Archiwa tagu: #książki

W stronę ciszy: Książki, które uczą nas słuchać

„Cisza nie jest brakiem dźwięku. To obecność wszystkiego, co ważne.” – te słowa mogłyby być mottem dla każdej z książek, które dziś zapraszam do wspólnego rozważenia. W świecie, gdzie informacyjny szum zagłusza wewnętrzne głosy, gdzie natychmiastowa odpowiedź wydaje się wartością nadrzędną, cisza staje się aktem buntu, ale i drogą powrotu do siebie.

Oto wybrane książki o ciszy, które nie tylko skłaniają do refleksji, ale uczą, jak ciszę rozumieć, praktykować i celebrować.

1. „Cisza” – Erling Kagge

„Cisza to miejsce. Cisza to każda myśl, której nie wypowiedziałeś. Cisza to wolność.”

Norweski podróżnik i filozof Erling Kagge, pierwszy człowiek, który samotnie dotarł na biegun południowy, pisze o ciszy z perspektywy człowieka, który zna ekstremalne warunki – i ekstremalne samotności. To króciutka, ale głęboka książka, podzielona na 33 rozdziały-rozważania, w których autor stawia pytania o sens milczenia, potrzebę wyłączenia się z biegu i odnalezienie ciszy w sobie.

Kagge nie idealizuje. Pisze o tym, jak trudno ciszę znaleźć, kiedy jest się otoczonym przez technologię i presję działania. Ale też pokazuje, że cisza jest wewnętrznym wyborem – możliwym wszędzie.

„Cisza nie zależy od miejsca, ale od decyzji. Można być otoczonym hałasem i pozostać w ciszy.”

2. „Ciszej proszę. Siła introwersji w świecie, który nie może przestać gadać” – Susan Cain

Ta książka nie jest bezpośrednio o ciszy jako zjawisku, lecz o ludziach, którzy ją wybierają. Susan Cain rozprawia się z mitem, że sukces i radość życia należą do ekstrawertyków. Pokazuje świat z perspektywy tych, którzy żyją ciszej, głębiej, mniej widowiskowo – ale za to bardziej autentycznie.

Cain przedstawia introwersję jako dar, a nie jako cechę, którą trzeba pokonać. Jej książka uczy szacunku dla ciszy – tej zewnętrznej i tej emocjonalnej, która pozwala na wewnętrzną klarowność i siłę.

„Nie musisz być duszą towarzystwa, by zmieniać świat. Czasem wystarczy być jego cichym sumieniem.”

3. „Mowa Ciszy” – Eckhart Tolle

Eckhart Tolle, autor kultowej „Potęgi teraźniejszości”, w tej mniej znanej, ale niezwykle skondensowanej książeczce przekazuje duchową esencję swojej filozofii. Cisza jako brama do obecności.

„Cisza przemawia” to zbiór krótkich medytacyjnych fragmentów, które prowadzą czytelnika do doświadczenia ciszy nie tylko jako braku dźwięku, ale jako stanu świadomości. Tolle pisze o ciszy jako najczystszej formie bycia – przestrzeni, w której nie ma ego, lęku, ani przeszłości.

„Kiedy zamilkniesz, wtedy wszechświat zaczyna mówić.”

To książka do czytania powoli. Najlepiej w samotności. Najlepiej… w ciszy.

4. „Cisza. Siła spokoju w świecie pełnym zgiełku” – Thich Nhat Hanh

Thich Nhat Hanh, buddyjski mistrz zen, pokazuje ciszę jako praktykę duchową i drogę do wewnętrznej wolności. W jego ujęciu cisza to głębokie słuchanie, to przytomność, to obecność w chwili obecnej. Uczy, że hałas nie jest jedynie zewnętrzny – największy chaos często rodzi się w naszych myślach.

To książka-oddech. Uczy prostych praktyk – jak oddychać, jak jeść w ciszy, jak chodzić uważnie. Ale przede wszystkim, jak znaleźć spokój pośród zgiełku.

„Milczenie to nie brak słów. To przestrzeń, w której rodzi się współczucie.”

5. „Wielka cisza. Kroniki samotnego życia wśród gór” – Sara Maitland

Autobiograficzna opowieść o kobiecie, która porzuca cywilizację, by zamieszkać w samotnej chacie w górach Szkocji. Sara Maitland opisuje swoje doświadczenia z życiem bez rozmów, bez telewizji, bez sieci komórkowej. Tylko z sobą, naturą i… ciszą.

