Archiwa tagu: #halloween

Między Światami, Zjawiska paranormalne

Shadow people – sylwetki z mroku na granicy snu i jawy. Relacje, nauka i tajemnica ludzi-cieni ukazujących się na ścianach naszych domów

Dodaj komentarz

Sylwetki

W wielu domach — zwłaszcza nocą — pojawiają się opowieści o cieniach, postaciach, sylwetkach, które widziane są na ścianach, przy framugach drzwi lub okien, w półmroku, wieczorem lub w środku nocy. Poniżej przyjrzymy się zjawisku, które zwykle określa się jako fenomen „shadow people” — ludzi-cieni.

Czym są „ludzie-cienie”?

„Ludzie-cienie” to określenie używane w literaturze paranormalnej i w relacjach świadków dla opisania:

  • czarnych, zazwyczaj humanoidalnych sylwetek, najczęściej bez wyraźnych rysów twarzy;
  • które pojawiają się nagle, często w nocy lub w półmroku;
  • często „na ścianie” lub w polu widzenia, zasłaniając fragment pokoju, ukrywając się tuż za ramą drzwi, okna, lub schodami;
  • czasem towarzyszy temu uczucie obecności, zagrożenia lub paraliżu.
    Przykładowe relacje mówią o: „widzę czarną postać przy drzwiach”, „cień przesunął się po ścianie”, „zobaczyłem/ruszyłem się i znikł”.

„Ludzie cienie” może odnosić się do kilku pojęć, takich jak psychologiczny archetyp Cienia (ciemna strona osobowości), zjawisko z pogranicza snu i jawy (halucynacje związane z porażeniem przysenne), figury paranormalne (jak opisywane w niektórych teoriach zjawiska związane z dżinnami lub halucynacjami), a także do historycznych pozostałości (sylwetki ludzi utrwalone w kamieniu po wybuchu bomby atomowej w Hiroszimie). Termin ten bywa także używany w odniesieniu do postaci fikcyjnych (jak w komiksie lub książce) lub osób pracujących nie w blasku fleszy (np. w sporcie). ” – AI

Relacje świadków — co mówią ludzie?

Epizody z paraliżem sennym

Wiele relacji zaczyna się tak: dana osoba budzi się w środku nocy, czuje jakby była „uwięziona” (nie może ruszyć), ma wrażenie, że ktoś stoi w pokoju lub patrzy z kąta. W tym momencie pojawia się właśnie cień lub sylwetka na ścianie lub przy drzwiach. Po chwili wszystko znika.

Rzeczywiste obserwacje w ciągu dnia

Są też świadkowie twierdzący, że widzieli sylwetkę poza snem — włączone światło, normalne warunki, momentaryczny cień człowieka, który po chwili się rozproszył. Nierzadko opisują też fizyczne oznaki (zimny powiew, drżenie, odczucie bycia obserwowanym).

Forum, blogi, internet

Na wielu forach i blogach pojawiają się wątki typu:

„Od kilku nocy widzę czarną sylwetkę za lustrem – wygląda jak ktoś stojący przy ścianie i patrzący.”
„Nie mogłem się ruszyć, a na ścianie pojawił się cień — jakby ktoś się przesunął. Za sekundy znikł.”
Choć te relacje są subiektywne, mówią wiele o tym, jak ludzie interpretują takie przeżycia.

Możliwe wyjaśnienia

Poniżej – zestaw najczęstszych, możliwych przyczyn (zarówno „normalnych”, jak i tych bardziej „paranormalnych”) — z zaznaczeniem, jakie dane do tego prowadzą.

1) Paraliż senny / stany graniczne świadomości

Kiedy zasypiamy lub się wybudzamy, mózg może być w stanie pośrednim — ciało może być jeszcze „zablokowane” (by nie ruszyć się w trakcie snu), a jednocześnie pojawiać się mogą halucynacje wzrokowe i słuchowe. Naukowe opracowania wskazują, że właśnie w takich momentach ludzie widzą „postaci”, „cienie”, „obecności”.

2) Czynniki środowiskowe

  • Tlenek węgla (czad) — w nieszczelnych instalacjach może powodować zawroty głowy, omamy, uczucie „kogoś obecnego”. Artykuły popularnonaukowe wskazują, że wiele rzekomych nawiedzeń miało swe źródło w niewłaściwej wentylacji.
  • Infradźwięki (ultradźwięki, bardzo niskie częstotliwości) — badania pokazują, że dźwięki ~19 Hz mogą wywołać niepokój, uczucie bycia obserwowanym lub widzenie ruchu w kącie oka. To może wyjaśniać sensację „cienia na ścianie”.

3) Gra światła i cienia

Często oświetlenie w pokoju, latarnie za oknem, światło przechodzące przez framugę może tworzyć przejściowe sylwetki lub cienie, które mózg interpretuje jako „kogoś”. Zwłaszcza gdy jesteśmy w stanie półprzytomnym (tuż przed snem).

4) Hipotezy paranormalne

Dla wielu świadków to, co widzą, jest nadprzyrodzone — dusze zmarłych, byty między światami, „obserwatorzy” z innej sfery. Choć nauka nie potwierdza takich identyfikacji, warto zaznaczyć, że te interpretacje istnieją i są częścią kulturowego kontekstu.

Co robić, jeśli widzisz cień na ścianie?

Jeśli doświadczasz takich sytuacji, oto praktyczny plan działania:

  1. Sprawdź środowisko:
    • Zainstaluj czujnik czadu / sprawdź wentylację w pomieszczeniu.
    • Zwróć uwagę na źródła światła, odblaski, ruch cienia (np. drzwi się otwierają, duch przewiewu).
  2. Zanotuj szczegóły:
    • Kiedy to się zdarza (godzina, dzień tygodnia).
    • Co robiłeś wcześniej (czy byłeś zmęczony, tuż przed snem, czy miałeś stres).
    • Czy przestraszyłeś się i co się potem stało (przebudzenie, paraliż, ruch cienia, dźwięk).
  3. Popraw higienę snu:
    • Stałe pory snu-budzenia.
    • Wyłącz ekran co najmniej 30 min przed snem.
    • Upewnij się, że pomieszczenie jest dobrze oświetlone przed zaśnięciem.
  4. Zarejestruj zdarzenie:
    • Użyj kamery lub smartfona na statywie (tryb nocny) – może zachować obraz/ wideo.
    • Zrób zdjęcie ściany w momencie, gdy czekasz (ustaw aparat na długą ekspozycję) – często „ładunek” może być zwykłym ruchem światła.
  5. Jeśli stan się powtarza:
    • Rozważ konsultację medyczną (np. specjalista snu) — zwłaszcza jeśli występuje paraliż senny, lęki, częste przebudzenia.
    • Porozmawiaj z kimś – dzielenie się relacją może pomóc zmniejszyć lęk i lepiej zrozumieć zjawisko.

Powiązane

Materiały

  • „Who is the Hat Man?” – przegląd zjawiska i kontekst paraliżu sennego. The Week
  • TIME: „Why Sleep Paralysis Makes You See Ghosts”. TIME
  • Vic Tandy & Tony R. Lawrence – „The Ghost in the Machine” (o 19 Hz). Richard Wiseman
  • UL Standards / CO Safety – kiedy „nawiedzenie” okazywało się czadem. UL Standards & Engagement
  • Hiroshima Peace Memorial Museum – „Human Shadow Etched in Stone”. Wikipedia

Podsumowanie

Zjawisko „ludzi-cieni” – choć brzmi dramatycznie – może mieć wiele przyczyn: od banalnych (efekty światła) przez medyczne (paraliż senny) aż po środowiskowe (czad, infradźwięki). Relacje świadków są realne i często bardzo silnie emocjonalne, jednak interpretacje radykalnie się różnią. Ważne jest, by podejść do nich z otwartym, ale zdrowym sceptycyzmem: zbadać warunki, zebrać dane i jeśli to możliwe — udokumentować. Warto też zadbać o bezpieczeństwo (wentylacja, czujniki) i higienę snu.

👉 Przeczytaj darmowy eBook

✅ Obserwuj kingfisher.page

Chcesz więcej takich treści? Dołącz do czytelników kingfisher.page i ruszaj w podróż przez świadomość, naturę i niewidzialne pola rzeczywistości.

Między Światami

🕯️ Opowieści z Zaświatów

Dodaj komentarz

Gdy mgła unosi się nad ziemią…

W noc, gdy granica między światem żywych a umarłych staje się cienka jak pajęcza nić, czas zatrzymuje się na oddech. Zegary spowalniają swój rytm, powietrze pachnie dymem, jabłkami i starym woskiem, a dusze tych, którzy byli przed nami, podobno zbliżają się, by posłuchać naszych myśli.
To noc Opowieści z Zaświatów — noc, w której pamięć, strach i magia splatają się w jedno.

Nie chodzi tu o straszenie. To raczej rozmowa szeptem z tym, co niewidzialne, z tym, co przeczuwamy w drżeniu płomienia. Każdy z nas nosi w sobie echo dawnych historii – głos babki, która śpiewała kołysanki o duchach, zapach wilgotnych ksiąg w bibliotece dziadka, obraz cienia, który przesunął się po ścianie, choć nikogo tam nie było.

Głos zza zasłony

W kulturach całego świata istnieje przekonanie, że świat zmarłych nie jest oddzielony od naszego na zawsze, lecz jedynie przykryty delikatną zasłoną, która czasem się uchyla. Celtowie mówili, że podczas Samhain duchy wracają, by odwiedzić domy, które kochały. W Polsce stawiano na parapetach świeczki, by dusze wędrowców nie zabłądziły w ciemności.

