Archiwa tagu: #forest

Las jako Medytacja – Jak fotografować las, by uchwycić jego duchowość?

Techniki inspirowane stylem Sally Mann, które pomogą Ci uchwycić mistyczny klimat lasu. Jak wykorzystać światło, kompozycję i minimalizm, by fotografia stała się formą medytacji.


📌 Artykuł inspirowany stylem Sally Mann i filozofią fotografii jako formy medytacji.


1. Dlaczego Las jest idealnym miejscem do fotograficznej medytacji?

Las to przestrzeń ciszy, tajemnicy i duchowej głębi. Wchodząc między drzewa, można poczuć, jak czas zwalnia, a otoczenie wciąga w stan głębokiej kontemplacji. Fotografowanie lasu nie jest jedynie aktem technicznym – to forma uważności i medytacji, gdzie aparat staje się narzędziem do uchwycenia transcendencji natury.

Inspiracje od Sally Mann

📷 Sally Mann, znana z fotografii pełnych emocji, miękkiego światła i głębokiej atmosfery, traktuje obraz jako zapis emocjonalnej więzi z miejscem. W swoich czarno-białych pracach potrafi uchwycić nie tylko to, co widzialne, ale też niewidzialną esencję przestrzeni.

Jak zastosować tę filozofię w fotografii lasu?

Nie chodzi tylko o dokumentowanie drzew, lecz o oddanie energii i mistycyzmu tego miejsca.


2. Jak przygotować się do fotografii leśnej jako medytacji?

🔹 1. Zanurz się w Ciszy Lasu

Zanim wyjmiesz aparat, pozwól sobie być obecnym w lesie.
✔ Zamknij oczy i słuchaj szumu liści, śpiewu ptaków, delikatnych podmuchów wiatru.
✔ Oddychaj głęboko – wyobraź sobie, że Twój oddech synchronizuje się z rytmem przyrody.
✔ Poczuj pod stopami wilgotną ziemię, mchy i korzenie drzew.

🔹 Nie śpiesz się – las wymaga uważności.


🔹 2. Fotografuj w Uważności – Technika „Jedno Zdjęcie, Jedna Chwila”

📷 Nie chodzi o ilość zdjęć, lecz o ich jakość i głębię emocjonalną.
✔ Zanim naciśniesz spust migawki, zatrzymaj się i spójrz na kadr oczami duszy.
✔ Zadaj sobie pytanie: Co chcę uchwycić? Co mnie w tej chwili porusza?
✔ Fotografuj jak mnich piszący kaligrafię – z pełnym skupieniem i spokojem.

👉 Ćwiczenie: Spróbuj zrobić jedno zdjęcie na 10 minut. Obserwuj, jak zmienia się światło, jak działa na Ciebie przestrzeń.


3. Jak Uchwycić Duchowość Lasu? – Kluczowe Elementy Fotografii

🔹 1. Światło jako Mistyczny Element

✔ Fotografuj o świcie lub w „złotej godzinie” – miękkie światło nadaje leśnym kadrom magiczny klimat.
✔ Eksperymentuj z promieniami słońca wpadającymi przez korony drzew – tworzą one naturalne aureole światła.
✔ Mgła i rozproszone światło sprawiają, że las staje się nastrojowy i pełen tajemnicy.

👉 Inspiracja: Sally Mann często korzystała z miękkiego światła, aby nadać zdjęciom niemal mistyczny charakter.


🔹 2. Minimalizm i Przestrzeń – Mniej Znaczy Więcej

Skup się na jednym elemencie – samotnym drzewie, pniu pokrytym mchem, promieniu światła.
Usuń zbędne detale – nie bój się pustki i prostoty kadru.
Fotografuj w czerni i bieli – pozwala to wyeliminować rozpraszające kolory i skupić się na strukturach i kontrastach.

👉 Inspiracja: Sally Mann mistrzowsko operowała światłocieniem, podkreślając surowość i duchowość krajobrazów.


