Archiwa tagu: cisza

Magia księżycowa

🌕 Zimny Księżyc 2025: Ostatnia superpełnia roku i magia, która domyka cykl

Dodaj komentarz

Nadchodzi pełnia, która nie jest jedną z wielu. 5 grudnia 2025 roku o godzinie 00:15 Księżyc stanie najbliżej Ziemi — jeszcze raz, po raz ostatni w tym roku — rozciągając swoją srebrną skórę nad naszymi dachami i oddechami. To ostatnia superpełnia 2025, znana w tradycjach pogańskich i północnych jako Zimny Księżyc.
Pełnia, która zamyka drzwi. Pełnia, która mrozi ścieżki.
Pełnia, która zaprasza do tego, by… wreszcie odpuścić.

W powietrzu czuć drżenie. Nie takie, które słyszą uszy — raczej takie, które odbiera ciało między snem a przebudzeniem. Gdy Zimny Księżyc podnosi się ponad horyzont, światło staje się bardziej ostre, bardziej prawdziwe. Wszystko, co próbowało ukryć się w półcieniach: stare emocje, dawne zobowiązania, niewypowiedziane pragnienia — nagle stają się widoczne, jakby ktoś podniósł zasłonę.

Ta ostatnia pełnia roku niesie energię domknięcia, oczyszczenia, wyciszenia. Jest jak ostatnia kartka w notesie, którą zapisujemy nie dlatego, by zacząć nową historię, lecz aby zamknąć tę obecną z szacunkiem.

🌬️ Zimny Księżyc: archetyp końca i milczącego początku

Zimny Księżyc w tradycjach dawnych ludów oznaczał okres, w którym świat stygnie, by wejść w głębszą formę ciszy. Gdy natura układa się do snu, a człowiek zaczyna słyszeć własne myśli — te, które w innych miesiącach giną w miejskim zgiełku.

Superpełnia w grudniu 2025 wzmacnia te jakości. Księżyc jest większy, jaśniejszy, bardziej absorbujący. W astrologii i duchowych tradycjach mówi się, że superpełnia działa jak lupa:
– powiększa emocje,
– podświetla to, co dawno chciało się ujawnić,
– otwiera przestrzeń na przebudzenie intuicji.

Zimny Księżyc jest przewodnikiem w ciszy — tym, który nie mówi, lecz każe słuchać. Nie przyspiesza, lecz zatrzymuje. Nie nakazuje, lecz odsłania.

🔮 Magia Księżycowa Zimnego Księżyca

Magia tej pełni nie jest gwałtowna. Jest jak oddech na szybie, jak ślad dłoni na śniegu.
Subtelna, ale nieprzekupna.

✧ 1. Magia Oczyszczenia

Ostatnia pełnia roku to czas spalenia symbolicznego ciężaru.
Energia nocy sprzyja rytuałom:

  • wypisania tego, co już nie służy,
  • uwolnienia resztek gniewu, wstydu, żalu,
  • oczyszczenia przestrzeni — fizycznej i energetycznej.

Nie po to, by zacząć na nowo.
Po to, by wrócić do siebie.

✧ 2. Magia Zamykania Kręgów

To idealny moment, by zakończyć sprawy ciągnące się jak zimowe mgły:
rozciągnięte relacje, niedopowiedziane słowa, decyzje odkładane „na później”.

Superpełnia działa jak brama — przez kilka godzin jest łatwiej, lżej, klarowniej.

✧ 3. Magia Intencji na Czas Ciszy

W przeciwieństwie do styczniowych pełni, które popychają do działania, Zimny Księżyc mówi:

„Zanim ruszysz, zatrzymaj się. Posłuchaj.”

Intencje zapisane w grudniu nie mają służyć ekspansji.
Mają służyć ukorzenieniu.

🌑 Rytuał Zimnego Księżyca — prosty, subtelny, skuteczny

Potrzebujesz:
– kartki,
– świecy (jasnej),
– szklanki wody,
– chwili, której nikt Ci nie przerwie.

