Spokój rzeczy

Deszcz stuka o parapet jednostajnym rytmem. Niełatwo wstać przy spadającym ciśnieniu. A już zmusić organizm do wybrania się na zakupy graniczy z cudem. Końcówka roku trzeba kupić wino i szampany, a raczej wina musujące i napoje gazowane zafarbowana na czerwono i chipsy. Po nowym roku w ramach dobrych postanowień odrzucimy ten zły nawyk. Zaoszczędzimy i wyzdrowiejesz. Nasze mózgi ucieszą się barakiem zatruwaczy naszych sieci neuronalnych. Zaczniemy życie na nowo. Schudniemy.

Wczoraj byliśmy w dzikich częściach naszego miasta. Na łąkach obrośniętych krzewami dzikiej róży w których kosy i sroki urządziły sobie schronienia. Morze suchych pędów traw pochłonęły nas na kilka godzin.

Znaleźliśmy ukryty staw obwieszony płytami CD i nowe podmokłe łąki z masą małych, brązowych grzybów. Jak widać istnieją jeszcze miejsca niedotknięte ludzkim bytem, chociaż to nie do końca prawda.

Ale tam jeszcze ptaki mają namiastkę spokoju. Nierozregulowanego ptasiego świata w splątaniach szarych gałęzi i rudych ostów znajdują ukojenie. My zarażamy się tym stanem. Obserwujemy spokój rzeczy.

Zatapiamy się bez granic. Nie czujemy bólu nóg. Rozmawiamy o życiu. Segregujemy zdarzenia. Bez emocji liczymy straty. Cieszymy się z zysków. Czas mija płynnie. Słomkowe flow długich traw nad widnokręgiem. Ziemia zapada się pod stopami w rytmie powolnych kroków. Niebo szarzeje. Czarna błotnista droga prowadzi do miasta. Odwlekamy czas powrotu. Ale skręcamy w dobrą stronę…