To książka o ciszy radykalnej, fizycznej i duchowej. O tym, jak głęboko zmienia ona sposób odczuwania świata i siebie.

„Cisza nie jest pustką. Jest pełnią, której wcześniej nie umiałam dostrzec.”

Cisza jako rewolucja duchowa

Wszystkie te książki łączy jedna wspólna prawda: cisza nie jest ucieczką. Jest powrotem. Do ciała. Do oddechu. Do tego, co naprawdę istotne.

W świecie pełnym powiadomień, rozmów, krzyków i komentarzy, cisza jest jak górskie źródło – czysta, chłodna, oczyszczająca. Trzeba się do niej zbliżyć na palcach. Z szacunkiem. Ale kiedy raz ją poznasz, nie będziesz chciał się już z nią rozstać.

„Cisza nie oznacza milczenia. Cisza to słuchanie świata bez potrzeby odpowiedzi.”

Zanurz się w ciszy. Przeczytaj. Zamilcz. Zrozum.

Top 5 książek o alchemii, które musisz przeczytać

Odkryj literackie perły o sztuce przemiany metali w złoto, duchowej filozofii i tajemniczych laboratoriach. Książki pełne ciekawostek, symboli i inspiracji.

Alchemia to sztuka, która od wieków fascynuje i inspiruje – nie tylko naukowców, ale również artystów, pisarzy i filozofów. Choć w przeszłości dążenie do przemiany metali w złoto było uznawane za cel alchemików, to w literaturze ten temat zyskał głębszy wymiar: duchowej przemiany, odkrywania tajemnic wszechświata i siebie samego. Oto pięć książek o alchemii, które zabiorą Cię w fascynującą podróż przez historię, mistycyzm i filozofię tej niezwykłej sztuki.


1. „Alchemik” – Paulo Coelho

Zaczynamy od powieści, która stała się światowym fenomenem. „Alchemik” to opowieść o młodym pasterzu Santiago, który wyrusza w podróż, by odnaleźć ukryty skarb. Na swojej drodze spotyka alchemika, który pomaga mu zrozumieć, że prawdziwy skarb tkwi w odkrywaniu siebie i podążaniu za swoim przeznaczeniem.

Dlaczego warto przeczytać?
Coelho wykorzystuje alchemię jako metaforę ludzkiego życia i duchowego rozwoju. Książka jest pełna prostych, lecz głębokich przesłań, które zachęcają do refleksji nad własną ścieżką.


2. „Historia alchemii” – Eric John Holmyard

Ta książka to prawdziwa gratka dla miłośników historii i nauki. Eric John Holmyard w przystępny sposób opisuje rozwój alchemii od jej początków w starożytnym Egipcie, przez średniowieczną Europę, aż po jej wpływ na współczesną naukę.

Dlaczego warto przeczytać?
To doskonałe wprowadzenie w świat alchemii dla każdego, kto chce zrozumieć, jak sztuka przemiany metali wpłynęła na rozwój chemii, filozofii i duchowości. Holmyard pisze z pasją, która wciąga od pierwszej strony.


3. „Tajemnice alchemii” – Lawrence M. Principe

Lawrence Principe, uznany historyk nauki, odczarowuje alchemię jako „magię” i ukazuje ją jako racjonalną dziedzinę wiedzy, której podstawy opierały się na empirycznych eksperymentach. Autor zabiera czytelników do laboratorium alchemików i odkrywa sekrety ich technik.

Dlaczego warto przeczytać?
Książka łączy naukową precyzję z lekkim stylem, co sprawia, że jest przystępna zarówno dla laików, jak i bardziej zaawansowanych czytelników. Principe pokazuje, jak alchemia łączyła elementy nauki i duchowości.


4. „Hermetyzm i alchemia” – Antoine Faivre

Antoine Faivre, ekspert w dziedzinie ezoteryki, zgłębia hermetyczne korzenie alchemii. Książka eksploruje symbolikę, filozofię i duchowe znaczenie tej sztuki, łącząc ją z innymi tradycjami ezoterycznymi, takimi jak kabalistyka czy astrologia.