🔹 3. Magia Długiej Ekspozycji – Ruch jako Energia

✔ Ustaw długi czas naświetlania, aby uchwycić ruch wiatru, poruszające się gałęzie, falujące liście.
✔ Fotografuj wodę w lesie – strumienie, krople rosy, deszcz – rozmycie dodaje mistycznego efektu.
✔ Wykorzystaj statyw – długie naświetlanie pozwala uchwycić ulotność chwili.

👉 Inspiracja: Technika długiej ekspozycji sprawia, że fotografia staje się obrazem emocji, a nie tylko zapisem rzeczywistości.


🔹 4. Człowiek jako Część Natury

✔ Jeśli chcesz dodać do zdjęcia postać, niech będzie ona częścią lasu, a nie jego dominującym elementem.
✔ Fotografuj osobę zwróconą ku naturze – siedzącą na pniu, spacerującą wśród drzew, kontemplującą krajobraz.
✔ Możesz eksperymentować z sylwetkami ludzi w leśnej mgle – daje to efekt tajemnicy i duchowej głębi.

👉 Inspiracja: W stylu Sally Mann człowiek w krajobrazie jest jak echo przeszłości, wpisane w przestrzeń.


4. Jak Edytować Zdjęcia, aby Podkreślić Duchowość Lasu?

📌 Nie chodzi o przesadne efekty – subtelna edycja podkreśli klimat i emocje.

Kontrast i światło – zwiększ delikatnie kontrast, aby podkreślić struktury drzew.
Czerń i biel – eksperymentuj z monochromem, by dodać głębi.
Lekka winieta – przyciemnia rogi zdjęcia, skupiając uwagę na centrum.
Dodanie delikatnej mgły – Lightroom i Photoshop pozwalają dodać subtelny efekt atmosferyczny.

👉 Inspiracja: W pracach Sally Mann postprodukcja nie jest nachalna – dodaje subtelny wymiar emocjonalny.


5. Podsumowanie – Fotografia Lasu jako Forma Medytacji

📷 Fotografowanie lasu to nie tylko sztuka techniczna, ale także duchowe doświadczenie.

Zanim zrobisz zdjęcie, połącz się z przestrzenią – poczuj, że jesteś częścią natury.
Zamiast robić setki zdjęć, wybierz jedno, które ma dla Ciebie emocjonalne znaczenie.
Eksperymentuj ze światłem, kompozycją i ruchem – las to przestrzeń ciągłej transformacji.
Edytuj subtelnie – duchowość obrazu tkwi w prostocie.

💡 „Duch fotografii nie leży w tym, co widzimy, ale w tym, co czujemy patrząc na obraz” – Sally Mann

Sally Mann – Życie i twórczość fotografki, która uchwyciła przemijanie i tajemnicę


1. Kim Jest Sally Mann? – Biografia i wczesne lata

📷 Sally Mann (ur. 1 maja 1951 r.) to amerykańska fotografka znana z wyjątkowej umiejętności uchwycenia ulotności, intymności i tajemnicy życia. Jej zdjęcia balansują na granicy sztuki, dokumentu i filozofii, ukazując surowe piękno, przemijanie i emocjonalną głębię.

Wczesne lata i edukacja

🔹 Urodziła się w Lexington, Wirginia, w rodzinie o artystycznych tradycjach.
🔹 Studiowała literaturę i sztukę w Hollins College, gdzie zainteresowała się fotografią.
🔹 Jej pierwsze zdjęcia powstały w latach 70., kiedy eksperymentowała z pejzażami i portretami.

📌 Mann od początku miała unikalne podejście do fotografii – nie rejestrowała rzeczywistości wprost, lecz interpretowała ją przez emocje i pamięć.


2. Twórczość Sally Mann – Czym wyróżniała się jej fotografia?

Sally Mann zasłynęła z fotografii czarno-białej, miękkiego światła, nostalgii i surowości kadrów. Jej styl to połączenie tradycyjnych technik fotograficznych z osobistą narracją.