1. Otwórz przestrzeń
Zaproś ciszę. Jeśli chcesz — przewietrz pokój.
Ustaw świecę tak, aby jej płomień był w centrum.

2. Zapisz to, co chcesz domknąć
Weź kartkę i napisz jedno zdanie:
„Dziękuję temu doświadczeniu. Uwalniam je.”
Możesz dodać swoje konkretne słowa, ale nie musisz.

3. Zanurz dłonie w świetle Księżyca
Wystaw dłonie ku oknu — niech światło superpełni dotknie skóry.
Zimny Księżyc działa najmocniej przez dotyk światła.

4. Powierz wodzie to, co odchodzi
Delikatnie potnij lub podrzyj kartkę i wrzuć do wody.
Symbolicznie — woda przyjmuje to, co chce odejść.

5. Zdmuchnij świecę po trzech oddechach
Nie szybciej.
Nie wolniej.

To nie rytuał „na zmianę”.
To rytuał „na oczyszczenie przestrzeni, aby zmiana mogła nadejść sama”.

❄️ Zimny Księżyc jako lustro

Kiedy patrzymy na grudniową superpełnię, widzimy więcej niż odbicie Słońca na powierzchni zimnego satelity.
Widzimy część siebie — tę, która czekała cały rok, aż wreszcie zostanie wysłuchana.

  • pragnienia, które nie miały odwagi wybrzmieć,
  • pytania, które kładliśmy pod poduszkę,
  • ciche prawdy, które musiały dojrzeć.

Zimny Księżyc nie świeci, by oślepiać.
Świeci, by oświetlać.

🌕 Ostatnie światło roku

Kiedy pełnia opadnie, a noc rozmyje się w brzasku poranka, będziemy już inni.
Nie bardziej doświadczeni.
Nie bardziej mądrzy.
Po prostu bardziej… prawdziwi.

Zimny Księżyc jedynie przypomina:
wszystko, czego nie domkniesz z miłością, wróci po kolejną lekcję.
A wszystko, co uwolnisz ze spokojem, już nigdy nie będzie ciężarem.

I być może dlatego grudniowe pełnie są najpiękniejsze:
bo są ostatnim światłem roku, które wie, że cisza potrafi uzdrowić więcej niż słowa.

🔸 Powiązane

✨ FAQ

1. Kiedy wypada Zimny Księżyc w 2025 roku?

Zimny Księżyc, czyli grudniowa pełnia, przypada 5 grudnia 2025 o 00:15 czasu środkowoeuropejskiego. Jest to jednocześnie ostatnia superpełnia roku.

2. Dlaczego ta pełnia nazywana jest „Zimnym Księżycem”?

Nazwa pochodzi z północnych tradycji, gdzie grudniową pełnię łączono z nadejściem zimowych chłodów, ciszy i okresu wewnętrznej refleksji.

3. Czym różni się superpełnia od zwykłej pełni?

Superpełnia występuje, gdy Księżyc znajduje się wyjątkowo blisko Ziemi. Wydaje się wtedy większy i jaśniejszy, a jego wpływ energetyczny — według tradycji duchowych — silniejszy.

4. Jakie rytuały warto wykonać przy Zimnym Księżycu?

Najczęściej praktykuje się rytuały oczyszczania, zamykania cykli, uwalniania emocji oraz ciche rytuały intencji na czas zimowego wyciszenia. Popularne są: pisanie listu uwolnienia, praca ze świecą, medytacja w świetle pełni.

5. Jakie znaczenie duchowe ma Zimny Księżyc?

Symbolizuje domknięcie roku, zatrzymanie i wejście w czas ciszy. To pełnia kontemplacji, leczenia wewnętrznego i porządkowania emocji. Sprzyja introspekcji oraz pracy z intuicją.

6. Czy energia Zimnego Księżyca wpływa na emocje?

W wielu tradycjach mówi się, że grudniowa superpełnia wyciąga na powierzchnię to, co skrywane — nagromadzone emocje, niewyrażone potrzeby, wewnętrzne napięcia. To czas klarowności i oczyszczenia.