Dlaczego warto przeczytać?
To pozycja dla tych, którzy chcą zgłębić alchemię jako ścieżkę duchową. Faivre wnikliwie analizuje teksty źródłowe i ukazuje, jak alchemia była odbiciem uniwersalnych prawd o człowieku i wszechświecie.


5. „Alchemia: Nauka, sztuka i filozofia” – Stanislas Klossowski de Rola

To pięknie wydana książka, która zabiera czytelnika w wizualną podróż przez świat alchemii. De Rola skupia się na ikonografii alchemicznej, analizując symbolikę obrazów, diagramów i rycin, które były nieodłącznym elementem tej tradycji.

Dlaczego warto przeczytać?
To prawdziwa uczta dla oka i ducha. Książka jest bogato ilustrowana, co sprawia, że doskonale oddaje atmosferę tajemniczych laboratoriów i duchowych poszukiwań alchemików.


Na koniec

Alchemia to nie tylko historia dążenia do przemiany ołowiu w złoto – to opowieść o odkrywaniu tajemnic wszechświata i siebie samego. Każda z tych książek oferuje unikalne spojrzenie na alchemię: jako filozofię, naukę, duchową ścieżkę czy inspirację artystyczną. Bez względu na to, czy interesuje Cię historia, symbolika, czy głęboka duchowa refleksja, te książki są doskonałym punktem wyjścia do zgłębiania alchemicznych tajemnic.

Lista dodatkowych inspiracji, filmów, materiałów i artykułów o alchemii:


Filmy o alchemii i jej motywach:

  1. „The Alchemist Cookbook” (2016) – Film niezależny, który opowiada o samotnym młodym mężczyźnie eksperymentującym z alchemią w lesie. Wciągający, enigmatyczny i nieco surrealistyczny.
  2. „Harry Potter i Kamień Filozoficzny” (2001) – Klasyk, w którym alchemiczny motyw kamienia filozoficznego odgrywa kluczową rolę w fabule.
  3. „Alchemy and Mysticism” (2010) – Dokument eksplorujący wpływ alchemii na sztukę, filozofię i naukę.
  4. „Perfume: The Story of a Murderer” – „Pachnidło” (2006) – Film z alchemicznymi podtekstami, w którym bohater dąży do stworzenia idealnego zapachu.
  5. „Alchemy: Sacred Secrets Revealed” (2007) – Dokument omawiający symbolikę i duchowe aspekty alchemii.
  6. Sekret 2006 lektor pl – prawo przyciągania HD

Książki i artykuły naukowe:

  1. „The Forge and the Crucible: The Origins and Structures of Alchemy” – Mircea Eliade
    Klasyczne dzieło analizujące alchemię jako duchową i technologiczną praktykę.
  2. „The Hermetic Tradition” – Julius Evola
    Filozoficzne spojrzenie na alchemię i hermetyzm w kontekście duchowego rozwoju.
  3. „The Alchemical Body: Siddha Traditions in Medieval India” – David Gordon White
    Książka, która pokazuje paralelne tradycje alchemiczne w Indiach.
  4. „Alchemy in Europe and the Islamic World” – artykuł w Journal of the History of Ideas
    Analiza wpływu alchemii islamskiej na europejską naukę.
  5. „Alchemy and Chemistry in the Renaissance” – Allen G. Debus
    Studium przejścia od alchemii do nowoczesnej chemii w epoce renesansu.

Popularne artykuły online:

  1. „What is Alchemy? A Beginner’s Guide to the Ancient Art” – LearnReligions.com
    Przyjazne wprowadzenie dla początkujących, obejmujące podstawowe pojęcia i symbolikę.
  2. „Alchemy and the Art of Transformation” – Psychology Today
    Artykuł o metaforycznym znaczeniu alchemii w psychologii i rozwoju osobistym.
  3. „The History of Alchemy” – ThoughtCo
    Zwięzły przegląd historii alchemii i jej wpływu na naukę.
  4. „Alchemy’s Influence on the Modern World” – Medium.com
    Esej o tym, jak alchemia kształtowała dzisiejsze rozumienie nauki i duchowości.

Podcasty i materiały audio:

  1. „Hermetic Podcast” – Regularne odcinki poświęcone alchemii, hermetyzmowi i duchowym tradycjom.
  2. „The Esoteric Book Club” – Dyskusje o książkach dotyczących ezoteryki i alchemii.
  3. „Alchemy Today” – Audible Exclusive – Podcast łączący tradycję alchemii z nowoczesnymi praktykami samodoskonalenia.