🔹 Kluczowe cechy twórczości Sally Mann

Przemijanie i śmierć jako część życia
Fotografia jako pamięć – obrazy, które wyglądają jak wspomnienia
Techniki klasyczne – fotografia mokrym kolodionem, efekt ziarnistości
Uchwycenie duchowej głębi miejsc i ludzi

📌 Jej prace są często porównywane do malarstwa romantycznego – tajemnicze, nostalgiczne i pełne atmosfery.


3. Najważniejsze cykle fotograficzne Sally Mann

🔹 1. „Immediate Family” (1992) – Najbardziej Kontrowersyjna Kolekcja

📷 Seria portretów jej dzieci uchwyconych w naturalnych, intymnych momentach.
✔ Pokazuje dzieciństwo w surowej, prawdziwej formie, pełne beztroski i nieświadomości.
✔ Wywołała kontrowersje, gdyż zdjęcia przedstawiały dzieci w stanie nagości, co stało się tematem debaty o granicach sztuki i prywatności.
„Nie fotografowałam dzieci – fotografowałam dzieciństwo” – tłumaczyła Mann.

📌 Dziś „Immediate Family” to jedno z najbardziej cenionych dzieł fotograficznych XX wieku.


🔹 2. „Deep South” (2005) – Duchy Krajobrazu Amerykańskiego Południa

📷 Fotografie opuszczonych pól, lasów, plantacji, miejsc naznaczonych historią i przemocą.
✔ Mistyczne, melancholijne zdjęcia pejzaży, pełne mgły i miękkiego światła.
✔ Oparte na technice mokrego kolodionu, co nadaje im teksturę i efekt „patyny czasu”.
„Krajobraz ma pamięć” – mówiła Mann, fotografując południowe Stany Zjednoczone jako miejsca „przeszłości, która wciąż oddycha”.

📌 To jedna z najbardziej „medytacyjnych” serii Sally Mann – lasy, pola i woda stają się niemymi świadkami historii.


🔹 3. „What Remains” (2003) – Medytacja nad Życiem i Śmiercią

📷 Projekt badający temat śmierci – od martwych zwierząt po cmentarze i rozkładające się ludzkie ciała.
✔ Fotografie szczątków nawiązywały do przemijania i nieuchronności śmierci.
Kontrowersyjny, ale głęboko filozoficzny projekt, który ukazuje naturalność cyklu życia.
„Nie boję się śmierci, bo widzę ją w naturze – to część tego samego rytmu” – mówiła Mann.

📌 Ten cykl jest jednocześnie piękny i niepokojący, zmuszający do refleksji nad istotą życia.


4. Techniki Fotograficzne Sally Mann – Jak osiągała swój efekt?

📷 Sally Mann celowo używała technik, które nadawały jej zdjęciom ponadczasowy, niemal „duchowy” charakter.

🔹 Kluczowe techniki:

Fotografia mokrym kolodionem – technika XIX-wieczna, dająca efekt starych zdjęć.
Długie czasy naświetlania – pozwalały na uchwycenie ruchu i miękkości światła.
Zastosowanie winiety – centralna część zdjęcia była wyraźna, a krawędzie rozmyte.
Celowe niedoskonałości – zarysowania, ziarno, światłocienie – podkreślały organiczny, surowy styl.

📌 Efekt? Zdjęcia wyglądały jak „wspomnienia wywołane z duszy”, a nie zwykłe rejestracje rzeczywistości.


5. Dlaczego Sally Mann Jest Tak ważna dla współczesnej fotografii?

📌 Sally Mann to więcej niż fotografka – to artystka, która zamieniała obrazy w medytacje nad życiem.

Łączyła intymność z szeroką perspektywą – od portretów rodzinnych po pejzaże duchowe.
Nie bała się tematów tabu – śmierci, przemijania, relacji międzyludzkich.
Tworzyła obrazy, które zapadają w pamięć i prowokują do refleksji.

