Październik mieni się owocnikami grzybów. Na bagnach kapelusze połyskują czerwienią i brązami. Przyciągają plisowankami i gąbkami podtalerzy. Wybuchają parą zarodników. Formują koła i rzędy. Szklą wypolerowanymi gębkami. Przetwarzają myśli drzew. Komunikują. Łączą. Rozkładają. Karmią. Pasożytują. Pachną.
Las to złożony ekosystem, który od dawna fascynuje naukowców swoim bogactwem biologicznym i złożonością. Ostatnie badania, w tym prace Suzane Simard, rzucają nowe światło na inteligencję lasów, ukazując, że drzewa nie są jedynie indywidualnymi organizmami, lecz częścią skomplikowanej sieci współpracy i komunikacji. Ten artykuł przedstawia najnowsze dowody na inteligencję lasu, analizując badania dotyczące współpracy drzew oraz ich kluczowej roli w ekosystemach.
W tradycyjnym ujęciu lasy były postrzegane jako zbiorowiska indywidualnych drzew, które rywalizują o zasoby. Jednak badania prowadzone przez Suzane Simard i innych naukowców zmieniły to podejście, ukazując, że drzewa współpracują ze sobą za pośrednictwem podziemnej sieci grzybni, znanej jako mikoryza.
Mikoryza to symbiotyczny związek między grzybami a korzeniami roślin, który umożliwia wymianę substancji odżywczych. Grzyby dostarczają drzewom wodę i minerały z gleby, w zamian otrzymując cukry produkowane przez drzewa w procesie fotosyntezy. Ta sieć grzybni nie tylko łączy poszczególne drzewa, ale także umożliwia komunikację między nimi.
Simard wykazała, że drzewa mogą przekazywać sobie nawzajem węglowodany, azot, fosfor i inne substancje odżywcze za pośrednictwem mikoryzy. Starsze, bardziej dojrzałe drzewa, zwane „drzewami matkami”, pełnią kluczową rolę w tej sieci, wspierając młodsze sadzonki poprzez dostarczanie im niezbędnych zasobów.
Drzewa pełnią kluczową rolę w ekosystemach, wpływając na bioróżnorodność, cykle biogeochemiczne i klimat. Ich współpraca i komunikacja mają istotne znaczenie dla zdrowia lasów i stabilności ekosystemów.
Badania Suzane Simard i innych naukowców zmieniają nasze rozumienie lasów, ukazując, że drzewa są inteligentnymi organizmami, które współpracują ze sobą i komunikują się za pośrednictwem mikoryzy. Te odkrycia mają istotne znaczenie dla ochrony lasów i zrównoważonego zarządzania ekosystemami. Drzewa odgrywają kluczową rolę w regulacji klimatu, ochronie gleby i utrzymaniu bioróżnorodności, co podkreśla ich niezastąpione znaczenie dla zdrowia planety.
Fot: Drzewa nad Stawem Trzcinowym, ul. Akwen, Sieniawka koło Wrocławia: kingfisher.page, FB Sieniawka- skrawek natury
Swoje pierwsze złote godziny wykorzystuję na irysy syberyjskie (Kosaciec syberyjski (Iris sibirica L.)) rosnące dziko na turzycowej łące, niewielkiej polanie między lasem a polami, podchodzącej wodą trochę jak bagna ale bez głębokich zapadlisk. W kaloszach można swobodnie się poruszać, choć spodnie i rękawy kurtki zawsze będą przemoczone nadmiarem rosy.
Rośliny są tu gęste, świeże i niebywale zielone. Zapach mięty unosi się w powietrzu. Rosa zbiera się w przezroczyste kryształki odbijając lekkie światło na fioletowych płatkach kwiatów i trawach. Ślimaki mają tu swoje królestwo a owady są jeszcze ospałe i można je łatwiej kadrować. Koziołki saren leniwie błądzą między trawami. Przystają. Cyk. Czas się zatrzymuje a cisza spływa po trawach do zmęczonego miastem umysłu.