Sztuka i wizualne inspiracje:

  1. „Splendor Solis” (XVI w.) – Zbiór alchemicznych rycin pełnych symboliki, dostępny online w archiwach muzealnych.
  2. Ilustracje z „Atalanta Fugiens” (1617) – Ryciny Michaela Maiera ilustrujące alchemiczne zasady.
  3. Muzeum Alchemii w Pradze – Wirtualna wycieczka po jednym z najważniejszych miejsc związanych z historią alchemii.
  4. „The Alchemy of Light” – wystawa Tate Modern – Ekspozycja poświęcona artystom inspirowanym symboliką alchemii.

YouTube i wideo online:

  1. CrashCourse: History of Alchemy – Krótkie, zabawne i edukacyjne wprowadzenie do historii alchemii.
  2. Esoterica: „Alchemy Explained” – Kanał, który dogłębnie analizuje filozofię alchemiczną i jej praktyki.
  3. The Modern Hermeticist – Filmy omawiające współczesne zastosowanie zasad alchemii w życiu codziennym.

Co czytać, żeby lepiej pisać?

Co czytać, aby lepiej pisać? Odkryj książki, które wzbogacą Twój warsztat pisarski – od klasyki, przez literaturę współczesną, po książki o sztuce pisania i poezję. Wskazówki dla początkujących i zaawansowanych pisarzy. FAQ dla każdego

Pisanie to sztuka, której można się uczyć i doskonalić przez całe życie. Jednym z najskuteczniejszych sposobów na poprawę własnych umiejętności pisarskich jest regularne czytanie książek, które nie tylko inspirują, ale też pomagają zrozumieć różne aspekty warsztatu pisarskiego. Dobre lektury uczą stylu, narracji, rytmu i głębi wyrażania emocji. Oto lista książek, które warto przeczytać, aby rozwijać się jako pisarz.


1. Klasyka literatury – zanurzenie się w doskonałych narracjach

Klasyka to literatura, która przetrwała próbę czasu. Książki takie jak „Wielki Gatsby” Francisa Scotta Fitzgeralda, „Sto lat samotności” Gabriela Garcíi Márqueza czy „Zbrodnia i kara” Fiodora Dostojewskiego uczą, jak tworzyć skomplikowane postaci, zawiłe relacje i skondensowaną, bogatą prozę. Te teksty wyróżniają się nie tylko fabułą, ale też doskonałą strukturą i głębią psychologiczną postaci, co pozwala rozwijać umiejętność budowania wielowymiarowych narracji.

2. Literatura współczesna – inspiracja do nowoczesnych form narracji

Czytanie współczesnych autorów pomaga zrozumieć, jakie formy narracji i stylu dominują obecnie w literaturze. Książki takie jak „Miasto i psy” Mario Vargasa Llosy, „Biała gorączka” Jacka Hugo-Badera czy „Szczygieł” Donny Tartt wprowadzają czytelników w nowoczesne techniki narracyjne. Analizując te powieści, można dostrzec, jak autorzy konstruują swoje światy i jak dobierają słowa, aby oddać emocje i atmosferę, które przemawiają do współczesnego odbiorcy.

3. Eseistyka i książki o sztuce pisania

Książki o pisaniu, takie jak „O pisaniu. Na chłodno” Remigiusza Mroza czy „Jak pisać. Pamiętnik rzemieślnika” Stephena Kinga, są doskonałymi źródłami wiedzy o technikach pisarskich i kreatywnym procesie. King w swojej książce dzieli się praktycznymi poradami, które pomagają zrozumieć nie tylko same techniki, ale również mentalne podejście do pracy pisarskiej. Remigiusz Mróz przybliża natomiast proces twórczy i warsztatowy w odniesieniu do literatury polskiej.

4. Poezja i jej wpływ na język i styl

Poezja rozwija wyobraźnię i pomaga doskonalić styl. Przykłady, takie jak wiersze Wisławy Szymborskiej, Emily Dickinson czy Czesława Miłosza, uczą, jak skondensować emocje w niewielkiej liczbie słów, jak operować metaforami i rytmem, aby wywołać w czytelniku silne wrażenia. Poezja uwrażliwia na niuanse językowe, co jest niezwykle przydatne w pisaniu prozy – pomaga unikać powtarzalności i dodaje głębi tekstom.