📷 Jej twórczość jest dziś inspiracją dla fotografów, którzy szukają czegoś więcej niż technicznej perfekcji – chcą uchwycić emocje, pamięć i transcendencję.


6. Czego możemy nauczyć się od Sally Mann?

📷 Jak fotografować w duchu Sally Mann?
Zamiast szukać „ładnych kadrów”, szukaj historii i emocji.
Nie bój się niedoskonałości – w nich tkwi autentyczność.
Eksperymentuj ze światłem i strukturą – zdjęcie może być czymś więcej niż obrazem.
Traktuj fotografię jak medytację – powolną, pełną obecności.

Dlaczego nie wycina się drzew?

„Zobaczyć świat w ziarenku piasku,
Niebiosa w jednym kwiecie z lasu.
W ściśniętej dłoni zamknąć bezmiar,
W godzinie – nieskończoność czasu. (…)”

William Blake „Wróżby niewinności”
(ang. Auguries of the Innocence, tłum. Zygmunt Kubiak)

Ukryte życie lasu

Pewien biolog i profesor biologi na University of The South w Sewanee, Tenneesse, David Haskell przez cały rok obserwuje mały skrawek lasu, który nazywa „mandalą”, o średnicy jednego metra. Każdego dnia wraca do tego samego miejsca, aby w ciszy, z należytą uważnością rejestrować w swoim umyśle zmiany zachodzące w przyrodzie w ciągu czterech pór roku. Dzięki temu podejściu odkrywa fascynujący świat roślin, zwierząt, grzybów i mikroorganizmów. Piękno tych mikro-zjawisk opisuje w książce „Ukryte życie lasu: Rok obserwacji przyrody” dając nam wgląd w ukryty wymiar ekosystemu jakiego dotychczas nie doświadczaliśmy.

Książka składa się z 43 rozdziałów, z których każdy skupia się na innym aspekcie życia w lesie, związanym z konkretnym dniem obserwacji. Haskell opisuje nie tylko to, co widzi, ale także kontekst ekologiczny, biologiczny i filozoficzny swoich obserwacji. Są nimi:

1. Cykle przyrody:

  • Haskell bada, jak zmiany sezonowe wpływają na różnorodne formy życia. Opisuje, jak różne organizmy przystosowują się do zmieniających się warunków, takich jak zmiany temperatury, wilgotności i dostępności światła.

2. Interakcje ekologiczne:

  • Autor ukazuje, jak rośliny, zwierzęta, grzyby i mikroorganizmy współdziałają ze sobą. Przykłady obejmują symbiozę, konkurencję i drapieżnictwo.

3. Procesy ekosystemowe

  • Książka opisuje kluczowe procesy, takie jak fotosynteza, rozkład materii organicznej i cykle biogeochemiczne. Haskell wyjaśnia, jak te procesy są powiązane i jak wpływają na funkcjonowanie lasu.

4. Wpływ człowieka

  • Haskell nie pomija wpływu działalności człowieka na lasy. Opisuje, jak zmiany klimatyczne, zanieczyszczenia i wylesianie wpływają na ekosystemy leśne. Książka jest również pełna osobistych refleksji autora na temat natury, życia i naszej roli w ekosystemie. Haskell zachęca czytelników do zastanowienia się nad własnym związkiem z przyrodą i do głębszego docenienia jej złożoności i piękna.

„Ukryte życie lasu” zostało szeroko docenione za swoją unikalność i wkład w literaturę przyrodniczą. Książka nie tylko edukuje, ale również inspiruje do refleksji nad naszym miejscem w świecie przyrody. Jest to lektura obowiązkowa dla każdego, kto interesuje się biologią, ekologią lub po prostu kocha przyrodę. A może my zamieńmy się na chwilę w obserwatorów przyrody i rejestrujemy co się dzieje w naszych zielonych ulubionych zakątkach. I zastanówmy się czy argumenty, które słyszymy od najmłodszych lat, że wycinka drzew była/ jest konieczna naprawdę znajdują uzasadnienie w literaturze naukowej. Skąd płynęła/płynie ta wiedza, kto ją weryfikował w nowej rzeczywistości klimatycznej i czy w dzisiejszych czasach nadal powinna istnieć?