Kiedyś był tu tzw. Użytek ekologiczny. Użytkami ekologicznymi są zasługujące na ochronę pozostałości ekosystemów mających znaczenie dla zachowania różnorodności biologicznej – naturalne zbiorniki wodne, śródpolne i śródleśne oczka wodne, kępy drzew i krzewów, bagna, torfowiska, wydmy, płaty nieużytkowanej roślinności, starorzecza, wychodnie skalne, skarpy, kamieńce, siedliska przyrodnicze…
Takie miejsca to kopalnia naturalnych skarbów stworzonych do kadrowania. Właśnie takich skrawków warto szukać. Jest ich dużo na obrzeżach miast i między polami gdzie teren ma jeszcze kilka drzew i sadzawkę. Będąc uważnym można natknąć się na coś zupełnie innego , lub spotkać jakąś dziwną istotę lub dostrzec nudną, pospolitą trawę w nowym świetle jeśli dostatecznie uchylimy drzwi percepcji.
Złote godziny
Złote godziny to termin, który odnosi się do specyficznych momentów tuż po wschodzie i tuż przed zachodem słońca, kiedy światło jest najpiękniejsze i najbardziej fotogeniczne. Dla fotografów krajobrazowych i nie tylko są to chwile, które warto wykorzystać do maksimum. Oto szczegółowe informacje na temat złotych godzin i jak z nich korzystać:
Czym są złote godziny?
Złote godziny to czas w ciągu dnia, kiedy słońce znajduje się nisko na niebie, co powoduje, że jego światło jest bardziej rozproszone, miękkie i ciepłe. W zależności od lokalizacji i pory roku, złote godziny mogą trwać od kilkunastu minut do kilku godzin. Zazwyczaj złota godzina występuje:
Dlaczego złote godziny są tak wyjątkowe?
Jakość światła:
Kontrast i głębia:
Atmosfera i nastrój:
Jak wykorzystać złote godziny w fotografii krajobrazowej?
Planowanie:
Wybór lokalizacji:
Technika fotografowania:
Kompozycja:
Przykłady inspiracji:
Złote godziny to wyjątkowy czas dla fotografów krajobrazowych, który pozwala na uchwycenie natury w jej najpiękniejszej i najbardziej tajemniczej formie. Wykorzystując odpowiednie techniki i planując swoje sesje, można stworzyć zdjęcia pełne emocji i zachwytu, które będą cieszyć oko i duszę.
Fotografowanie naturalnego krajobrazu to wyjątkowa dziedzina fotografii, która wymaga nie tylko technicznych umiejętności, ale także cierpliwości, wytrwałości i wyczucia estetycznego. Oto kilka kluczowych aspektów, które warto wziąć pod uwagę, aby uchwycić piękno natury w najbardziej efektywny sposób.
Cierpliwość i wytrwałość:
Fotografowanie krajobrazów to proces, który często wymaga czasu. Idealne warunki świetlne mogą pojawić się tylko na kilka minut dziennie, dlatego cierpliwość jest kluczowa. Warto przyjechać na miejsce wcześnie, przygotować się na różne warunki pogodowe i być gotowym na długie oczekiwanie. Wytrwałość w dążeniu do idealnego ujęcia może przynieść niesamowite rezultaty.
Światło:
Światło jest jednym z najważniejszych elementów w fotografii krajobrazowej. Najlepsze światło pojawia się zazwyczaj podczas tzw. złotej godziny, czyli tuż po wschodzie i tuż przed zachodem słońca. Światło wtedy jest miękkie, ciepłe i dodaje głębi zdjęciom. Warto również eksperymentować z fotografowaniem podczas nieco bardziej ekstremalnych warunków, takich jak mgła, burza czy śnieg, które mogą nadać zdjęciom dramatyzmu i wyjątkowego charakteru.
Wyrazistość i spokój:
Krajobrazy często zachwycają swoją naturalną harmonią i spokojem. Fotografując, staraj się uchwycić te cechy. Wybieraj kompozycje, które są przejrzyste i dobrze zorganizowane. Pamiętaj o zasadzie trójpodziału, która pomoże Ci zbalansować elementy na zdjęciu. Poszukiwanie symetrii, linii prowadzących i naturalnych ram w krajobrazie może pomóc w stworzeniu zdjęć pełnych wyrazu i spokoju.