5. Książki non-fiction – rozwój umiejętności narracji faktograficznej

Pisanie nie ogranicza się jedynie do fikcji. Czytanie książek non-fiction, takich jak reportaże Ryszarda Kapuścińskiego czy Johna McPhee, rozwija umiejętność tworzenia spójnych i ciekawych narracji opartych na faktach. Kapuściński w „Cesarzu” czy „Imperium” pokazuje, jak przedstawiać skomplikowane sytuacje i rzeczywistość za pomocą obrazowych opisów i dialogów, które wciągają czytelnika. To niezwykle przydatna lekcja dla każdego, kto chce pisać artykuły, eseje czy biografie.

6. Powieści eksperymentalne – rozwój kreatywności i innowacyjnych form

Czytanie książek, które łamią konwencje literackie, jak „Finneganów tren” Jamesa Joyce’a czy „Dom z liści” Marka Danielewskiego, pomaga rozwijać kreatywność. Takie powieści uczą, jak bawić się formą i językiem, i inspirują do wypróbowywania nowych metod pisarskich. Dla pisarza szukającego własnego głosu, literatura eksperymentalna może być cennym źródłem inspiracji.

7. Literatura epistolarna – mistrzostwo w narracji opartej na dialogu i wewnętrznych monologach

Książki takie jak „Nie opuszczaj mnie” Kazuo Ishiguro czy „Listy do młodego poety” Rainera Marii Rilkego pomagają w rozwoju umiejętności pisania dialogów i monologów wewnętrznych. Narracja epistolarna daje wgląd w myśli bohaterów i buduje intymność, co jest wartościowe dla autorów, którzy chcą tworzyć teksty mocno osadzone w przeżyciach wewnętrznych.


FAQ

1. Dlaczego czytanie klasyki literatury pomaga w pisaniu?
Klasyka literatury zawiera ponadczasowe lekcje o strukturze, narracji i psychologii postaci, które są pomocne dla pisarzy w każdej epoce.

2. Czy książki non-fiction też wpływają na rozwój umiejętności pisarskich?
Tak, literatura faktograficzna uczy konstrukcji narracji opartej na faktach i pomaga rozwijać umiejętności opisywania świata rzeczywistego.

3. Dlaczego warto czytać poezję, jeśli piszę prozę?
Poezja rozwija wrażliwość na język, uczy operowania metaforami i rytmem, co wzbogaca styl każdego rodzaju pisarstwa.

Zaginięcia

Skończyłam właśnie czytać Szczelinę, podrzuconą za grosze przez wyszukiwarkę. Książka była tak wciągająca, jak powieści z dzieciństwa dla których zarywało się noce.

Prosta fabuła, logiczne dialogi, zwyczajny bohater ale tajemnicze okoliczności, w które zostaje wciągnięty nie pozwalały wygasnąć narastającej ciekawości.

Niewiele jest dzisiaj ciekawych historii. Książek rozbudzających entuzjazm od pierwszej strony. Owszem, są nowe interesujące formy, oryginalne narracje czy osobowości jednak dotarcie do sedna jest uciążliwe i wynika raczej z „nie wypada” niż z chęci rozwikłania zagadki. W przypadku Szczeliny było zupełnie inaczej.

Zainteresowały mnie wzmianki o policjancie – Davidzie Paulidesie, który analizował zaginięcia w parkach narodowych i opisał je w swojej książce, która niestety nie doczekała się tłumaczenia na język polski i wiele innych ciekawostek wplątanych w treść.

Zaginięcia to zdarzenia budzące wiele emocji. Brak jest chyba najsilniejszą z emocji. Natomiast niewyjaśniony „brak” rozwija lawinę myśli nad, którymi trudno zapanować. Lubię ten temat. Rozbudza moją wyobraźnię do czerwoności. Kontrolowany strach straty otwiera nieznane drzwi percepcji i wyzwala kreatywne myślenie bardziej niż w przypadku zwykłych kryminałów. Niestety zaginięcia to realny problem miast, wsi i miasteczek, który dotyka ludzi każdego dnia, w każdym zakątku świata. A akcja natychmiastowych poszukiwań przedstawiana nam w filmach i książkach jest tylko fikcją lub namiastką tego, co powinno się robić w takich przypadkach. Najwięcej pracy spoczywa na barkach najbliższych. Reszta jest tylko zrządzeniem losu. Wielką niewiadomą. Oczekiwaniem. Brakiem. Bólem.