7. Czy podczas tej pełni można składać nowe intencje?

Tak, ale nie intencje „na działanie”. Zimny Księżyc wspiera intencje ukorzenienia, wyciszenia, regeneracji — wszystko to, co przygotowuje nas na nowy cykl.

8. Jak przygotować się do rytuałów Zimnego Księżyca?

Warto oczyścić przestrzeń (np. wietrzenie, biała świeca), wyłączyć rozproszenia, stworzyć atmosferę ciszy i wprowadzić ciało w spokój. Intencje powinny być proste, szczere i wypowiedziane bez pośpiechu.

9. Czy Zimny Księżyc ma znaczenie astrologiczne?

W astrologii grudniowa pełnia jest czasem domykania zadań, uwalniania ciężaru i przygotowywania wewnętrznej przestrzeni na nadchodzącą transformację. To pełnia introspekcji, nie ekspansji.

10. Jak długo działa energia pełni?

Najsilniejsza jest w czasie 24 godzin wokół momentu pełni, ale efekty energetyczne odczuwalne są nawet 3 dni przed i 3 dni po.

👉 Przeczytaj darmowy eBook

👉 Darmowy Kurs „Alchemia Słowa: Pisanie Kreatywno–Intuicyjne”

✅ Obserwuj/Subskrybuj kingfisher.page

Chcesz więcej takich treści? Dołącz do czytelników kingfisher.page i ruszaj w podróż przez świadomość, naturę i niewidzialne pola rzeczywistości.

cisza

W stronę ciszy: Książki, które uczą nas słuchać

Dodaj komentarz

„Cisza nie jest brakiem dźwięku. To obecność wszystkiego, co ważne.” – te słowa mogłyby być mottem dla każdej z książek, które dziś zapraszam do wspólnego rozważenia. W świecie, gdzie informacyjny szum zagłusza wewnętrzne głosy, gdzie natychmiastowa odpowiedź wydaje się wartością nadrzędną, cisza staje się aktem buntu, ale i drogą powrotu do siebie.

Oto wybrane książki o ciszy, które nie tylko skłaniają do refleksji, ale uczą, jak ciszę rozumieć, praktykować i celebrować.

1. „Cisza” – Erling Kagge

„Cisza to miejsce. Cisza to każda myśl, której nie wypowiedziałeś. Cisza to wolność.”

Norweski podróżnik i filozof Erling Kagge, pierwszy człowiek, który samotnie dotarł na biegun południowy, pisze o ciszy z perspektywy człowieka, który zna ekstremalne warunki – i ekstremalne samotności. To króciutka, ale głęboka książka, podzielona na 33 rozdziały-rozważania, w których autor stawia pytania o sens milczenia, potrzebę wyłączenia się z biegu i odnalezienie ciszy w sobie.

Kagge nie idealizuje. Pisze o tym, jak trudno ciszę znaleźć, kiedy jest się otoczonym przez technologię i presję działania. Ale też pokazuje, że cisza jest wewnętrznym wyborem – możliwym wszędzie.

„Cisza nie zależy od miejsca, ale od decyzji. Można być otoczonym hałasem i pozostać w ciszy.”

2. „Ciszej proszę. Siła introwersji w świecie, który nie może przestać gadać” – Susan Cain

Ta książka nie jest bezpośrednio o ciszy jako zjawisku, lecz o ludziach, którzy ją wybierają. Susan Cain rozprawia się z mitem, że sukces i radość życia należą do ekstrawertyków. Pokazuje świat z perspektywy tych, którzy żyją ciszej, głębiej, mniej widowiskowo – ale za to bardziej autentycznie.

Cain przedstawia introwersję jako dar, a nie jako cechę, którą trzeba pokonać. Jej książka uczy szacunku dla ciszy – tej zewnętrznej i tej emocjonalnej, która pozwala na wewnętrzną klarowność i siłę.

„Nie musisz być duszą towarzystwa, by zmieniać świat. Czasem wystarczy być jego cichym sumieniem.”