Style i środki:
Każdy fotograf krajobrazowy rozwija swój własny styl. Eksperymentuj z różnymi technikami, takimi jak długie czasy naświetlania, które mogą zmiękczyć ruch wody czy chmur, lub HDR (High Dynamic Range), aby uchwycić pełny zakres tonalny sceny. Spróbuj różnych perspektyw – fotografowanie z niskiego kąta może dodać dramatyzmu, podczas gdy ujęcia z góry mogą ukazać wzory i tekstury, których nie zauważysz z poziomu ziemi.
Umieszczenie siebie w pejzażu:
Fotografowanie krajobrazów z umieszczeniem siebie lub innych osób w kadrze może dodać zdjęciu kontekst i skalę. Możesz stanąć tyłem do obiektywu na tle pięknej scenerii, co nada zdjęciu osobistego charakteru. Upewnij się, że figura ludzka nie dominuje nad krajobrazem, ale jest jego uzupełnieniem. Zamiast swojej sylwetki, możesz umieścić w kadrze krajobrazu tylko swój cień. Używanie samowyzwalacza lub pilota może ułatwić takie ujęcia. Pamiętaj, aby zachować odpowiednie proporcje i umiejscowienie osoby w kadrze zgodnie z zasadami kompozycji.
Fotografowanie krajobrazów to nie tylko techniczne wyzwanie, ale również artystyczna przygoda. Cierpliwość, wytrwałość, zrozumienie światła, dbałość o kompozycję i indywidualny styl to elementy, które mogą pomóc w uchwyceniu piękna natury. Umiejętne wkomponowanie siebie w pejzaż może dodatkowo wzbogacić zdjęcia, czyniąc je bardziej osobistymi i wyrazistymi. Bez względu na to, czy jesteś początkującym, czy doświadczonym fotografem, te wskazówki pomogą Ci rozwijać swoje umiejętności i cieszyć się fotografowaniem naturalnych krajobrazów.
Kreatywność w fotografii krajobrazowej
Kreatywność jest kluczowym elementem w fotografii krajobrazowej, pozwalającym na wyróżnienie się spośród innych i ukazanie świata z unikalnej perspektywy. Oto kilka sposobów, jak wprowadzić kreatywność do swoich zdjęć krajobrazowych:
1. Eksperymentowanie z obiektywami:
2. Gra światłem i cieniem:
3. Zmiana perspektywy:
4. Sezonowe zmiany:
5. Zastosowanie technik postprodukcji:
6. Inspirowanie się innymi formami sztuki:
Fotografowanie krajobrazów to połączenie technicznych umiejętności, cierpliwości i kreatywności. Dzięki eksploracji różnych technik i perspektyw, można odkryć nieskończone możliwości twórcze, które pozwalają na uchwycenie piękna natury w wyjątkowy i osobisty sposób. Nieustanne eksperymentowanie i poszukiwanie nowych inspiracji sprawi, że Twoje zdjęcia będą coraz lepsze i bardziej wyraziste.
Dzisiaj jakby niestrawność po wczorajszym smażonym serze. Pokuta za przysmaki dopadła mnie już przy końcu spaceru a wiosna była malownicza tego roku. Ulice odziane w zielone wybuchy niespodziewanej zieleni. Jest przepięknie gdy czuć zapachy miodowego aromatu unoszącego się wzdłuż ulic prowadzących do sklepów w moim mieście. Pnącza kwitnące na fioletowo wypychają się poza płoty wylewają z nowymi jaskrawszymi falami zieleni. Wystają przez pręty dziurki od klucza starych metalowych bramek czyniąc z nudnych zakamarków zaczarowane ogrody. Teraz ptaki to istne szaleństwo śpiewów, pisków i krzyków. Nikną gawrony a na ich miejsce pojawiają się rudziki, dzwońcie, trznadel i jaskółki. Na polach dalej królują skowronki.