A może wcale nie chodzi o powrót duchów, ale o naszą tęsknotę za tymi, którzy odeszli?
Być może to my ich przywołujemy, nie mogąc pogodzić się z ciszą. Może to nasze sny są ich szeptami. Może każde „przypomniałem sobie babcię” to właśnie moment, gdy zasłona drży.

👁️‍🗨️ Opowieść z Zaświatów I: Kobieta w oknie

W małej wsi na Podlasiu, w starym drewnianym domu, od lat opowiadano historię o kobiecie, która po śmierci wciąż wyglądała przez okno.
Była wdową po żołnierzu, który zginął na wojnie. Codziennie o zmierzchu siadała przy oknie i czekała, aż wróci. Zmarła w tej samej pozycji — z dłonią opartą o szybę.

Nowi właściciele domu mówili, że każdego roku w listopadową noc widać w oknie jej twarz odbitą w szkle — nie jak zjawa, ale jak fotografia w świetle księżyca.
Kiedyś pewien fotograf, zaintrygowany opowieścią, próbował zrobić zdjęcie. Na kliszy nie wyszło nic — poza smużką światła w kształcie dłoni.

Starsza sąsiadka powiedziała wtedy spokojnie:

„To nie duch. To tylko pamięć, która nie umie odejść.”

🕯️ Opowieść z Zaświatów II: Zapach, który wrócił

Ta druga historia została opisana w magazynie „Reader’s Digest” (wyd. 2021, artykuł „True Ghost Stories from Real People”), a podobne relacje pojawiały się także w polskich forach o doświadczeniach granicznych.

Marta z Krakowa opowiadała, że po śmierci swojej mamy — która przez całe życie używała tych samych perfum, starych klasycznych „Być może…” — przez wiele tygodni nie mogła ich już znieść.
Aż pewnej nocy, kilka miesięcy po pogrzebie, obudziła się w środku zimy z uczuciem, że ktoś stoi obok łóżka. W pokoju panował chłód, ale w powietrzu unosił się wyraźny zapach perfum.
„Był tak intensywny, że aż się rozpłakałam” — wspominała. „Zrozumiałam wtedy, że przyszła się pożegnać. Zapach utrzymywał się jeszcze przez chwilę, a potem zniknął.”

Zjawisko to — nazywane przez psychologów experience of presence — jest opisywane w badaniach żałoby jako naturalny sposób psychiki na pogodzenie się ze stratą, ale wielu ludzi jest przekonanych, że takie „pożegnanie” ma duchowy wymiar.
Naukowcy badający te doświadczenia (m.in. prof. Jenny Hazelton z Uniwersytetu w Durham, 2018) wskazują, że nawet 50–60% osób po stracie bliskiej osoby przeżywa moment, który interpretują jako kontakt „z tamtej strony”: zapach, głos, sen, dotyk lub symboliczny znak.

Historia ducha w Parlamencie Wielkiej Brytanii: „Szara Dama” w Westminsterskiej historii

Wspomnienia, które nie gasną

Każdy dom ma swoją opowieść. Są miejsca, które pamiętają — cegły, które widziały narodziny i śmierć, deski, które skrzypią pod ciężarem dawnych kroków.
Niektóre historie stają się legendami: o dziewczynie w białej sukni, która błąka się po starym dworze; o dziecku, które śmieje się w pustym pokoju; o dzwonie, który bije, choć nie ma już dzwonnika.

Ale są też opowieści ciche, niemal niezauważalne — jak szmer kartki w zamkniętej książce albo uczucie, że ktoś stoi za nami, gdy patrzymy w lustro. To one są najprawdziwsze. Nie potrzebują potwierdzenia. Wystarczy, że czujemy ich obecność.

Magia pamięci

Halloween, Samhain, Dziady – niezależnie od nazwy, to rytuał pamiętania. To chwila, gdy światło świecy jest mostem.
Nie boimy się duchów. Boimy się zapomnieć.

W tej nocy można wyszeptać imię, zapalić lampkę w oknie, napisać list do kogoś, kogo już nie ma. Można też posłuchać ciszy — może odpowie.
Zaświaty nie zawsze są daleko. Czasem wystarczy zamknąć oczy.

Powiązane:

Kiedy opowieść wraca do nas

Mówią, że każda dusza, o której się pamięta, świeci jaśniej w innym świecie. Może właśnie dlatego te historie przetrwały — byśmy nie zapomnieli, że świat jest większy niż to, co widzimy.

Bo Opowieści z Zaświatów to nie tylko historie o duchach. To przypomnienie, że wszystko, co kochaliśmy, trwa.
W słowie. W zapachu. W śnie. W cieniu, który kładzie się na ścianie tuż przed świtem.

✨ Kiedy więc dziś zapalisz świecę w oknie, pomyśl nie o strachu, lecz o świetle, które łączy światy. Bo może po drugiej stronie ktoś też właśnie zapala swoją świecę — dla Ciebie.

👉 Przeczytaj darmowy eBook

✅ Obserwuj kingfisher.page

Chcesz więcej takich treści? Dołącz do czytelników kingfisher.page i ruszaj w podróż przez zaświaty, naturę i niewidzialne pola rzeczywistości.

#duchy, Życie po życiu

Mapa nawiedzonych miejsc w Polsce – gdzie straszy naprawdę?

Dodaj komentarz

Miejsca utkane z mgły

Jesień, mgły, zapadający wcześniej zmrok…To pora, kiedy nasza uwaga naturalnie kieruje się ku miejscom pełnym tajemnicy i nieznanego. W Polsce, tak jak w wielu zakątkach świata, istnieje bogata tradycja opowieści o miejscach, w których — według przekazów — obecne są duchy, zjawy lub po prostu energia przeszłości, która wciąż domaga się uwagi. W dalszej części zaprezentujemy zestawienie najciekawszych — i najbardziej znanych — nawiedzonych miejsc w Polsce, wraz z ich historią, legendami i praktycznymi wskazówkami dla odwiedzających.

Co sprawia, że miejsce „nawiedzone”?

„Nawiedzenie” zwykle łączone jest z miejscem, które spełnia przynajmniej kilka z poniższych kryteriów:

  • miejsce opuszczone lub rzadko wizytowane, z zaniedbaną infrastrukturą;
  • miejsce o tragicznej historii (wojna, anonimowe pochówki, epidemie, samobójstwa);
  • obserwacje świadków dotyczące zjawisk niewyjaśnionych — dźwięków, świateł, sylwetek;
  • obecność silnej legendy lub mitu, który przekazywany jest przez mieszkańców i media.

Badania popularnych rankingów polskich stron turystycznych i lifestyle-portalów pokazują, że listy „najbardziej nawiedzonych miejsc” w Polsce pojawiają się co roku, szczególnie w sezonie jesienno-halloweenowym. Magazyn Travelist+2Podróże Wprost+2

👻 Wybrane miejsca warte odwiedzenia (lub poznania z domu)

Nie każdy musi wyruszać nocą z latarką do ruin, by poczuć atmosferę tajemnicy. Czasem wystarczy świadomość, że takie miejsca istnieją — rozsiane po całej Polsce, z których każde ma swoją opowieść, energię i legendę.

🏰 1. Zamek Ogrodzieniec (Jura Krakowsko-Częstochowska)

Ruiny zamku na jurze to jeden z najczęściej wymienianych adresów „dla odważnych”. Wskazuje się tam na legendę Czarnego Psa, który miał pilnować pogranicza światów. momondo+1
Dlaczego warto: łatwy dostęp, piękna lokalizacja, mocna aura legendy.
Uwaga: wieczorne zwiedzanie z przewodnikiem może być bardziej bezpieczne. 🕯️ Aura miejsca: ciężka, ale magnetyczna — szczególnie podczas jesiennej mgły.

🌲 2. Las w Witkowicach (okolice Krakowa)

Las znany z niewyjaśnionych zaginięć i licznych relacji mieszkańców o dziwnych dźwiękach i cieniach w nocy. Kobieta Onet+1 Niewielki las w północno-wschodnim Krakowie budzi niepokój nawet w ciągu dnia. Mieszkańcy opowiadają o „białej postaci kobiety”, która pojawia się wśród drzew, a także o dziwnych zjawiskach dźwiękowych — jakby echo dawnych rozmów. Często to miejsce odwiedzają miłośnicy fotografii paranormalnej, próbując uchwycić świetliste smugi.
🕯️ Aura miejsca: zaniepokojona, pełna napięcia, z silnym kontrastem między naturą a tajemnicą.
Dlaczego warto: klimat – gęste drzewa, mgła, cisza – tworzą naturalną scenografię.
Uwaga: teren nieprzewidywalny, konieczne dobre przygotowanie.

🏥 3. Opuszczony szpital psychiatryczny w Owińskach (Wielkopolska)

Opuszczony kompleks szpitalny o burzliwej historii – wskazywany w wielu listach jako jedno z najintensywniej „nawiedzonych” miejsc. kochamlatac.pl+1 W czasie II wojny światowej naziści dokonali tu zbrodni na pacjentach i dzieciach z niepełnosprawnościami. Dziś to ruina, owiana ciężką energią przeszłości. Wiele ekip eksploracyjnych mówi o zimnych strefach i szeptach dobiegających z pustych sal.
🕯️ Aura miejsca: bardzo silna, trudna, wymagająca szacunku — to nie tylko legenda, ale i realne cierpienie zapisane w murach.
Dlaczego warto: silna atmosfera; dobry temat na opowieść.
Uwaga: teren prywatny / niebezpieczny – odwiedzanie może być zabronione lub wymagać zezwolenia.