„Szczelina” (słow. „Trhlina”) autorstwa Jozefa Kariki to powieść grozy inspirowana prawdziwymi zaginięciami w masywie Trybecz na Słowacji. Książka opowiada historię studenta Igora, który natrafia na informacje o tajemniczych zniknięciach ludzi w okolicach Trybecza. Fascynacja i ciekawość prowadzą go do podjęcia decyzji o zorganizowaniu wyprawy w te rejony wraz z grupą przyjaciół.

Podczas eksploracji opuszczonych miejsc, bohaterowie doświadczają dziwnych i przerażających zjawisk, które stopniowo ujawniają mroczną prawdę o tym regionie. Atmosfera książki jest pełna napięcia i tajemnic, a fabuła rozwija się dynamicznie, prowadząc czytelnika przez serię niepokojących wydarzeń.

„Szczelina” łączy elementy thrillera z mistycznym horrorem, tworząc wciągającą opowieść o lęku przed nieznanym i tajemnicach, które kryją się w dzikich ostępach słowackich gór. Książka zyskała dużą popularność i była adaptowana na film, co dodatkowo podkreśla jej wpływ na współczesną kulturę grozy.

Zaginięcia

Aktualne dane o zaginięciach ludzi w Polsce wskazują, że rocznie notuje się od 11 tysięcy do ponad 20 tysięcy zgłoszeń o zaginięciu. W roku 2020 odnotowano około 12,750 zaginięć, a do lipca 2021 roku zgłoszono 6,909 nowych przypadków [oai_citation:1,Zaginieni w Polsce. Najczęściej zakończenia są szczęśliwe - Wiadomości](https://wiadomosci.onet.pl/kraj/zaginieni-w-polsce-najczesciej-zakonczenia-sa-szczesliwe/8cb8n1p) [oai_citation:2,Zaginięcia osób w Polsce. Fakty i mity - Policja.pl - Portal polskiej Policji](https://www.policja.pl/pol/aktualnosci/115830,Zaginiecia-osob-w-Polsce-Fakty-i-mity.html).

Z danych policyjnych wynika, że około 30% zaginionych odnajduje się w ciągu pierwszych 24 godzin od zgłoszenia, 54% w ciągu 48 godzin, a aż 77% w ciągu tygodnia. Po miesiącu od zgłoszenia odnajduje się ponad 90% osób [oai_citation:3,Zaginieni w Polsce. Najczęściej zakończenia są szczęśliwe - Wiadomości](https://wiadomosci.onet.pl/kraj/zaginieni-w-polsce-najczesciej-zakonczenia-sa-szczesliwe/8cb8n1p) [oai_citation:4,Zaginięcia osób w Polsce. Fakty i mity - Policja.pl - Portal polskiej Policji](https://www.policja.pl/pol/aktualnosci/115830,Zaginiecia-osob-w-Polsce-Fakty-i-mity.html).

Nieco inne dane dotyczą zaginięć Polaków za granicą. W takich przypadkach częste przyczyny to utrata pracy, problemy finansowe, uzależnienia, czy też świadome zerwanie kontaktu z rodziną. W Niemczech i Holandii liczba zaginięć Polaków jest stosunkowo wysoka, a wiele przypadków dotyczy osób bezdomnych oai_citation:5,Zaginięcia Polaków za granicą: Najwięcej w Niemczech i w Holandii.

W sumie, w krajowym systemie informacji policyjnej obecnie znajduje się około 2418 nieodnalezionych przypadków, z których najstarsze sięgają lat 60-tych ubiegłego wieku [oai_citation:6,Zaginieni w Polsce. Najczęściej zakończenia są szczęśliwe - Wiadomości](https://wiadomosci.onet.pl/kraj/zaginieni-w-polsce-najczesciej-zakonczenia-sa-szczesliwe/8cb8n1p).