Słońce daje wreszcie światło, które zamienia kadry w kolorowe obrazki bardziej intensywne niż jeszcze przez paroma dniami. Światło przyspiesza każdy proces. Podbija scenariusze zwierzęcych perypetii w parkowych zakamarkach.
Motyle przywołują lato razem z niebieskawymi chaszczami wylegającymi na chodniki nie licząc czerwono czarnych mas nakrapianych wagoników przyklejonych do siebie na dolnych partiach drzew.
Wszystko ruszyło i zmienia jasnozielone na ciemnozielone. Jest jakby letnio. Jak w lecie. Wiosna znowu załapała się tylko na tydzień, no może na dwa i to wszystko. Pory roku zaczęły przeskakiwać, a nie jak wcześniej przepływać w kilku nawrotach jak fale oceanu. Teraz jest czas skoków. Zmian jak w metamorfozie koników polnych. Zrzucania powłok. Powiększania się. Skokowego przybierania na wadze. Poranki jeszcze rześkie ale już niedługo będą gorącym przedsionkiem upałów. Dobre deszcze będą odtąd przynosić parowe chmury zalegające nad rzepakiem. Obrazy same będą się produkować w kadrach bez udziału człowieka. Jedynie człowiek z zachwytem będzie mógł się nad nimi pochylić lub przejść obojętnie bez refleksji.
Kosy nadal będą szaleć w dołkach ściółki wygrzebując podziemne stworzenia, którymi napchają brzuchy swoich dzieci. Wszystko będzie toczyć się kołami i cyklami do kolejnego zastygnięcia, zaśnięcia. Dobrze, że to początek rozkwitu. Po bzach przyjdą maki. A później czereśnie. Przyszłość jawi się w czerwieniach.
„Te współczesne, nazywane ocalałymi z dewonu, są rozbitkami tragedii ciągnących się na Ziemi przez czterysta milionów lat, od kiedy w ocenach pływały potwory o zębatych paszczach, zaśluzowane prymitywne płazy wygrzebywały się dopiero leniwie na ląd, a dinozaury miały pojawić się za jakieś dwieście milionów lat. Już wtedy żyły skrzypy, w bogactwie form. Przeżyły wielkie wymierania, zlodowacenia i inne rozmaite gwałtowności, które jednoznacznym gestem tasowały drogi ewolucji. Homo sapiens może dziś dotykać jedynie piętnastu gatunków ocalałych z tamtego niemożliwie odległego czasu, dotykiem dłoni teleportować się do wilgotnych lasów karbonu, stumilowym krokiem przeskoczyć odległe ery, pobyć tam nawet i pooddychać, przez kontakt opuszkami palców, obejmującymi wątłą łodyżkę przydrożnego chwastu. Skrzypy dzisiejsze są miniaturą niegdysiejszych. Tamte osiągały kilkadziesiąt metrów wysokości, były jak drzewa. Niepodobna wyobrazić sobie, jaką drogę przeszły, by tu trafić. Nie sposób też odgadnąć, dokąd podążają teraz. (…)
Skrzypy nie tworzą drewna, jakie potrafi budować drzewo. Nie wie nawet, że coś takiego istnieje, że są rośliny, które posiadają moc tworzenia drewna co każdy rok. Skrzypy nigdy więc nie będą twarde i naprężone. Ich łodyga jest podzielonym na segmenty cylindrem. W środku dominuje kanał powietrzny, czyli pustka, która pojawia się też w jej tkankach, gdzie są inne kanały powietrzne, inne puste nic, i jeszcze mniejsze kanały powietrzne, tę łodygę tworzy nicość rozdrobniona. Ale skrzypy jednak będą rosły w górę, ryzykując utratę stabilności, załamania, wyboczenia, będą rosły w górę, bo tylko tak zyskają szansę na więcej” – Urszula Zajączkowska, Patyki, badyle
Morfologia skrzypu polnego
Zacznijmy od charakterystycznego pędu zarodnionośnego. Który widnieje na moich zdjęciach. Podejrzewam, choć to tylko przypuszczenie, że jest świecący jak większość drobnych wiosennych grzybków leśnych. Jednak nie znalazłam nic na ten temat. Wniosek opieram na trudności z fokusowaniem, tak samo mikroskopijnych parasoli grzybków wyrastających na zbutwiałych liściach dębu lub jak turkusowych piór na grzbietach zimorodków. Wszystko odbija światło jak gdyby świeciło.