🏚️ 4. Pałac w Kopicach (Opolskie)

Ruiny pałacu z XIX wieku, dawniej jednej z najpiękniejszych rezydencji na Śląsku. Według przekazów, po korytarzach krąży duch Joanny Schaffgotsch, zwanej „Białą Damą”. Była żoną górnika, który stał się milionerem — ich historia to polski „Romeo i Julia” z nutą gotyckiego romansu.
🕯️ Aura miejsca: melancholijna i romantyczna — idealna dla tych, którzy widzą w duchach nie grozę, lecz pamięć o miłości.

⛪ 5. Kościół w Grabonogu (Wielkopolska)

Mała świątynia z XVII wieku, znana z niezwykłych zjawisk akustycznych. Podobno w nocy słychać tu śpiew chóru i dzwony, choć nikt nie widzi wykonawców. Mieszkańcy mówią o duszach dawnych parafian, którzy wracają, by „zaśpiewać na chwałę Boga”.
🕯️ Aura miejsca: spokojna, mistyczna, pełna światła i dźwięku.

🪦 6. Cmentarz w Płazie koło Chrzanowa (Małopolska)

To jedno z nielicznych miejsc, gdzie zjawiska paranormalne dokumentowali naukowcy-amatorzy. Widać tam świetliste kule i cienie, które poruszają się w rytm wiatru, ale nie są odbiciem lamp. Dla wielu to „energetyczny punkt styku światów”.
🕯️ Aura miejsca: neutralna – nie złowroga, lecz otwierająca na refleksję o przemijaniu.

🧱 7. Twierdza Modlin (Mazowsze)

Gigantyczny kompleks forteczny, z podziemiami, które pamiętają setki lat bitew i ofiar. W tunelach słychać kroki, a strażnicy donoszą o „żołnierzach-widmach” przechodzących przez mury. To jedno z miejsc, które szczególnie odczuwają osoby wrażliwe energetycznie.
🕯️ Aura miejsca: zimna, wojskowa, ale pełna siły i determinacji.

🌊 8. Jezioro Wigry (Podlasie)

Mówi się, że przy sprzyjającej pogodzie woda odbija „postacie mnichów” z dawnego klasztoru kamedułów, którzy mieli zatonąć podczas nocnej modlitwy. Turyści widują smugi światła poruszające się po tafli jeziora.
🕯️ Aura miejsca: kontemplacyjna, łącząca wodę, ciszę i duchowość.

🕯️ 9. Zamek Czocha (Dolny Śląsk)

Legenda mówi o tajemniczych lochach, ukrytych przejściach i duchach dawnych rycerzy. To miejsce, gdzie historia miesza się z magią — przewodnicy nie ukrywają, że „coś tu bywa”. Nie bez powodu to ulubione miejsce filmowców i ezoteryków.
🕯️ Aura miejsca: pełna napięcia, ale fascynująca – jak żywa opowieść o przeszłości.

⚰️ 10. Riese – kompleks podziemnych tuneli w Górach Sowich (Dolny Śląsk)

Gigantyczny system korytarzy z czasów III Rzeszy, którego przeznaczenie do dziś nie zostało w pełni wyjaśnione. Od lat krążą pogłoski o „ciemnych zjawach”, które mają pilnować ukrytych sekretów. To miejsce dla osób, które czują respekt wobec historii i tajemnicy.
🕯️ Aura miejsca: ciężka, głęboka, niosąca echo przeszłości.

Mroczne tajemnice Dolnego Śląska – sekrety ukryte w cieniu historii

🕊️ 11. Dwór w Łańcucie (Podkarpacie)

Znany z pięknej architektury, ale także z ducha damy w białym stroju, która spaceruje po ogrodach o zmierzchu. To „dobra zjawa”, według miejscowych – przynosi szczęście tym, którzy ją zobaczą.
🕯️ Aura miejsca: delikatna, elegancka, nastrojowa.

🌌 12. Bory Tucholskie – las pełen świateł

Liczne relacje turystów o świetlistych kulach unoszących się nad torfowiskami. Niektórzy nazywają je „duszkami bagiennymi”, inni – naturalnym zjawiskiem bioluminescencji. W każdym razie – magia przyrody spotyka się tu z duchowością.
🕯️ Aura miejsca: lekka, tajemnicza, eteryczna.

🌙 13. Dom w Rąbieniu pod Łodzią

To jedno z najbardziej znanych nawiedzonych miejsc współczesnej Polski. W latach 90. właściciele zgłaszali dziwne dźwięki, samoczynnie otwierające się drzwi, przesuwające się przedmioty. Zjawiska badały media i duchowni. Do dziś miejsce przyciąga badaczy zjawisk paranormalnych.
🕯️ Aura miejsca: intensywna, nieprzewidywalna, emanująca ruchem i zmianą.

🌕 14. Zamek Książ (Wałbrzych)

Monumentalny, otoczony aurą tajemnic z czasów II wojny światowej. Mówi się, że zamek kryje podziemne tunele i „energetyczne źródła” — a jego obecna cisza to echo dawnych sekretów.
🕯️ Aura miejsca: królewska, monumentalna, ale z cieniem niewyjaśnionych wydarzeń.

🪶 Dla duchowych podróżników

Każde z tych miejsc można zobaczyć nie tylko oczami, ale i sercem. Nie chodzi o to, by szukać strachu, lecz by nauczyć się czytać energię przestrzeni – czuć historię, emocje i puls życia, który trwa mimo upływu czasu.

Niektóre z nich są ciężkie i wymagają szacunku. Inne – lekkie, niemal anielskie. W każdej z tych przestrzeni można znaleźć coś, co łączy człowieka z tajemnicą bytu.

Jak odwiedzać takie miejsca odpowiedzialnie

  • Szanuj teren – wiele miejsc jest opuszczonych i niebezpiecznych.
  • Zabierz latarkę, dobre buty, telefon z zasięgiem.
  • Unikaj samotnych wejść nocą.
  • Rozważ zwiedzanie w grupie lub z przewodnikiem.
  • Przygotuj się na emocje – nawet jeśli nie wierzysz w duchy, aura miejsca może działać na wyobraźnię.
  • Zbieraj dokumentację: zdjęcia, notatki – to może być świetny materiał na dalszy artykuł/opowieść.

Co dalej? Twoja własna „mapa duchów”

  • Wybierz region – np. Dolny Śląsk, Mazury, Pomorze – i znajdź lokalną legendę.
  • Przeprowadź mini-wywiad z mieszkańcami: „czy ktoś tu słyszał/słyszała?”
  • Zrób galerię zdjęć nocą lub o zmierzchu – światło, cień, atmosfera robią różnicę.
  • Zastanów się nad tematem: dlaczego to miejsce zostało zapomniane? Czy to historia, czy energia?

🍂👻 Powiązane:

Na koniec

Nawiedzone miejsca w Polsce to nie tylko „historyjki wyssane z palca”, ale część naszej kultury, historii i legend. Wchodząc w ich przestrzeń — nawet tylko poprzez teksty i zdjęcia — otwieramy się na refleksję: nad czasem, pamięcią, miejscem człowieka wobec tajemnicy. mogą otwierać umysł na „nowe” i stać się punktem wyjścia do tematów głębszych: energii miejsca, historii dusz, aury przestrzeni.

🕯️ Przeczytaj darmowy eBook:

📘 Mini-ebook: Magia Światła i Cienia – Jak pracować z intencją

🎯 Obserwuj kingfisher.page, sięgaj po więcej

Kult Natury, Między Światami

✨ Samhain i dawne święto zmarłych – prawdziwe korzenie Halloween (magia, ogień i duchy przodków)

Dodaj komentarz

Noc z 31 października na 1 listopada od tysiącleci była czymś więcej niż tylko czasem zabawy, masek i dyniowych lampionów. Zanim Halloween pojawiło się w popkulturze, zanim świat nauczył się słowa „cukierek albo psikus”, istniało coś starszego, dzikszego i poważniejszego — Samhain, celtyckie święto końca lata i początku ciemności. Noc, w której światło ustępuje mrokowi, a zasłona między światami staje się najcieńsza.

To był czas ognia, rytuałów i szeptanych modlitw. Czas pamięci o zmarłych, których dusze powracały, by przejść przez dawne ogrody, lasy i progi domów. Czas, kiedy człowiek stawał twarzą w twarz z tym, co niewidzialne — bez lęku, ale z szacunkiem.

🌑 Samhain – koniec lata, początek cienia

Dla Celtów rok nie zaczynał się wiosną, lecz w mroku. Samhain symbolizował moment przejścia — między starym a nowym cyklem, życiem a śmiercią, światłem a ciemnością. Wierzono, że tej jednej nocy świat duchów styka się ze światem ludzi. Rozpalano więc wielkie ogniska, by chronić się przed złymi mocami, a dla dobrych duchów zostawiano jedzenie, mleko i chleb jako dary pamięci.

Samhain – Celtyckie Korzenie Halloween

Ogień oznaczał oczyszczenie. Ciemność — początek nowego. Zamiast lęku była akceptacja cyklu natury.

🌬️ Dziady – słowiańska pamięć o przodkach

Na ziemiach słowiańskich obchodzono w tym czasie Dziady — święto komunikacji z przodkami. Rozpalano ogniska i świece, otwierano okna i drzwi, przygotowywano potrawy, by dusze mogły odnaleźć drogę. Nikt się duchów nie bał — były częścią rodu, pamięci i ciągłości.

To nie był kult strachu, lecz kult więzi.

🎃 Jak narodziło się Halloween?