Co się stanie gdy wytniemy drzewo?

Z obserwacji zwykłego spacerowicza wiem, że nie wyrośnie już w tym miejscu grzyb, ani jagoda – a mech pod nim wypali się, może zarośnie perzem albo zostanie suchym plackiem ziemi. Na pewno nie będzie już gąbką utrzymującą wilgotność w glebie łączącą się z innymi gąbkami niewidoczną siecią korzeni roślin i grzybów. Na gałęzi nie usiądzie już żaden ptak. Młode dzięcioły nigdy nie wylecą już ze swojej dziupli… ale to tylko wierzchołek góry lodowej.

Bez tlenu w epoce smogu

Duże drzewo, takie jak np. dąb, produkuje znaczne ilości tlenu, choć dokładna ilość może się różnić w zależności od różnych czynników, takich jak wiek drzewa, jego zdrowie, wielkość i środowisko wzrostu. Dlatego wycinanie i sadzenie młodych drzewek w miejsce starych w lesie o zwartej strukturze to zabieg, pozbawiony sensu.

Produkcja tlenu przez duże drzewo, na przykład dąb

1. Średnie obliczenia

2. Porównania i kontekst

3. Czynniki wpływające na produkcję tlenu

  • Ilość produkowanego tlenu zależy od fotosyntezy, która jest procesem, w którym drzewa przekształcają dwutlenek węgla i wodę w tlen i glukozę przy użyciu energii słonecznej. Warunki takie jak dostęp do światła słonecznego, wody, składników odżywczych w glebie oraz temperatura wpływają na efektywność tego procesu.

Wnioski

Produkcja tlenu przez drzewa w tym duże drzew jest kluczowym elementem ekosystemów leśnych i ma znaczący wpływ na jakość powietrza, którym oddychamy. Drzewa nie tylko produkują tlen, ale także absorbują dwutlenek węgla, co przyczynia się do walki ze zmianami klimatycznymi.

Źródła

Efekt motyla

Efekt motyla to koncepcja w teorii chaosu, która opisuje, jak małe zmiany w początkowych warunkach systemu dynamicznego mogą prowadzić do znacznych różnic w późniejszych stanach tego systemu. Pojęcie to zostało popularnie zilustrowane przez przykład motyla, którego trzepot skrzydeł w jednym miejscu na świecie (np. w Brazylii) może wywołać kaskadę zdarzeń prowadzących do powstania tornada w innym miejscu (np. w Teksasie).

Kluczowe punkty:

  1. Małe Przyczyny, Wielkie Skutki: Efekt motyla pokazuje, że w systemach nieliniowych, małe zmiany mogą mieć ogromne i nieprzewidywalne konsekwencje.
  2. Teoria Chaosu: Jest to centralne pojęcie w teorii chaosu, która bada złożone systemy dynamiczne, gdzie wynik jest niezwykle czuły na początkowe warunki.

Źródła:

  • Lorenz, E. N. (1972). „Predictability: Does the Flap of a Butterfly’s Wings in Brazil Set Off a Tornado in Texas?” The American Association for the Advancement of Science.
  • Gleick, J. (1987). Chaos: Making a New Science. Penguin Books.

Przykład:

Edward Lorenz, meteorolog, który zapoczątkował teorię chaosu, zauważył, że małe zmiany w początkowych warunkach jego modelu pogodowego prowadziły do zupełnie różnych wyników, co ilustruje nieprzewidywalność systemów dynamicznych.