Pęd zarodnionośny
Pędy zarodnionośne mają specyficzną strukturę i różne kolory w zależności od fazy rozwoju. Dla mnie są po prostu piękne i dziwne zarazem. Już sam fakt, że wyrastają przed roślina właściwą czyli pięknym końskim ogonem jest nietypowe. Cała reszta jest poezją natury. Kolejną artystyczną formą unikalną strukturą, którą łatwo przeoczyć na kwietniowym spacerze.
Pęd zarodnionośny – występujący u skrzypów pęd na którym występują kłosy zarodnionośne wytwarzające zarodniki. U skrzypów na ogół jest on niezielony i nierozgałęziony, w naszej strefie wytwarzany jest wczesną wiosną. Ponieważ nie przeprowadza fotosyntezy, składniki niezbędne do wzrostu czerpie z podziemnych kłączy i znajdujących się na nich bulwek pędowych. Ma zabarwienie brunatne, ponieważ jego łodyga nie zawiera chlorofilu. Pęd ten zakończony jest kłosem zarodnionośnym – sporofilostanem zbudowanym z tarczowatych listków. Na każdym z tych listków występuje do 20 zarodni wytwarzających liczne zarodniki. Po wyprodukowaniu zarodników kłos zarodnionośny u niektórych gatunków (np. skrzypu polnego) obumiera, u innych (np. skrzypu leśnego rośnie nadal, jako pęd płonny).
Pęd: Skrzyp polny charakteryzuje się wyrastającymi z ziemi pędami, które są cylindryczne i wzniesione. Pędy te są zielone, w miarę dojrzewania mogą stawać się żółto-brunatne. Są one ograniczone węzłami, które oddzielają poszczególne segmenty pędu.
Liście: Na pędach skrzypu polnego występują drobne, błoniaste liście zredukowane do formy łusek, które otaczają węzły. Liście te są zwykle bezbarwne lub mają jasnozielony kolor.
Łodyga zarodni: Na końcach niektórych pędów skrzypu polnego rozwijają się specjalne, brunatne struktury zwane łodygami zarodni. Mają one formę kłosa lub stożka i zawierają zarodniki, które są rozsiewane w celu rozmnażania się rośliny.
Korzeń: Skrzyp polny posiada korzenie wiązkowe, które rozrastają się w glebie. Korzenie te pomagają roślinie w pobieraniu wody i składników mineralnych z otoczenia.
Właściwości, zastosowanie i korzyści
Skrzyp polny (Equisetum arvense L.), znany również jako skrzyp rolny, to roślina o niezwykłych właściwościach zdrowotnych i użytkowych. Choć czasami traktowany jako chwast, skrzyp jest ceniony ze względu na swoje korzyści dla zdrowia i naturalnych zastosowań.
Opis rośliny: Skrzyp polny jest wieloletnią rośliną zielną należącą do rodziny skrzypowatych. Charakteryzuje się wysokim zawartością krzemionki, co nadaje mu unikalną strukturę i wyjątkowe właściwości. Roślina rośnie dziko na terenach wilgotnych, w pobliżu wód, na łąkach, pastwiskach oraz na terenach porolnych.
Właściwości zdrowotne: Bogactwo krzemionki:
Skrzyp polny jest jednym z najbogatszych źródeł krzemionki wśród roślin. Krzemionka odgrywa kluczową rolę w utrzymaniu zdrowych kości, skóry, włosów i paznokci.
Wsparcie dla układu moczowego:
Skrzyp polny posiada właściwości moczopędne, co może być korzystne dla osób cierpiących na schorzenia układu moczowego, takie jak infekcje dróg moczowych.