Więcej informacji można znaleźć w książce: Zawieszeni. O zaginionych i ludziach, którzy ich szukają – Szymon J. Wróbel

„O tym, jak to możliwe, że człowiek znika bez śladu, i o metodach poszukiwań, a także o przypadkach, których nie udało się wyjaśnić, opowiadają m.in. wybitny profiler, ekspert w dziedzinie poligrafii czy członkowie grup poszukiwawczo-ratowniczych i słynnej jednostki Archiwum. Część dochodu ze sprzedaży książki przekazana zostanie na rzecz Fundacji Itaka

Fundacja Itaka to najstarsza i największa polska organizacja pozarządowa, która kompleksowo zajmuje się problematyką zaginięć. Wspierają rodziny osób zaginionych na różnych etapach poszukiwań – zarówno w Polsce, jak i za granicą. Ponadto prowadzą linię wsparcia dla rodzin zaginionych, gdzie mogą otrzymać bezpłatną pomoc psychologiczną, prawną oraz socjalną.

W 2009 roku zostali polskim operatorem europejskiego numeru, znanego jako Telefon w Sprawie Zaginionego Dziecka i Nastolatka: 116 000”

Powyższy opis pochodzi od wydawcy.

David Paulides

David Paulides jest badaczem znanym z serii książek i dokumentów „Missing 411”, w których zajmuje się tajemniczymi zaginięciami ludzi na terenie parków narodowych i innych obszarów dzikiej przyrody w Stanach Zjednoczonych i innych krajach. Jego prace skupiają się na przypadkach zaginięć, które według niego charakteryzują się pewnymi nietypowymi cechami, sugerującymi, że nie są to zwykłe przypadki zgubienia się lub przestępstw.

Odkrycia i wątki w pracach Paulidesa

Nietypowe cechy zaginięć

Paulides zidentyfikował kilka wspólnych cech, które często pojawiają się w przypadkach, które badał:

  • Nagłe zniknięcie: Osoby znikają nagle i często w miejscach, gdzie powinny być łatwo widoczne dla innych.
  • Zniknięcia w pobliżu wody: Wiele zaginięć miało miejsce w pobliżu rzek, jezior lub innych zbiorników wodnych.
  • Szybkie przemieszczenie: Ofiary często są odnajdywane (jeśli w ogóle) w odległych miejscach, co sugeruje, że przemieściły się w sposób, który wydaje się fizycznie niemożliwy w tak krótkim czasie.
  • Brak śladów: W wielu przypadkach nie ma żadnych śladów, które mogłyby wskazywać, co się stało, ani fizycznych dowodów, takich jak ubrania czy osobiste rzeczy.
  • Nietypowe zachowanie psów tropiących: Psy często nie są w stanie podjąć tropu lub zachowują się w sposób wskazujący na dezorientację.

Przypadki zaginięć

W swoich książkach Paulides dokumentuje dziesiątki przypadków zaginięć. Wiele z tych przypadków dotyczy dzieci, które zniknęły w ciągu kilku sekund z oczu opiekunów, a następnie były znajdowane wiele mil od miejsca zaginięcia, często w miejscach trudno dostępnych.

Teorie i hipotezy

Paulides unika formułowania konkretnych teorii dotyczących przyczyn zaginięć, jednak w jego pracach pojawiają się różne spekulacje, od naturalnych drapieżników, przez działalność przestępczą, po zjawiska paranormalne i zaawansowaną technologię. Jego prace mają na celu przede wszystkim zwrócenie uwagi na te zaginięcia i skłonienie odpowiednich służb do dokładniejszego zbadania tych przypadków.

Krytyka

Prace Paulidesa spotkały się z mieszanym odbiorem. Zwolennicy uważają, że jego badania rzucają światło na realny problem, który jest ignorowany przez władze. Krytycy natomiast zarzucają mu brak naukowego podejścia i skłonność do sensacyjnych spekulacji bez twardych dowodów.

Znaczenie badań

Niezależnie od kontrowersji, prace Paulidesa zwróciły uwagę na problem zaginięć w parkach narodowych i innych obszarach dzikiej przyrody. Podkreśliły potrzebę lepszego monitorowania i dokumentowania takich przypadków, a także prowadzenia bardziej szczegółowych i systematycznych badań w celu zrozumienia tego zjawiska.

David Paulides i jego seria „Missing 411” poruszają fascynujący i tajemniczy temat zaginięć w dzikiej przyrodzie, podkreślając potrzebę dalszych badań i lepszego zrozumienia tych zjawisk. Jego prace, mimo że kontrowersyjne, otworzyły nowe pole do dyskusji i badań, które mogą przyczynić się do zwiększenia bezpieczeństwa w parkach narodowych i innych terenach rekreacyjnych.