Zatem każda zmiana rodzi zmianę. Wycięcie drzewa w lesie może mieć znaczący wpływ na cały ekosystem, ponieważ jak już wiemy, lasy są złożonymi systemami zależności między różnymi organizmami. Oto kilka kluczowych interakcji i skutków, które można zaobserwować:

1. Zmiany w strukturze siedlisk

  • Światło i temperatura: Wycięcie drzewa zwiększa dostęp światła słonecznego do niższych warstw lasu, co może prowadzić do wzrostu temperatury na poziomie gruntu i zmian w wilgotności gleby.
  • Mikroklimat: Zmiana mikroklimatu może wpłynąć na rośliny cieniolubne, które nie są przystosowane do bezpośredniego nasłonecznienia, prowadząc do zmniejszenia ich populacji.

2. Wpływ na glebę

  • Erozja gleby: Korzenie drzew pomagają utrzymać strukturę gleby. Ich usunięcie może prowadzić do zwiększonej erozji, szczególnie na stromych terenach.
  • Zmiany w składzie organicznym: Drzewa dostarczają organicznych materiałów do gleby poprzez opadanie liści i gałęzi. Wycięcie drzewa zmniejsza ilość dostępnej materii organicznej, co może wpłynąć na żyzność gleby.

3. Wpływ na roślinność

  • Sukcesja wtórna: W miejscu wyciętego drzewa mogą rozwijać się nowe rośliny pionierskie, które są przystosowane do bardziej otwartych i nasłonecznionych miejsc.
  • Konkurencja: Rośliny konkurujące o zasoby, takie jak światło i woda, mogą zmieniać swoje rozmieszczenie i dominację w ekosystemie.

4. Zmiany w faunie

  • Mikrohabitaty: Drzewa są siedliskiem dla wielu organizmów, takich jak ptaki, owady i ssaki. Wycięcie drzewa może prowadzić do utraty schronienia, miejsc lęgowych i źródeł pokarmu dla tych organizmów.
  • Kaskady troficzne: Zmiany w populacjach organizmów na jednym poziomie troficznym mogą wpływać na inne poziomy. Na przykład, zmniejszenie liczby ptaków owadożernych może prowadzić do wzrostu populacji owadów, co z kolei może wpływać na roślinność.

5. Wpływ na wodę

  • Hydrologia: Drzewa odgrywają kluczową rolę w cyklu wodnym poprzez transpirację i retencję wody. Ich usunięcie może prowadzić do zmniejszenia retencji wody, zwiększonego spływu powierzchniowego i zmiany w poziomach wód gruntowych.
  • Jakość wody: Erozja gleby może prowadzić do zamulenia strumieni i rzek, co pogarsza jakość wody i wpływa na organizmy wodne.

Przykłady interakcji

  • Symbioza i mutualizm: Niektóre grzyby mykoryzowe, które żyją w symbiozie z korzeniami drzew, mogą zaniknąć bez swoich partnerów, co wpływa na dostępność składników odżywczych dla innych roślin.
  • Drzewa opiekuńcze: Większe drzewa często wspierają młodsze rośliny i inne organizmy poprzez mikroklimat i zasoby, takie jak schronienie i składniki odżywcze. Ich usunięcie może zaburzyć te relacje.

Wycięcie drzewa w lesie ma szeroki wpływ na ekosystem, wpływając na mikroklimat, glebę, roślinność, faunę i cykl wodny. Zrozumienie tych zależności jest kluczowe dla zarządzania lasami i ochrony ich bioróżnorodności.

Źródła:

Wycinka drzew jest tematem budzącym liczne kontrowersje w Polsce, gdzie bogactwo lasów i zróżnicowanie ekosystemów odgrywają kluczową rolę w środowisku naturalnym. Rosnąca świadomość ekologiczna społeczeństwa oraz liczne badania naukowe wskazują na konieczność ochrony drzewostanu jako fundamentu dla zdrowia ekosystemu, klimatu i ludzkiego dobrobytu.

Znaczenie ekologiczne drzew

Różnorodność biologiczna

Drzewa i lasy stanowią siedlisko dla licznych gatunków roślin, zwierząt i mikroorganizmów. Badania wykazują, że zachowanie różnorodności biologicznej jest kluczowe dla stabilności ekosystemów. Drzewa tworzą złożone struktury ekologiczne, które wspierają sieci troficzne i zapewniają schronienie oraz pożywienie dla wielu gatunków. Wycinka drzew prowadzi do utraty siedlisk i zmniejszenia bioróżnorodności, co może mieć daleko idące konsekwencje dla całego ekosystemu.