Stymulacja wzrostu włosów i paznokci: Dzięki zawartości krzemionki, skrzyp polny może wspomagać wzrost i wzmocnienie włosów oraz paznokci, sprawiając, że stają się one zdrowsze i bardziej odporne.
Wsparcie dla zdrowia skóry: Regularne spożywanie skrzypu polnego lub stosowanie go zewnętrznie może poprawić kondycję skóry, sprawiając, że staje się ona bardziej elastyczna i młodzieńcza.
Zastosowanie
Suplementy diety: Skrzyp polny jest często wykorzystywany jako składnik suplementów diety, dostępnych w postaci tabletek, kapsułek lub proszku.
Napary i odwary: Z suszonych pędów skrzypu można przygotować napary i odwary, które można spożywać jako herbatę lub stosować do pielęgnacji skóry i włosów.
Preparaty kosmetyczne: Olejki, kremy i szampony zawierające ekstrakt ze skrzypu polnego mogą być skutecznym sposobem na poprawę stanu skóry i włosów.
Ostrzeżenie: Mimo wielu korzyści zdrowotnych, skrzyp polny może powodować interakcje z niektórymi lekami. Zaleca się skonsultowanie się z lekarzem przed rozpoczęciem suplementacji lub stosowaniem skrzypu polnego w celach leczniczych.Skrzyp polny to niezwykła roślina, która może przynieść liczne korzyści dla zdrowia i urody. Dzięki swoim unikalnym właściwościom jest ceniony zarówno w medycynie naturalnej, jak i przemyśle kosmetycznym. Jednak przed rozpoczęciem stosowania skrzypu w celach leczniczych zaleca się konsultację z profesjonalistą, aby upewnić się, że nie będzie kolidować z innymi lekami ani nie wywoła niepożądanych skutków ubocznych.
Mówię sobie od rana, że mam czekać na sny i na pomysły. Jednak poniedziałkowy nastrój nie wróży natchnienia. Pralka już kręci w bębnie czarne, szare i granatowe szmaty codzienności, a na gazie stoi wielki gar rosołu. Jak na wojnie wszystko kręci się wobec przetrwania i ciepłych nóg i nóżek. Jesteśmy tylko pracownikami i konsumentami kręcącej się wody. Niewolnikami jedzenia i mody. Czystości, brudu i głodu. Wszystko sprowadza się do przyziemia, kiedy ww brzuchu burczy a temperatura spada poniżej zera. Przedwiośnie jest kapryśne jak zawsze, jedynie czas wymusza ostrzejsze reakcje na spadki.
Wczoraj byliśmy w lesie. Trochę za późno bo na szlaku byli już wycieczkowicze, więc upragniona dzika cisza nie dotknęła mnie swoim bogactwem. Jednak buczynowy las robił swoje. Przenosił umysł do tych miejsc dalekich gdzie entuzjazm wyrastał, z każdym wyjściem na powietrze. Znowu Sokołowsko. Ulga dla zmęczonych miastem płuc. Inhalacja wzdłuż ekologicznych ścieżek spacerowych jak z czasów kuracjuszy z Empuzjonu, Olgi Tokarczuk, którzy przemierzali przestrzenie lasu w nadziei na rychłe uzdrowienie. Odsłuchuję sobie na spacerach opowieści o Mieczusiu przemierzając nudne parki mojego miasta. Wydzielam sobie treści, żeby zbyt szybko się nie skończyły a w Sokołowsku odtwarzam mapę w głowie i w kółko zastanawiam się nad tajemniczym podziemnym jeziorem, o którym nikt nigdzie nie wspomina oprócz Olgi.
Widziałam za to małe jeziorko a raczej staw o niebieskawym odcieniu na tle szarego zimowego jeszcze lasu i szpiczastej góry pokrytej świerkami, w którym turystki urządziły kąpiel swoim pieskom zanim ruszyły wzdłuż zielonego szlaku. Jednak nie mam pojęcia gdzie to niewidoczne jeziorko miałoby istnieć. Za to atmosfera zagadkowości i cienia tamtych wydarzeń jest wpisana w każdą tkankę tego miejsca. Srebrne buczyny stoją na straży jak wojsko naprzeciw pluskom i bełkotom pędzącego donikąd strumyka. Żółte i zielone porosty na spękanych korach już lekko zmatowiały zostając jednak dalej w trybie czuwania na zmiany wilgoci. I wszystko byłoby tak, jak poprzednim razem gdyby nie biel.