3. „Mowa Ciszy” – Eckhart Tolle

Eckhart Tolle, autor kultowej „Potęgi teraźniejszości”, w tej mniej znanej, ale niezwykle skondensowanej książeczce przekazuje duchową esencję swojej filozofii. Cisza jako brama do obecności.

„Cisza przemawia” to zbiór krótkich medytacyjnych fragmentów, które prowadzą czytelnika do doświadczenia ciszy nie tylko jako braku dźwięku, ale jako stanu świadomości. Tolle pisze o ciszy jako najczystszej formie bycia – przestrzeni, w której nie ma ego, lęku, ani przeszłości.

„Kiedy zamilkniesz, wtedy wszechświat zaczyna mówić.”

To książka do czytania powoli. Najlepiej w samotności. Najlepiej… w ciszy.

4. „Cisza. Siła spokoju w świecie pełnym zgiełku” – Thich Nhat Hanh

Thich Nhat Hanh, buddyjski mistrz zen, pokazuje ciszę jako praktykę duchową i drogę do wewnętrznej wolności. W jego ujęciu cisza to głębokie słuchanie, to przytomność, to obecność w chwili obecnej. Uczy, że hałas nie jest jedynie zewnętrzny – największy chaos często rodzi się w naszych myślach.

To książka-oddech. Uczy prostych praktyk – jak oddychać, jak jeść w ciszy, jak chodzić uważnie. Ale przede wszystkim, jak znaleźć spokój pośród zgiełku.

„Milczenie to nie brak słów. To przestrzeń, w której rodzi się współczucie.”

5. „Wielka cisza. Kroniki samotnego życia wśród gór” – Sara Maitland

Autobiograficzna opowieść o kobiecie, która porzuca cywilizację, by zamieszkać w samotnej chacie w górach Szkocji. Sara Maitland opisuje swoje doświadczenia z życiem bez rozmów, bez telewizji, bez sieci komórkowej. Tylko z sobą, naturą i… ciszą.

To książka o ciszy radykalnej, fizycznej i duchowej. O tym, jak głęboko zmienia ona sposób odczuwania świata i siebie.

„Cisza nie jest pustką. Jest pełnią, której wcześniej nie umiałam dostrzec.”

Cisza jako rewolucja duchowa

Wszystkie te książki łączy jedna wspólna prawda: cisza nie jest ucieczką. Jest powrotem. Do ciała. Do oddechu. Do tego, co naprawdę istotne.

W świecie pełnym powiadomień, rozmów, krzyków i komentarzy, cisza jest jak górskie źródło – czysta, chłodna, oczyszczająca. Trzeba się do niej zbliżyć na palcach. Z szacunkiem. Ale kiedy raz ją poznasz, nie będziesz chciał się już z nią rozstać.

„Cisza nie oznacza milczenia. Cisza to słuchanie świata bez potrzeby odpowiedzi.”

Zanurz się w ciszy. Przeczytaj. Zamilcz. Zrozum.

Kingfisher przy kawie

Cisza to stan spokoju

Dodaj komentarz

I proszę, jest! Pierwszy dzień wiosny. Spłynął niespodziewanie na naszą ulicę. Jest słońce i ptaków śpiew oraz uczucie nadziei, że wszystko będzie już dobrze. Nastrój się podniósł a niepokój spłyną rzeką do podświadomości. Chodzę na dwa spacery dziennie. Dotlenienie robi swoje i wydolność poszła w górę jak nastrój. Zatem coś w tym jest, że ruch załatwi prawie wszystko. Jednak w pierwszym zderzeniu nie mogłam sobie poradzić z bólem mięśni i zmęczeniem, ponieważ to moje chodzenie niewiele różniło się od biegania. Zanim doszłam w zaciszne miejsce nad rzekę musiałam przemierzyć szybkim krokiem miasto. Szybkim, ponieważ hałas przejeżdżających samochodów wydawał się być udręką dla moich uszu nawet wtedy kiedy były ubrane w słuchawki. Dźwięki miasta nie są do zniesienia. Dopiero w cichym zakątku parku można wziąć prawdziwy spokojny wdech a szczebiot ptaków nie jest zakłócany żadnym kołem toczącym się po asfalcie.