Gdy pogańskie rytuały spotkały chrześcijaństwo, Samhain i Dziady połączono z nowymi świętami — Wszystkich Świętych i Zaduszkami. Dopiero później tradycje te przetransportowano do Ameryki, gdzie zmieszały się ze zwyczajami imigrantów, stając się tym, co znamy dziś jako Halloween — bardziej zabawą niż rytuałem.

Jednak rdzeń pozostał:

  • maski → zamiast ochrony przed złymi duchami, dziś zabawa i symbol
  • dynie → dawniej ogień w rzepie lub brukwi, dziś lampion z twarzą
  • zbieranie darów → kiedyś dla zmarłych, dziś dla dzieci

Współczesność zmieniła formę, lecz intuicja święta pozostała ta sama.

🕯️ Dlaczego wciąż potrzebujemy takiej nocy?

Bo człowiek od zawsze tęskni za światem, którego nie widać.

Bo pamięć o zmarłych nie jest smutkiem — jest korzeniem.
Bo mrok nie istnieje po to, by nas straszyć — ale byśmy mogli ponownie odnaleźć światło.
Bo czasem trzeba spojrzeć w ciemność, aby zobaczyć siebie wyraźniej.

Samhain, Dziady i Halloween to trzy maski tego samego archetypu — jednej wielkiej opowieści o przemijaniu, pamięci i ogniu, który prowadzi nas przez najciemniejszą noc roku.

👉 Przeczytaj powiązane artykuły:

❓ FAQ

Czy Halloween wywodzi się z Samhain?
Tak. Halloween ma swoje korzenie w celtyckim Samhain, choć z czasem tradycja zmieniła formę.

Czym było Samhain?
Było to celtyckie święto końca lata i kontaktu z duchami przodków.

Czy Dziady są polskim odpowiednikiem Halloween?
Nie bezpośrednio, ale oba święta łączy podobna symbolika pamięci o zmarłych i komunikacji z duchami.

👉 Przeczytaj darmowy eBook:

📘 Mini-ebook: Magia Światła i Cienia – Jak pracować z intencją

Obserwuj kingfisher.page, sięgaj po więcej

Między Światami

🌑 Gdy zasłona staje się cieńsza

Dodaj komentarz

Są takie noce w roku, kiedy czas nie płynie, lecz drży — jak pajęcza nić zawieszona między światami. Gdy mgły unoszą się nisko, a wiatr wędruje jak wędrowiec bez imienia, mówi się, że zasłona staje się cieńsza. Między światem, który znamy, a światem, którego nie umiemy nazwać. To czas, w którym oczy widzą więcej, skóra pamięta coś, o czym rozum zapomniał, a dusza podchodzi bliżej powierzchni ciała, jakby chciała nas dotknąć od środka.

Ten wyjątkowy czas powraca co roku — między późnym październikiem a początkiem listopada, gdy światło ustępuje przestrzeni cieni, a ludzkie serca stają się ciche, nastrojone, uważne. To czas wspomnień, zadumy, intuicji i znaków. Czas, w którym — jak mówią starzy ludzie — „dusze przechodzą obok nas tak blisko, że wystarczyłoby wyciągnąć rękę”.

🌬️ Gdy światło spotyka się z cieniem

W tych dniach sny gęstnieją, pojawiają się dawno nieobecne twarze. Przypadkowe spotkania nie są przypadkowe. Myśli prowadzą w stronę przodków. A serce słyszy szept, który nie zawsze da się wypowiedzieć głośno.

To dlatego, że świat żywych i świat zmarłych oddychają wtedy jednym rytmem.
Nie po to, by nas straszyć.
Lecz po to, by przypomnieć.

O kruchości.
O pamięci.
O tym, że nic nigdy nie znika, tylko zmienia kształt.

W starych tradycjach — w Samhain, Dziadach, Nocy Duchów — mówiono, że w tym czasie dusze wędrują, aby spojrzeć na nas jeszcze raz. I że to, co niewidzialne, staje się niemal dotykalne. Czasem w płomieniu świecy. Czasem w spojrzeniu zwierzęcia. Czasem w nagłym wrażeniu czyjejś obecności w pustym pokoju.

🌒 Znaki, sny i przeczucia

W tym okresie wiele osób doświadcza zjawisk, których nie umie nazwać:

– nagłych wspomnień z dzieciństwa,
– intensywnych snów,
– zapachów, których nikt nie czuje,
– przeczucia, że „ktoś jest obok”,
– spotkań, które zmieniają nas na długo.

Nie trzeba przed tym uciekać.

To tylko drzwi, które na chwilę zostają uchylone.

🕯️ Jak się przygotować duchowo do tego czasu?

Nie poprzez strach.
Nie poprzez ucieczkę.
Lecz poprzez świadomą obecność.

Możesz:

🕯️ zapalić świecę dla swoich przodków,
🌿 oczyścić dom szałwią, jałowcem lub palo santo,
📜 zapisać intencję: „pamiętam, dziękuję, jestem światłem”,
🌑 zostawić w oknie symboliczny punkt światła — dla tych, którzy wędrują.

Najważniejsze: zachowaj spokój i ciekawość.
Nie otwieraj drzwi lękiem — otwórz je świadomością i ciszą.

✋ Mały rytuał ochrony i ugruntowania (prosty, łagodny)

Usiądź wieczorem, zapal świecę i dotknij dłonią ziemi, podłogi lub kamienia.
W myślach wypowiedz:

„To, co dobre — zapraszam.
To, co obce — nie wchodź.
Jestem światłem. Jestem spokojem.”

Oddychaj głęboko.
Cztery wdechy, cztery wydechy.
Obecność czyni cię bezpieczną.

✅ Inne rytuały na czas cienkiej zasłony

🌑 Rytuał Ognia — dla pamięci (przodkowie)

Zapal świecę o zmierzchu. Usiądź w ciszy.
Pomyśl o tych, których już nie ma, bez lęku — tylko z wdzięcznością.
Szeptem wypowiedz:
„Pamiętam. Dziękuję. Jesteście światłem, które prowadzę dalej.”
Pozostań w ciszy kilka minut, patrząc w płomień.

🌬️ Rytuał Oddechu — dla ochrony (energia domu)

Usiądź wygodnie. Wdech licząc do 4. Wydech licząc do 4.
Z każdym wydechem wyobrażaj sobie, że z domu odchodzi to, co ciężkie i obce.
Na końcu wypowiedz:
„To, co dobre — zapraszam. To, co obce — nie ma do mnie dostępu.”

🌕 Rytuał Księżycowy — dla intencji (przyszłość)

Przy oknie, pod księżycem, zapisz swoją intencję na małej kartce.
Intencja musi być krótka, kierunkowa i prawdziwa (np. „spokój w moim sercu”).
Przyłóż dłoń do kartki i powiedz:
„Widzę. Przyjmuję. Wprowadzam w życie.”
Zachowaj kartkę lub włóż do książki, którą kochasz.

🌕 I kiedy noc ustąpi…

O świcie wszystko wraca na swoje miejsce. Zasłona znów staje się gęsta. Sny bledną, dźwięki milkną, a świat staje się codzienny. Ale ktoś pozostał uhonorowany, ktoś został zapamiętany, a twoja dusza doświadczyła odrobiny światła na granicy cienia.

Bo ta noc nie jest o strachu.
Jest o pamięci, obecności i połączeniu.

I o tym, że świat żywych i świat zmarłych są bliżej siebie, niż się wydaje — szczególnie wtedy, gdy człowiek naprawdę patrzy.

👉 Powiązane:

👉 Obserwuj kingfisher.page

👉 Przeczytaj darmowy eBook:

📘 Mini-ebook: Magia Światła i Cienia – Jak pracować z intencją

👉 Sprawdź:

Samhain – Celtyckie Korzenie Halloween
Między Światami, Życie po życiu

🕯️ Przebudzeni w kostnicy: kiedy śmierć się myli

Dodaj komentarz

Czy można wrócić z miejsca, z którego nikt nie wraca?
Historie o ludziach, którzy „obudzili się” w kostnicy, od lat budzą fascynację i grozę. W polskiej prasie co kilka lat pojawia się opowieść o kimś, kto – już uznany za zmarłego – poruszył się, odetchnął, otworzył oczy. Czy to cud? Błąd? A może tajemniczy mechanizm ciała i duszy, którego jeszcze nie rozumiemy?

👁️ Gdy ciało jeszcze pamięta

W 2014 roku cała Polska mówiła o Janinie Kołkiewicz z Ostrowa Lubelskiego. 91-letnia kobieta została uznana za zmarłą przez lekarkę, przewieziona do chłodni w zakładzie pogrzebowym, a kilka godzin później… poruszyła workiem. Pracownik kostnicy uciekł z krzykiem. Pani Janina żyła jeszcze kilka dni.

Ten przypadek — powtarzany do dziś przez portale Medonet, Interia, WP Kobieta — jest nie tylko medyczną ciekawostką. To przypomnienie, że życie bywa bardziej uparte, niż nam się wydaje.

🌡️ Głęboki chłód, który oszukuje śmierć

Lekarze mówią: „Nikt nie jest martwy, dopóki nie jest ciepły i martwy.”
To stara zasada ratowników. W stanach głębokiej hipotermii ciało potrafi tak bardzo zwolnić wszystkie funkcje, że tętno i oddech stają się niemal niewykrywalne. Wystarczy iskra — powiew ciepła, dotyk, zmiana pozycji — by serce znowu zadrżało.

To właśnie dlatego w wielu krajach, również w Polsce, obowiązuje dziś zasada ostrożności: zanim stwierdzisz zgon u osoby wychłodzonej, musisz ją ogrzać.