Teraz nad mokrymi dolinami zapanowała biel ząbkowanych dzwonków śnieżycy wiosennej. Pochylone z szeroko rozwartych parasolek z żółtymi kropeczkami na zewnątrz baldachimów spoglądają wędrującym pod stopy. Były ich całe dywany. Całe armie istot w białych mundurkach. Białe szeregi przechodzące w rozlewające się jasne plamy. Kołdry, pierzyny, prześcieradła… Nie można było oderwać od nich oczu. Jakby jakaś niewidzialna ręka rozsiała je bez umiaru oświetlając brązowo szare tło jeszcze śpiącego lasu.
Śnieżyca wiosenna
Dzika odmiana Śnieżycy wiosennej (Leucojum vernum) prezentuje się uroczo w naturalnym otoczeniu lasów lęgowych. Potrafi wyrastać spod śniegu. Zapylana jest przez pszczoły, a jej nasiona rozsiewane są przez mrówki. Roślina ta wyróżnia się smukłymi, wzniesionymi łodygami osiągającymi wysokość od 15 do 30 cm. Jej liście są wąskie, lancetowate, zielone i rozmieszczone spiralnie wokół łodygi.
Charakterystyczną cechą dzikiej Śnieżycy wiosennej są zwisające, szerokie, dzwonkowate kwiaty. Płatki kwiatowe są białe, delikatne, a każdy z nich posiada żółte plamki na zewnątrz parasolowatych ostro powycinanych, zębowanych płatków. Kwiaty te tworzą baldachogrono na końcu łodygi. Są przepiękne.
Cała roślina jest lekko trująca. Zawiera alkaloidy- leukoinę i glantaminę. Może powodować mdłości, wymioty, biegunkę oraz zaburzenia rytmu serca. Jest narażona na wyginiecie z powodu masowego zrywania. Przyczyną zagrożenia jest także niszczenie jej siedlisk w nadrzecznych lęgach podczas regulacji rzek.
Dzika Śnieżycą wiosenna preferuje stanowiska wilgotne, często rośnie w pobliżu strumieni, na łąkach lub w lasach liściastych. Jej kwitnienie przypada na wczesną wiosnę, zazwyczaj od marca do kwietnia, co sprawia, że jest jedną z pierwszych lub tuż po przebiśniegach, roślin kwitnących po zimie.
Morfologia dzikiej Śnieżycy wiosennej doskonale dostosowuje ją do warunków naturalnych, umożliwiając przeżycie w różnorodnych środowiskach. Jej subtelny wygląd i wczesne kwitnienie czynią ją nie tylko cenną dla przyrody, ale także fascynującą dla entuzjastów botaniki. Nazwa leucjonum pochodzi od greckich słów leucjon ich – biały fiołek. Występuje zwykle w dużych populacjach liczących sobie czasem nawet kilkaset do kilku tysięcy egzemplarzy. Właśnie nadeszła ich pora zatem wybierz się na spacer do lasu zanim przekwitną.
Oj tak, tak. Poranne strony jakoś mi nie idą. Muszę ustawić budzik jeszcze wcześniej. Szkoda, bo to miały być drzwi do mojej percepcji. Jak widać, te drzwi są nadal zamknięte. Nic nie odkrywam. Ale szukam. Nic mnie nie chwyta. Nuda, panie. Nic się nie dzieje. Regularnie wychodzę na spacer po południu jak sobie obiecałam… Ale dziś chyba się nie podźwignę. Szukam ciekawego tematu, inspiracji… Nic. Żadnych olśnień. Czekam.
Przeczytałam Anomalię, co ś drgnęło. Ale za słabo. Wracam do codzienności.
Dzień rozmywa się w krzątaninie kuchennej, prasowalniczej, wychowawczej, zakupowej i piśmienniczej… A w weekendy fotografuję.