Ciche miejsce robi robotę. Przełącza fale mózgowe na tryb półsnu, wytchnienia ulgi od plastikowego świata za mostkiem. Ludzie powinni być rozliczani z hałasu. Swoich brutalnych dźwięków wyrzucanych w przestrzeń. Powinni uiszczać opłaty w urzędach skarbowych od emisji stukotów swoich urządzeń domowych oraz szumu aut oraz głośnych rozmów komórkowych, może wtedy zrozumielibyśmy czym naprawdę jest cisza i co z nami robi.

Cisza jest fundamentalną, ale często niedocenianą częścią codzienności. To stan spokoju umysłu. W obliczu hałasu miejskiego, cisza staje się luksusem, który może mieć znaczące korzyści dla zdrowia psychicznego i fizycznego, o których człowiek przez swoją nieuważność dawno już zapomniał.

Na poziomie fizjologicznym, cisza ma zdolność do redukowania poziomu stresu i obniżania ciśnienia krwi. Badania sugerują, że regularne wystawianie się na ciszę może poprawić zdolność koncentracji, pamięć oraz procesy myślowe. Mózg w ciszy ma szansę na regenerację i odpoczynek, co poprawia samopoczucie.

Hałas miejski to zło. Stała ekspozycja na hałas może prowadzić do bezsenności, nadmiernego stresu, a nawet problemów ze słuchem. Dodatkowo, hałas może zakłócać koncentrację, obniżać wydajność pracy oraz przyczyniać się do uczucia irytacji i niepokoju.

W społecznościach miejskich, gdzie hałas jest powszechny, warto docenić wartość ciszy i starać się ochronić ją w przestrzeni publicznej. Zapewnienie miejsc, gdzie ludzie mogą odpocząć od hałasu i cieszyć się ciszą, może przynieść liczne korzyści dla zdrowia i dobrostanu społeczności. Cisza staje się wówczas nie tylko brakiem dźwięków, ale również oazą spokoju i odprężenia w szybkim tempie życia miejskiego.

Wydaje mi się, że w każdym nawet najgłośniejszym mieście możemy znaleźć ciche miejsce. Czasem ta wizja zmusza nas do długich wędrówek na skraj strefy wybuchów i frustracji. Przez chaszcze, błota i rowy melioracyjne. Jednak gdy już nam się uda dotrzeć do właściwej strefy, i wybierzemy swój skrawek natury, usłyszymy ptaka, który da nam ukojenie do końca tego wspaniałego dnia.

Oto lista kilku książek na temat ciszy:

  1. „Cisza: Biografia” autorstwa Erlinga Kagge
  2. „Cisza: In Search of Silence in a Noisy World” autorstwa George’a Prochnika
  3. „Cisza: The Power of Quiet in a World Full of Noise” autorstwa Thich Nhat Hanh
  4. „The Book of Silence” autorstwa Sara Maitland
  5. „Cisza w epoce hałasu” autorstwa Erlinga Kagge

Oto lista kilku artykułów na temat ciszy:

  1. „The Power of Silence: Social and Psychological Perspectives” autorstwa Michela Carrier i innych (publikacja w „Personality and Social Psychology Review”)
  2. „The Sound of Silence: How to Find Quiet in a Noisy World” autorstwa Lydii Denworth (publikacja w „Scientific American”)
  3. „The Healing Power of Silence” autorstwa Ruth Whippman (publikacja w „The New York Times”)
  4. „The Quiet Ones: How Introverts Thrive in Our Noisy World” autorstwa Susan Cain (publikacja w „The Atlantic”)
  5. „The Science of Silence: How Solitude Enriches Creative Work” autorstwa Rebecca Webber (publikacja w „Psychology Today”)
Kingfisher przy kawie

Cisza

Dodaj komentarz

Gdy wszystko cichnie przychodzą dobre emocje spokoju. Kontrolowana samotność jest wybawieniem. Hałas codzienności jest trucizną, która sączy się do naszych umysłów w każdej minucie bezwiednie, niezauważalnie, podstępnie. Złośliwe głosy w głowie karmią się nimi jak mięsem. Trzeba znaleźć drogę ewakuacji.