⚡ Syndrom Łazarza — gdy serce wstaje z martwych

Nazwa pochodzi od biblijnego Łazarza.
W medycynie oznacza coś bardzo konkretnego: autoresuscytację, czyli spontaniczny powrót krążenia kilka minut po zaprzestaniu reanimacji. Rzadkie zjawisko, ale udokumentowane — w tym także w Polsce.

Zdarza się, że po intensywnych masażach klatki piersiowej i podaniu leków krążenie wraca samo, gdy ciśnienie w płucach opada.
Dla świadków wygląda to jak cud. Dla lekarzy – zagadka fizjologii.

🧠 Odruch Łazarza – ruch po śmierci mózgu

Nie każdy „ruch zmarłego” oznacza życie. Istnieje zjawisko zwane odruchem Łazarza — mięśnie kończyn mogą reagować na bodźce elektryczne lub dotyk nawet po śmierci mózgu. To efekt zachowanej aktywności rdzeniowej.

Dla rodziny bywa to doświadczenie traumatyczne. Dla nauki – przypomnienie, jak złożony jest proces umierania.

⚖️ Gdzie kończy się medycyna, a zaczyna tajemnica?

„Śmierć” nie jest jednym momentem.
To proces. Ciało umiera etapami: najpierw ustaje oddech, potem krążenie, a dopiero po pewnym czasie obumiera mózg. W tej cienkiej przestrzeni między jednym a drugim pojawiają się właśnie historie, które wymykają się rozumowi.

Czy dusza czeka, aż ciało się upewni, że już naprawdę nadszedł jej czas?
Czy świadomość potrafi zawisnąć na granicy, by wrócić w ostatnim momencie?

🔥 Z życia do życia

91-letnia Janina z Ostrowa, 84-latka z Radomia, 82-letnia Amerykanka z Nowego Jorku, 40-latek z Indii — cztery różne osoby, ten sam motyw: życie, które się nie poddaje.

Każdy z tych przypadków to przypomnienie, że śmierć nie jest absolutna. Czasem tylko zapomina zabrać kogoś na dobre.

🕯️ Medycyna kontra cud

Współczesne wyjaśnienia nie odbierają tym historiom magii.
Przeciwnie – pokazują, jak niewiele jeszcze wiemy o samym sobie.
Ciało bywa jak las po pożarze: wystarczy jedna ukryta iskra, by znów zakwitło życie.

💬 Mity i fakty

MitFakt
„Zmartwychwstanie w kostnicy to cud”Zazwyczaj wynik błędnego stwierdzenia zgonu, hipotermii lub syndromu Łazarza.
„Zmarli się ruszają”To odruchy mięśniowe po śmierci mózgu – tzw. odruch Łazarza.
„To zdarza się tylko w filmach”W Polsce i na świecie udokumentowano kilkanaście rzeczywistych przypadków.

📜 Wnioski dla ludzi z tej strony lustra

Śmierć to nie punkt – to droga.
Być może każdy z nas, choć raz w życiu, przekroczy granicę i wróci z niej z nowym zrozumieniem, że życie to nie tylko oddech, ale i wola istnienia.

I może właśnie dlatego tak nas fascynują ci, którzy „przebudzili się w kostnicy”.
Bo przypominają, że w człowieku zawsze zostaje iskra – nawet wtedy, gdy świat już ją zgasił.

🪶 Źródła:

  • Medonet.pl (2023–2025) – „Dlaczego ludzie budzą się po śmierci?”, „Syndrom Łazarza: co wiemy o tym zjawisku”.
  • Interia.pl, Gazeta.pl, WP Kobieta – przypadki z USA, Indii i Polski.
  • CowZdrowiu.pl (2025) – opracowanie o autoresuscytacji.
  • Ustawa o cmentarzach i chowaniu zmarłych (tekst jedn. 2024).

🌀 FAQ

Czy w Polsce nadal zdarzają się przypadki błędnego stwierdzenia zgonu?
Rzadko, ale tak. Najczęściej u osób starszych, wychłodzonych lub po reanimacji. Procedury są dziś dużo bardziej ostrożne niż kilkanaście lat temu.

Czy to możliwe, że świadomość „wraca” po śmierci klinicznej?
Relacje z doświadczeń NDE (Near Death Experience) sugerują, że świadomość może trwać mimo braku oznak życia. Naukowcy badają to zjawisko m.in. w ramach projektu AWARE II (2023).

Projekt AWARE II (AWAreness during REsuscitation – II) to wieloośrodkowe badanie naukowe, którego wyniki opublikowano w 2023 roku. Badanie skupiało się na zjawisku świadomości u pacjentów, którzy przeżyli zatrzymanie krążenia.

Główne cele i metodologie:

  • Wieloośrodkowa obserwacja: Badanie prowadzono w 25 szpitalach w Stanach Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii w latach 2017–2020. Objęło ono 567 pacjentów z zatrzymaniem akcji serca w warunkach szpitalnych.
  • Monitorowanie mózgu: U 85 pacjentów w trakcie resuscytacji monitorowano aktywność mózgu za pomocą elektroencefalografii (EEG) oraz natlenienie mózgu.
  • Testy świadomości: W czasie akcji resuscytacyjnej używano niezależnych testów audiowizualnych, w tym ukrytych obrazów, aby sprawdzić, czy pacjenci są w stanie je zarejestrować, a następnie odtworzyć.
  • Wywiady z pacjentami: Wszyscy pacjenci, którzy przeżyli, przeszli szczegółowe wywiady, aby zbadać ich doświadczenia i wspomnienia z okresu reanimacji. 
  • Kluczowe wyniki:
  • Wspomnienia z okresu zatrzymania krążenia: Spośród 28 pacjentów, którzy przeszli wywiady, 11 (39,3%) zgłosiło doświadczenia lub wspomnienia sugerujące świadomość podczas zatrzymania krążenia.

Kategorie doświadczeń: Doświadczenia te zostały podzielone na cztery kategorie:

  • Wyczuwalna świadomość podczas resuscytacji (tzw. CPR-induced consciousness).
  • Świadomość w okresie po resuscytacji.
  • Doświadczenia przypominające sny.
  • Transcendentalne „przeżyte doświadczenie śmierci” (Recalled Experience of Death – RED).

Aktywność mózgu: U niektórych pacjentów wykryto aktywność EEG „zgodną ze świadomością” w trakcie reanimacji, mimo braku pulsu i oddechu.Brak wspomnień testowych: Chociaż niektórzy pacjenci zgłaszali wspomnienia, żaden z nich nie przypomniał sobie obrazów testowych. 

Wnioski i znaczenie:

  • Badacze wskazują, że świadomość i poznanie mogą występować u pacjentów nawet wtedy, gdy klinicznie nie jest to możliwe do wykrycia.
  • Autorzy podkreślają potrzebę dalszych badań w celu dokładniejszego zdefiniowania biomarkerów świadomości klinicznej oraz monitorowania długoterminowych efektów psychologicznych u osób po resuscytacji.
  • Wyniki badania AWARE II sugerują, że doświadczenia bliskie śmierci i inne formy świadomości w czasie zatrzymania krążenia zasługują na dalszą empiryczną analizę. (źródło: ŚWIADOMOŚĆ podczas REsuscytacji – II: Wieloośrodkowe badanie świadomości i świadomości w zatrzymaniu krążenia).

Czy można „obudzić się” po kilku godzinach w kostnicy?
Takie przypadki są ekstremalnie rzadkie, ale udokumentowane. Zazwyczaj chodzi o błędne rozpoznanie zgonu lub hipotermię.

„Śmierć jest tylko innym rodzajem przebudzenia.”
— anonimowy nekrolog, Londyn 1890

🔔 Obserwuj Kingfisher.page
Odkrywaj granice między światem materii i świadomości.
Artykuły o duchowości, nauce, śnie, synchroniczności i naturze człowieka.
💌 Przeczytaj darmowt eBook:

📘 Mini-ebook: Magia Światła i Cienia – Jak pracować z intencją
#duchy, Między Światami

👁️‍🗨️ Zjawisko z Głogowa – duch z monitoringu czy złudzenie?

1 komentarz

Tajemnicza biała poświata, samoistne ruchy sprzętów i pytanie o granice percepcji

„Niektóre obrazy z kamer przypominają nam, że technologia nie zawsze potrafi odróżnić to, co realne, od tego, co niewidzialne.”

W nocy, na jednej ze stacji paliw pod Głogowem, pracownicy zauważyli coś, czego nie potrafili racjonalnie wyjaśnić. Na ekranie monitoringu pojawiła się biała, humanoidalna poświata, która przesuwała się powoli w polu kamery. W tym samym czasie – jak relacjonowali świadkowie – urządzenia w kuchni zaczęły się same włączać, a drzwi uderzyły z hukiem, choć nie było przeciągu.

Nagranie, które trafiło do lokalnych mediów w 2016 roku, powróciło kilkakrotnie — w 2020, 2021 i 2022 roku. Portale takie jak zary.naszemiasto.pl i glogow.naszemiasto.pl opisywały sprawę z nieukrywanym dreszczem emocji.

📹 Co właściwie widać na nagraniu?

Wideo pokazuje rozmazaną, jasną sylwetkę o zarysach przypominających człowieka. Porusza się płynnie, a jej kontury delikatnie pulsują, jakby emanowała światłem.

„To wyglądało jak duch. I wtedy zgasły wszystkie lampy przy kasie” – relacjonowała jedna z pracownic nocnej zmiany (źródło: Gazeta Lubuska).

Sama atmosfera tej historii – cisza nocna, pusty lokal, ciepło świateł i chłód zza szyb – sprawia, że nagranie działa na wyobraźnię.