W sobotę wyruszyliśmy w nieznane. Jak zwykle nad rozlewiska gdzie w przypływie szczęścia może zdarzyć się jakiś ptak. Ostatnio jest ich coraz mniej ale nam udało się zobaczyć chmarę gęsi pod Paczkowem. Były ciarki gdy chmura dzikich gęsi podniosła się nad jeziorkiem. Dla takich wrażeń warto tłuc się godzinami. Odgłosy skrzydeł rozbijających powietrze, szum wiatru spod piór i głośne gęganie wywracają świadomość istot kroczących, takich jak ja, do niespodziewanych wybuchów radości korzystających w swym kalectwie braku skrzydeł, tylko z grawitacji.
Na innym zbiorniku w pobliżu Nysy widzieliśmy kormorany i białe czaple. Jednak trzymały się w bezpiecznej, niedostępnej dla mojego aparatu odległości. Słońce odbijało się od fal. Nagrzane powietrze trzęsło się nad wodą jak nad pasem startowym. Październikowy upał uniemożliwił fokusowanie. Nie szkodzi. Liczą się widoki. Natury nie da się odzobaczyć. Zapach i smak dzikości pozostaje na długo.
Jeszcze myszołowy zastygające na drzewach w porannej mgle – bezcenne.
Spotkania z tymi oczami jest zawsze rodzajem pewnej cudowności, która przynosi ukojenie. Uwielbiam ten stan. Ten kontakt leczy rozproszone umysły. Uspokaja. Przenosi. Polecam
Góry Sowie – pasmo górskie w Polsce w Sudetach Środkowych w południowo-zachodniej części Polski na terenie województwa dolnośląskiego. W Górach Sowich oprócz grzbietu głównego wyróżnia się pasmo Garbu Dzikowca i Wzgórz Wyrębińskich, które znajdują się na południe od głównego grzbietu.
Wysokość n.p.m.: 1 015 m
Najwyżej położony punkt: Wielka Sowa
Pasmo górskie: Sudety Środkowe
Kraj: Polska
Przełęcze: Przełęcz Srebrna
Being in the Owl Mountains be sure to visit the lookout tower on The Great Own (Wielka Sowa), the highest peak of the range rising to a height of 1015 m. The twenty-five-meter tall tower is a symbol of these mountains. Built in 1906, it was constructed as a result of a then prevailing cult of the first Chancellor of the German Reich Otto von Bismarck. As many as 240 towers were built around the world on the same initiative. From it we can admire the vast views of almost all the Sudetes from the Giant Mountains to the Snieznik Massif and, on clear days, we will also see Wroclaw. Other worth seeing vantage points include the tower of the Assumption of Mary church in Bielawa, the tower on the summit of Kalenica and the Silver Mountain (Srebrna Gora) Fortress, which is also an extremely original monument of military architecture.
The Owl Mountains attract many tourists also thanks to medieval castles and picturesque ruins. You must see the magnificent, Grodno Castle, near Zagorze Slaskie. In Zagorze, it is worth seeing the spectacular dam on The Bystrzyca River and the Lubachow Lake created as a result of it. The castle in Owiesnie and the ruins of Rogowiec Castle are also very impressive.
It is impossible not to mention Osowka Underground City – made available for visiting the largest part of the complex of underground corridors and halls located in the Owl Mountains. Osowka is a part of the ‘Riese’ project carried out by the German Nazis from 1943 to 1945. It is probable that Nazi weapons factories were to be established in the network of underground corridors. According to other sources, some of them were to be Hitler’s headquarters and the headquarters of the German armed forces. In Osowka, you can see 1,700 m of underground tunnels and two large ground structures.
Similarly imposing are Walim Adits which also were a part of the ‘Riese’ project. The ‘Little River’ (‘Rzeczka’) complex consists of 500 m of corridors with impressive halls hiding the deepest obscurities of World War II: prisoners from the Gross Rosen camp were used to build them and most of them died of inhuman working conditions, diseases and hunger. ~ dolnyslask.travel
Kingfisher.page 