Miasto wrzeszczy i tyka jak bomba wybuchając miliardem metalicznych dźwięków. Ostrza wbijają się w podświadomość. A ona chociaż silna, chowa się coraz głębiej w swojej jaskini. Na falach ulicznego jazgotu tańczy lęk. W mieszkaniach, zamknięte kotłują się frustracje. Nadchodzi mrok.

Dobrze, że cisza przychodzi niespodziewanie jak dobry sen, który wyrywa nas na chwilę z beznadziei. Przypomina o innym świecie. O sobie. Nie zagłusza kojących myśli o wolności w pachnącym igłami sosen lesie. O niebie z ptakami i wodzie z rybami.

Cisza.

Leczy i podnosi. Może wszystko. Nie czerpie satysfakcji z krzywdy wynędzniałych istot. Wzmacnia je i odżywia. Pozwala urodzić się na nowo. Jest lękiem na całe zło. Jest umysłem, który może się połączyć z innymi umysłami. Jest wolnością cichych słów. Odpoczynkiem. Nadzieją.

Jestem przy Michaelu Sandlerze i jego Piśmie automatycznym…, dzięki któremu podobno można połączyć się ze swoją podświadomością. To obiecujące doznanie, wyciszające i inspirujące. Dziękuję, Wam Byty Świetliste za to odkrycie. Ten tydzień otworzy nowe wrota energii.

Pisanie dziennika to wytwór egoistycznego myślącego umysłu. Piszemy tylko o tym, co się wydarzyło, czym się martwimy i jakie mamy analityczne odpowiedzi na swoje problemy. Jak powiedział Einstein, nie można rozwiązać problemu z poziomu energii, na jakim powstał. Na tym właśnie polega pisanie dziennika. To wytwór twojego myślącego umysłu.

W przeciwieństwie do do pisma automatycznego, które pochodzi od wyższej mądrości, bez względu na to, czy według ciebie pochodzi ona z twojego wnętrza czy też spoza niego, z piekła czy z nieba. Znajduje się ona poza twoim codziennym myśleniem, więc jest na wyższym poziomie i zna dużo lepsze odpowiedzi.

Michael Sandler, Pismo automatyczne, praktyczny poradnik…, 2022

Czytam jednocześnie, Drogę artysty, Jak wyzwolić w sobie twórcę, Julii Cameron. Właściwie od niej zaczęłam i przez nią, a raczej dzięki niej wpadł mi social mediach tytuł pisma automatycznego. Z Drogi artysty dowiedziałam się o porannych stronach, które nieźle się sprawdzają jeśli mamy blokadę. Bezmyślne poranne pisanie może być wybawieniem i otwiera zabarykadowane drzwi świadomości, a raczej podświadomości. To świetna lektura dla wszystkich poszukujących zmiany. Pisanie to proces. Od czegoś trzeba zacząć. Kreatywność jest jego skutkiem ubocznym. Inaczej nie ruszymy. Prokrastynacja zawsze zwycięży, kiedy zaczynamy wątpić. Automatyka, mam nadzieję, otwiera drzwi percepcji. Kto wie. Jednak bez ciszy w domu nic się nie uda.

Teraz ją mam. Nic prócz pralki jej nie zakłóca. Kłótnie u przemiłej pani i pana z dołu ucichły, a na górze nikt nie klepie kotletów. Dzwony piekieł wybiją dwunastą dopiero za cztery godziny. Listonosz nie rozetnie jej sztyletem domofonu. Jestem na wyższym poziomie świadomości. Słyszę nawet nitkowatą mowę sikorek. Wszechświat dzisiaj mi sprzyja. Zaraz zaczynam pracę. Niech spokój będzie ze mną!