👁️‍🗨️ Co o tym mówili ludzie? Lokalne spekulacje i legenda z Głogowa

Gdy nagranie z białą poświatą pojawiło się w internecie, mieszkańcy okolic Głogowa zaczęli dzielić się własnymi teoriami i wspomnieniami. W komentarzach pod artykułami pojawiały się głosy, że to nie pierwszy raz, gdy w tej okolicy „dzieją się rzeczy, których nie da się wytłumaczyć”.

Niektórzy twierdzili, że stacja stoi na miejscu dawnego cmentarza z czasów II wojny światowej – a duch, który pojawił się na monitoringu, może być duszą żołnierza lub ofiary wojennych wydarzeń, wciąż „czuwającą” nad tym terenem.
Inni mówili, że w pobliżu przebiegała dawna droga pielgrzymkowa, a widmo mogło być „duchem wędrowca”, który wędruje co noc w poszukiwaniu drogi do domu.

Wśród kierowców i nocnych pracowników zaczęła krążyć nieoficjalna opowieść:

„Jeśli po północy na tej stacji zgasną wszystkie światła naraz, nie wolno wychodzić z budynku – to znak, że on znów przyszedł.”

Jedna z kobiet z pobliskiej wioski mówiła w lokalnym wywiadzie:

„W tamtych stronach od dawna straszyło. Jeszcze moja babcia opowiadała o białym mgle, która wstawała z łąk po drugiej stronie drogi. To nie nowość, tylko stare dusze, które przypominają o sobie, gdy ludzie przestają wierzyć.”

Na forach paranormalnych temat wracał wielokrotnie. Jedni uważali, że to „manifestacja energii resztkowej” – echo silnych emocji utrwalonych w przestrzeni, inni doszukiwali się w tym symbolicznego ostrzeżenia:

„Technologia zobaczyła to, czego my już nie potrafimy – świat, którego nie da się zmierzyć kamerą ani mikroskopem.”

Z czasem „duch z Głogowa” stał się lokalną legendą – nie tylko opowieścią o białej poświacie, ale też o granicach ludzkiej percepcji. Bo może najciekawsze pytanie, jakie zadała ta historia, brzmi nie „czy to był duch?”, lecz:

„Ile rzeczy naprawdę widzimy, a ile – tylko czujemy, kiedy patrzymy w ciemność?”

🔍 Dlaczego to przypadek wyjątkowy?

To jedna z nielicznych współczesnych historii duchów w Polsce, w której mamy konkretny artefakt – zapis z kamery CCTV.
Po drugie, istnieje zbieżność relacji: w tym samym czasie, gdy kamera zarejestrowała poświatę, personel doświadczał fizycznych anomalii.

I po trzecie: historia wraca cyklicznie do mediów. Tak dzieje się tylko z opowieściami, które naprawdę uruchamiają zbiorową wyobraźnię.

🧠 Co mówią sceptycy?

Eksperci od wideo i fotografii tłumaczą podobne zjawiska jako:

  • owady lecące tuż przed obiektywem kamery,
  • kondensację pary wodnej,
  • pył lub refleks promiennika podczerwieni,
  • błąd ekspozycji – kamera automatycznie rozjaśnia obraz i tworzy „fantomowe” kształty.

W branżowym portalu Fotoblogia.pl opublikowano nawet analizę podobnych nagrań, pokazując, że nocne kamery łatwo tworzą iluzję obecności, jeśli warunki oświetlenia są niestabilne.

Ale mimo racjonalnych argumentów… coś w tej historii nie daje spokoju.

🕯️ Co z dowodem?

Nie istnieje niezależna ekspertyza wideo ani zapis z kilku kamer, które potwierdziłyby zjawisko z różnych kątów.
Nie mamy więc dowodu naukowego.
A jednak — w porównaniu z typowymi opowieściami o duchach — tu występuje spójny wątek czasowy, autentyczne emocje świadków i rzeczywisty materiał wideo.

To wystarczy, by historia z Głogowa zapisała się jako jedna z najciekawszych polskich miejskich legend XXI wieku.

🔬 Checklista: jak odróżnić ducha od złudzenia (anty-pareidolia)

✔️ Sprawdź źródło światła – czy odbija się od szyb lub metalu?
✔️ Obejrzyj inne kamery – czy zjawisko powtarza się z kilku kątów?
✔️ Zbadaj wilgotność i temperaturę – para lub kurz mogą „świecić” w podczerwieni.
✔️ Zwróć uwagę na czas zjawiska – duchy z legend często pojawiają się o określonych godzinach.
✔️ Pamiętaj o efekcie pareidolii – nasz mózg automatycznie tworzy kształty i twarze z przypadkowych wzorów.

FAQ 👻

Czy nagranie z Głogowa to dowód na istnienie ducha?
Nie – ale to jedna z najlepiej udokumentowanych współczesnych historii w Polsce.

Dlaczego takie przypadki przyciągają uwagę?
Bo łączą emocję, tajemnicę i technologię – a w epoce kamer i mediów społecznościowych każdy z nas może być świadkiem „czegoś niezwykłego”.

Czy można badać duchy naukowo?
Tak – zajmuje się tym parapsychologia, a także fizycy analizujący anomalie elektromagnetyczne. Jednak nauka nadal nie ma narzędzi, by definitywnie potwierdzić lub wykluczyć istnienie duchów.

📌 Powiązane wpisy

🔗 Źródła i materiały dla zainteresowanych

Dla tych, którzy chcą zobaczyć nagranie lub przeczytać relacje świadków, poniżej zamieszczam linki do materiałów, które przez lata powracały w mediach:

#duchy, Między Światami

Historia ducha w Parlamencie Wielkiej Brytanii: „Szara Dama” w Westminsterskiej historii

Dodaj komentarz

W ostatnich latach pojawiła się relacja, która rozgrzała wyobraźnię miłośników zjawisk paranormalnych: pracownica parlamentu brytyjskiego – Jo-Anne Crowder – opowiedziała, że wielokrotnie dostrzegała w korytarzach budynku widmo, nazywane potocznie „Szara Dama”. The Sun

Co dokładnie relacjonowała?

  • Crowder – wieloletnia asystentka jednej z osób pełniących funkcję Speaker’a Izby Gmin – twierdzi, że widziała postać kobiecą w szaro-stalowej tonacji przemieszczającą się nocą po korytarzach Parlamentu. The Sun
  • Zauważyła też, że duch – albo byt energetyczny – zdawał się reagować na obecność ludzi: czasem „nucił” czy „przesuwał się” w sposób subtelny, a miał też kontakt fizyczny – jeden z kolegów pracowników parlamentu ponoć został przepchnięty przez ducha w podziemiach. The Sun
  • Dodatkowo są relacje o słyszeniu odgłosów końskich kopyt — związane z dawnym użyciem budynków parlamentarnych przez monarchów, których powozy często stacjonowały w tej części. The Sun
  • Sama Crowder podkreśla, że zauważyła intensyfikację manifestacji duchowych w godzinach nocnych, gdy w budynku panował spokój i cisza.

Dlaczego ta relacja jest interesująca?

  1. Lokalizacja o dużej wadze historycznej — Parlament brytyjski to budynek z tysiącletnimi warstwami historii, śmierci, polityki, władzy — klimat tego miejsca sam w sobie sprzyja opowieściom o duchach.
  2. Relacja osoby z wewnątrz — nie jest to opowieść z zewnątrz, lecz od kogoś, kto pracuje w budynku, zna jego zakamarki, zwyczaje i rytm – to dodaje wiarygodności.
  3. Korespondencja z legendą „Szarej Damy” — opowiada się, że w wielu dawnych rezydencjach królewskich i w budynkach rządowych pojawiały się widma kobiece (szare lub białe damy) — symboliczne duchy niewykonanych obietnic, tragicznych losów czy pamięci zapomnianych kobiet — co sprawia, że obserwacja w Westminsterze wpisuje się w szerszy nurt opowieści duchowych.
  4. Trudność w wyjaśnieniu — choć sceptycy mogą wskazywać na grę świateł, efekt wyobraźni w cieniu potężnej historii czy fizyczne odczucia wynikające np. przeciągów, to jednak dla osób, które doświadczały tych manifestacji wielokrotnie, jest coś więcej niż tylko przypadek.

Czy to „dowód”?

Nie możemy powiedzieć, że to historyczny dowód istnienia duchów — brakuje nagrań audio-wideo o niezaprzeczalnym charakterze, brak naukowej weryfikacji. Ale to właśnie takich historii często potrzebujemy — jako przedsionka do refleksji: co jest realne, co jest interpretacją, a co — tajemnicą wykraczającą poza nasze codzienne zmysły.

📌 Zobacz też powiązane artykuły:

✨ Obserwuj kingfisher.page:
Jeśli lubisz opowieści o duchach, energii miejsc i tajemnicach, dołącz do społeczności kingfisher.page – odkrywaj niezwykłe historie, które łączą świat widzialny i niewidzialny. 🌙
Obserwuj nas, by nie przegapić nowych wpisów z serii „Byty, dusze i świadomość”.

Jak rozpoznać obecność ducha w domu? 👻
Fotografia, Kingfisher przy kawie, Kreatywne fotografowanie

10 Wyjątkowych miejsc na jesienne spacery, które wyglądają jak z horroru

Dodaj komentarz

10 mrocznych miejsc na jesienne fotografowanie. Błędne Skały, Jezioro Turkusowe, Puszcza Białowieska i inne lokalizacje pełne tajemniczej atmosfery, które wyglądają jak z horroru. Idealne miejsca na Halloween dla miłośników grozy i przyrody

Jesień to czas, gdy przyroda staje się szczególnie malownicza, a jednocześnie tajemnicza i pełna mrocznych zakątków. W Polsce nie brakuje miejsc, które wyglądają jak żywcem wyjęte z horroru: zamglone lasy, ruiny zamków, cmentarzyska i opuszczone domostwa – wszystkie mają swój niepowtarzalny, wręcz upiorny urok. Jeśli jesteś miłośnikiem grozy i przyrody, oto 10 miejsc na jesienne spacery, które pozwolą Ci poczuć dreszcz emocji i przenieść się w atmosferę niczym z mrocznych opowieści.

1. Błędne Skały – Góry Stołowe

Znajdujące się w Górach Stołowych Błędne Skały to labirynt kamiennych korytarzy, które potrafią wywołać uczucie zagubienia i klaustrofobii. Jesienią, kiedy mgła spowija skały, a liście opadają na ziemię, miejsce to wygląda niczym scenografia z horroru. Wąskie przejścia, ciche otoczenie i surowa natura tworzą idealną atmosferę na spacer pełen dreszczyku.

2. Rezerwat Święte Ługi – Bagna Narewskie

Święte Ługi to rezerwat pełen dzikich, bagiennych terenów i rozlewisk Narwi. Jesienią, gdy mgły snują się nad wodą, rezerwat przypomina mroczne scenerie, które mogą wywołać dreszcz emocji. Spacer po tym miejscu, gdzie ptaki i inne zwierzęta wydają przerażające dźwięki, przypomina podróż do tajemniczej krainy, pełnej sekretów.

3. Cmentarz żydowski na Królewskiej Górze – Góra Kalwaria

Cmentarz żydowski na Królewskiej Górze w Górze Kalwarii to miejsce pełne grozy i zadumy. Stare nagrobki, zniszczone mury i powyginane drzewa tworzą scenerię idealną na jesienny spacer dla miłośników tajemniczych miejsc. Cmentarz ma niepowtarzalną atmosferę, szczególnie w pochmurne dni, gdy miejsce to spowija mgła i deszcz.

4. Ruiny Zamku Ogrodzieniec – Jura Krakowsko-Częstochowska

Zamek Ogrodzieniec to jedno z najpopularniejszych, a zarazem najbardziej upiornych miejsc w Polsce. Ruiny zamku położone na wzgórzu są pełne ciemnych zakamarków i tajemniczych komnat, które mogą przerazić nawet najodważniejszych. Według legendy nocą można usłyszeć tam odgłosy duchów, co dodaje miejscu jeszcze więcej upiornego charakteru.

5. Las Kabacki – Warszawa

Las Kabacki to popularne miejsce spacerów warszawiaków, ale jesienią staje się mroczny i tajemniczy. Gęsta mgła, złote liście oraz gęste drzewa sprawiają, że spacerując po lesie, można poczuć się jak w środku horroru. Las Kabacki kryje także wiele historii, co tylko potęguje uczucie niepokoju podczas jesiennych spacerów.

6. Jezioro Turkusowe – Woliński Park Narodowy

To piękne jezioro w Wolińskim Parku Narodowym jesienią nabiera tajemniczego, niemal magicznego charakteru. Woda jeziora ma wyjątkowy turkusowy kolor, który w połączeniu z opadłymi liśćmi i otaczającą mgłą tworzy atmosferę niczym z baśniowego horroru. Jezioro Turkusowe to idealne miejsce dla tych, którzy szukają pięknych, ale i tajemniczych scenerii.

7. Ruiny Kościoła w Trzęsaczu

Ruiny kościoła w Trzęsaczu, stojące na klifie nad Bałtykiem, to jedno z najbardziej malowniczych, a zarazem tajemniczych miejsc w Polsce. Pozostałości gotyckiego kościoła wyglądają upiornie, szczególnie podczas jesiennej burzy. Widok ruin nad urwiskiem, wśród szalejących fal, jest niczym sceneria z filmów grozy.

8. Mroczne lasy Puszczy Białowieskiej

Puszcza Białowieska, choć znana głównie ze swojej przyrody, jesienią staje się tajemnicza i pełna grozy. W gęstwinie starych drzew, z opadłymi liśćmi i zamglonymi ścieżkami, można łatwo wyobrazić sobie, że jest się w środku tajemniczego horroru. Nocą las ten wydaje się jeszcze bardziej niepokojący, kryjąc wiele tajemnic.

9. Kamienne Kręgi w Węsiorach

Kamienne kręgi w Węsiorach, przypominające miejsca dawnych rytuałów, mają w sobie coś magicznego i niepokojącego. Jesienią, gdy mgły zasnuwają kamienne struktury, miejsce to wygląda jak sceneria z horroru. Kręgi są uważane za święte, co dodaje im aury tajemniczości i dreszczyku emocji.

10. Diabelski Kamień – Beskid Śląski

Diabelski Kamień w Beskidzie Śląskim to niezwykła formacja skalna, związana z legendą o diable, który miał upuścić głaz podczas próby zniszczenia pobliskiej wioski. Jesienią miejsce to nabiera grozy – otoczone jest przez strome zbocza, zamglone lasy i opadłe liście, co sprawia, że wygląda jak żywcem wyjęte z opowieści o duchach.

Wiele ciekawych miejsc można znaleźć na obrzeżach miasta lub w pobliżu pół i lasów. Nie zauważamy ich w codziennej gonitwie. Pozostawione ruiny, opuszczony cmentarz, pnącze na starym murze, buczynowy las…

Najczęściej zadawane pytania:

1. Jakie miejsca w Polsce mają halloweenowy klimat?
W Polsce istnieje wiele miejsc o mrocznym, halloweenowym charakterze, takich jak Błędne Skały w Górach Stołowych, Ruiny Zamku Ogrodzieniec, lasy Puszczy Białowieskiej, jezioro Turkusowe w Wolińskim Parku Narodowym czy Kamienne Kręgi w Węsiorach. Każde z nich oferuje wyjątkową atmosferę, idealną na jesienny spacer pełen tajemnic.

2. Czy takie miejsca można bezpiecznie zwiedzać z dziećmi?
Większość tych miejsc jest bezpieczna do zwiedzania z dziećmi, ale warto zachować ostrożność, szczególnie w miejscach o nierównym terenie, takich jak Błędne Skały, lub w ruinach zamków. Zaleca się unikać zwiedzania w nocy i w niesprzyjających warunkach pogodowych.

3. Jak zrobić zdjęcia w mrocznej scenerii natury?
Aby uzyskać efekt mrocznej atmosfery, warto fotografować w pochmurne dni, przy wschodzie lub zachodzie słońca, kiedy światło jest łagodne. Używaj niższego ISO, aby uniknąć szumów, i długiego czasu naświetlania, by uchwycić szczegóły. Mgła, opadające liście i naturalne światło dodadzą zdjęciom tajemniczego charakteru.

#celtowie, Kingfisher przy kawie

Samhain – Celtyckie Korzenie Halloween

Dodaj komentarz

Tajemnicze korzenie Halloween – odkryj historię Samhain. Jak pradawne rytuały Celtów wpłynęły na współczesne tradycje Halloween, wprowadzając duchy, maski i ogniska do świątecznego klimatu.

Obchody Halloween, pełne symboli, tradycji i mrocznych rytuałów, mają swoje korzenie w starożytnym celtyckim święcie Samhain (czyt. „sawin”). To właśnie Samhain, obchodzony 31 października, jest pierwowzorem Halloween, który ewoluował przez stulecia, aż do formy, jaką znamy dzisiaj. Zajrzyjmy w tajemniczą przeszłość Celtów, aby lepiej zrozumieć, jak to pradawne święto wciąż wpływa na współczesne tradycje i zwyczaje.

Samhain – Początek Mroku i Nowego Roku

Dla Celtów Samhain był świętem kończącym rok i rozpoczynającym zimowy sezon, który uważano za czas mroku i śmierci przyrody. Samhain wyznaczał początek celtyckiego nowego roku – kończył okres letnich żniw i przygotowywał ludzi na długie, zimne miesiące. Celtowie wierzyli, że w tę noc granica między światem żywych a światem umarłych była niezwykle cienka, co umożliwiało duchom powrót na ziemię.

Wierzenia te wprowadziły tematykę duchów, zjaw i nadprzyrodzonych zjawisk do tradycji, które dziś kojarzymy z Halloween. Duchy przodków mogły odwiedzać swoje dawne domy, ale istniało również ryzyko, że złe duchy i demony będą krążyć po ziemi, szukając okazji, by zaszkodzić żywym. W odpowiedzi na te zagrożenia Celtowie tworzyli specjalne rytuały, które miały odstraszyć złe moce i zapewnić bezpieczeństwo rodzinie i społeczności.

Rytuały i Symbole Samhain

1. Ogniska jako ochrona i symbol odrodzenia

W noc Samhain rozpalano wielkie ogniska, które miały chronić ludzi przed złem, ale również symbolizowały nadzieję na odrodzenie życia po zimie. Ogień był symbolem oczyszczenia oraz ochrony, a płomienie były rozświetleniem w nadchodzącym okresie ciemności. Ogniska te miały również moc łączenia społeczności – Celtowie zbierali się razem, aby wspólnie świętować i wzmacniać swoje więzi.

Po zakończeniu święta każdy zabierał do swojego domu płonący węgielek z ogniska, aby odpalić w nim domowe palenisko. Było to symboliczne przeniesienie ochronnej energii ogniska do każdego domostwa.

2. Maski i przebrania – ochrona przed złymi duchami

Jednym z najbardziej rozpoznawalnych symboli Halloween są maski i przebrania, a ich korzenie sięgają właśnie Samhain. Celtowie wierzyli, że złe duchy mogą szkodzić ludziom, dlatego zakładali maski i kostiumy, aby się przed nimi ukryć lub je odstraszyć. Przebrania miały na celu zmylenie duchów i sprawienie, by złe moce nie mogły rozpoznać ludzi.

Współczesna tradycja przebierania się podczas Halloween jest pozostałością po tym dawnym zwyczaju. Choć dzisiejsze kostiumy często mają charakter zabawowy, w starożytności pełniły one funkcję ochronną.

3. Wróżby i przepowiednie na nadchodzący rok

Samhain był także czasem wróżb i przepowiedni, które miały wskazać przyszłość na nadchodzący rok. Celtyccy druidzi korzystali z różnych metod wróżbiarskich, aby przewidzieć, co przyniosą kolejne miesiące. Jednym z popularnych rytuałów była wróżba z kości zwierząt, gdzie interpretowano kształty i znaki powstałe w ognisku. Wróżby te miały dawać ludziom nadzieję i przygotowywać ich na trudne zimowe miesiące.

Ewolucja Samhain w Halloween

Z biegiem czasu Samhain zaczęło przenikać do innych kultur, szczególnie gdy Celtowie zostali podbici przez Rzymian, a później, kiedy chrześcijaństwo zaczęło się rozprzestrzeniać w Europie. Kościół katolicki włączył wiele elementów Samhain do swoich obchodów Wszystkich Świętych, co miało ułatwić Celtom przejście na nową religię. Samhain ewoluował w Halloween, zachowując wiele symboli, takich jak duchy, maski i rytuały związane z przodkami, ale zmieniając ich kontekst na bardziej zabawowy i komercyjny.

Dziedzictwo Samhain w dzisiejszym Halloween

Choć współczesne Halloween stało się świętem bardziej komercyjnym i rozrywkowym, jego korzenie wciąż pozostają głęboko związane z duchowością i tajemniczością Samhain. Dzisiejsze tradycje, takie jak przebieranie się, zapalanie świec w lampionach czy dekorowanie domów mrocznymi symbolami, to echo pradawnych celtyckich rytuałów mających na celu ochronę przed złem. Samhain przypomina nam, że śmierć i życie są nierozerwalnie związane – jest czasem refleksji nad przemijaniem oraz momentem, by nawiązać kontakt z przodkami.

Najczęściej zadawane pytania:

1. Dlaczego Halloween wywodzi się z Samhain?
Halloween ma swoje korzenie w Samhain, celtyckim święcie, które obchodzono na zakończenie letnich zbiorów. Celtowie wierzyli, że w tę noc granica między światem żywych i umarłych jest szczególnie cienka, co pozwalało duchom odwiedzać świat ludzi. Wiele symboli Halloween, takich jak maski, ogniska i duchy, pochodzi właśnie z Samhain.

2. Jakie rytuały były związane z Samhain?
Do najważniejszych rytuałów Samhain należały rozpalanie ognisk dla ochrony przed złymi duchami, noszenie masek, aby ukryć się przed duchami, oraz wróżby, które miały przepowiedzieć przyszłość na nadchodzący rok. Były to praktyki mające na celu ochronę i przygotowanie na trudny okres zimy.

3. Jakie symbole Halloween mają swoje korzenie w Samhain?
Maski, ogniska i tradycja wróżb to tylko niektóre z elementów, które wywodzą się z Samhain. Maski miały odstraszać złe duchy, ogniska symbolizowały ochronę i odrodzenie, a wróżby pomagały przewidzieć przyszłość. Współczesne Halloween wciąż zawiera te symbole, ale w bardziej rozrywkowej formie.

4. Jak Samhain wpłynęło na współczesne Halloween?
Poprzez wprowadzenie takich elementów, jak maski, duchy i elementy nadprzyrodzone. Święto to ewoluowało na przestrzeni wieków, ale jego korzenie wciąż są widoczne w sposobie, w jaki celebrujemy Halloween, tworząc atmosferę tajemniczości i grozy.

Samhain, pradawne święto związane z cyklami natury, duchami i ochroną przed złymi mocami, przekształciło się w znane nam Halloween. Dzisiejsze tradycje, choć bardziej zabawowe, wciąż zawierają echo dawnych wierzeń, przypominając o więzi z przeszłością i naturą.

Literatura o Samhain, tradycjach celtyckich i korzeniach Halloween:

1. „The Pagan Mysteries of Halloween: Celebrating the Dark Half of the Year” – Jean Markale

Książka ta zgłębia pogańskie korzenie Halloween i pokazuje, jak starożytne rytuały przetrwały w nowoczesnej kulturze. Markale bada znaczenie Samhain w kontekście zmieniających się pór roku i przemijania.

2. „Samhain: Rituals, Recipes & Lore for Halloween” – Diana Rajchel

Przewodnik po Samhain, który łączy tradycję z praktyką. Książka zawiera rytuały, przepisy i historie związane z obchodami Samhain, idealnie wprowadzając w nastrój tego święta.

3. „The Stations of the Sun: A History of the Ritual Year in Britain” – Ronald Hutton

Hutton bada historyczne i kulturowe korzenie rytuałów, takich jak Samhain, w całej Wielkiej Brytanii. Książka opisuje ewolucję świąt pogańskich i ich przekształcenie w chrześcijańskie uroczystości.

4. „Halloween: From Pagan Ritual to Party Night” – Nicholas Rogers

Ta książka analizuje przejście Halloween od celtyckiego Samhain po współczesne, komercyjne obchody. Rogers szczegółowo opisuje, jak pogańskie rytuały i folklor ewoluowały w święto rozpoznawane na całym świecie.

5. „The Book of Celtic Myths: From the Legends of the Gods to the Heroes of the Druids and the Fair Folk” – Adams Media

Pozycja ta przybliża mity i opowieści Celtów, w tym te związane z Samhain i celtyckimi wierzeniami o życiu po śmierci. Książka jest bogata w legendy, które oddają mistycyzm tej kultury.

6. „Celtic Myth and Religion: A Study of Traditional Belief, with Newly Translated Prayers, Poems and Songs” – Sharon Paice MacLeod

MacLeod przedstawia bogactwo wierzeń celtyckich, w tym te związane z Samhain. Książka zawiera tłumaczenia celtyckich modlitw, pieśni i poezji, które oddają ducha dawnych czasów.

7. „The Celts: A History” – Peter Berresford Ellis

To przekrojowe opracowanie historii Celtów, ich kultury i wierzeń. Ellis opisuje ich duchowość oraz znaczenie takich świąt jak Samhain, stanowiących ważny aspekt ich życia i cykliczności natury.

8. „A Celtic Miscellany: Translations from the Celtic Literatures” – Kenneth Hurlstone Jackson

Antologia opowiadań i wierszy z tradycji celtyckiej, które przybliżają bogactwo i symbolikę ich mitologii. Znajdziesz tu także fragmenty, które opisują Samhain i symboliczne podejście Celtów do życia i śmierci.

Polska literatura o Samhain, tradycjach celtyckich i korzeniach Halloween:

1. „Czary i czarty polskie oraz wierzenia ludowe” – Leonard J. Pełka

To klasyczne opracowanie polskich wierzeń ludowych, które choć nie dotyczy bezpośrednio Samhain, zawiera opisy słowiańskich rytuałów i zwyczajów związanych z przemijaniem, duszami przodków i demonami. Książka stanowi ciekawe porównanie do tradycji celtyckich i może być inspirująca dla zgłębiania tematyki Halloween.

2. „Świat słowiańskich demonów” – Barbara i Adam Podgórscy

Książka koncentruje się na wierzeniach słowiańskich, opisując postaci i obrzędy związane z przemijaniem i światem duchów. Słowiańskie wyobrażenia o demonach i duchach zmarłych mają wiele wspólnego z celtyckimi wierzeniami, co daje możliwość interesujących porównań.

3. „Mitologia Celtów” – Jerzy Gąssowski

Jerzy Gąssowski, archeolog i znawca kultury celtyckiej, przybliża w tej książce mitologię i wierzenia Celtów. Znajdziesz tu informacje o Samhain i jego znaczeniu w kulturze celtyckiej, a także o rytuałach, które do dziś inspirują obchody Halloween.

4. „Mity, podania i wierzenia dawnych Słowian” – Jerzy Strzelczyk

Książka ta koncentruje się na słowiańskich mitach, ale zawiera również fragmenty porównawcze, które dotykają tematyki duchów, świąt zmarłych oraz obchodów związanych z przełomem jesieni i zimy. Jest to wartościowe źródło dla osób zainteresowanych podobieństwami między kulturami słowiańską i celtycką.

5. „Święta, święci i czarty” – Kazimierz Moszyński

Praca Moszyńskiego to kompendium polskich tradycji i obrzędów ludowych, które obejmuje również różne aspekty kultu zmarłych oraz wierzeń w duchy i demony. Książka przybliża, jak Słowianie postrzegali czas przejścia między światem żywych i umarłych, co może być ciekawym uzupełnieniem wiedzy o Samhain.

6. „Wierzenia Prasłowian” – Aleksander Gieysztor

To szerokie opracowanie na temat wierzeń Prasłowian, które obejmuje również rytuały związane z przemijaniem oraz świętowanie przejścia pór roku. Choć nie jest to literatura dotycząca Celtów, książka dobrze obrazuje, jak podobne motywy związane z zaświatami istniały w słowiańskiej kulturze, a niektóre z nich miały wpływ na współczesne obchody Halloween.