Regulacja obiegu wody

Drzewa odgrywają kluczową rolę w obiegu wody, wpływając na retencję wody w glebie oraz regulację przepływów rzecznych. Korzenie drzew zwiększają infiltrację wody, co zmniejsza ryzyko powodzi i erozji gleby. Wycinanie drzew prowadzi do degradacji gleb i zaburzeń w naturalnych cyklach hydrologicznych, co może prowadzić do pustynnienia i problemów z dostępnością wody.

Znaczenie klimatyczne drzew

Sequestracja dwutlenku węgla

Sequestracja węgla, znana również jako sekwestracja węgla, to proces wychwytywania i trwałego magazynowania dwutlenku węgla (CO₂) z atmosfery, aby zmniejszyć jego koncentrację i przeciwdziałać zmianom klimatycznym. Istnieją dwa główne rodzaje sequestracji węgla:

Sequestracja biologiczna:

  • Leśnictwo i rolnictwo: Drzewa, rośliny i gleba naturalnie wychwytują i magazynują dwutlenek węgla poprzez fotosyntezę. Las, plantacje drzew i odpowiednie praktyki rolnicze, takie jak rolnictwo zrównoważone, mogą zwiększyć ilość CO₂, który jest magazynowany w biomase i glebie.
  • Ochrona i regeneracja ekosystemów: Mokradła, lasy mangrowe, trawy morskie i inne ekosystemy przybrzeżne mogą również efektywnie wychwytywać i magazynować węgiel.

Sequestracja geologiczna:

  • Wychwyt i magazynowanie dwutlenku węgla (CCS): Technologia wychwytu i magazynowania dwutlenku węgla polega na wychwytywaniu CO₂ emitowanego przez przemysł i elektrownie przed jego uwolnieniem do atmosfery, a następnie magazynowaniu go głęboko pod ziemią w formacjach geologicznych, takich jak wyczerpane pola naftowe i gazowe, solne akwapery i bazalty wulkaniczne.

Sequestracja węgla jest uważana za kluczowy element strategii łagodzenia skutków zmian klimatycznych, mający na celu ograniczenie ilości CO₂ w atmosferze i wspieranie zrównoważonego rozwoju.

Źródła:

Drzewa odgrywają kluczową rolę w sekwestracji dwutlenku węgla (CO2), jednego z głównych gazów cieplarnianych odpowiedzialnych za zmiany klimatu. Fotosynteza w drzewach umożliwia absorpcję CO2 z atmosfery i jego magazynowanie w biomasie. Wycinanie drzew nie tylko eliminuje ich zdolność do pochłaniania CO2, ale także powoduje emisję zgromadzonego w nich węgla, co przyczynia się do wzrostu koncentracji gazów cieplarnianych w atmosferze.

Mikroklimat

Drzewa mają istotny wpływ na lokalny mikroklimat, regulując temperaturę i wilgotność powietrza. Korony drzew zapewniają cień i chłodzą powietrze poprzez proces transpiracji, co jest szczególnie istotne w miastach, gdzie efekt miejskiej wyspy ciepła jest wyraźny . Utrata drzew prowadzi do wzrostu temperatury i pogorszenia jakości powietrza, co ma negatywne skutki dla zdrowia mieszkańców.

Znaczenie społeczne i zdrowotne drzew

Zdrowie psychiczne i fizyczne

Kontakt z przyrodą, w tym obecność drzew, ma pozytywny wpływ na zdrowie psychiczne i fizyczne ludzi. Badania wskazują, że spacery wśród drzew mogą obniżać poziom stresu, poprawiać nastrój i wzmacniać układ odpornościowy . Obecność zieleni w miejskim krajobrazie sprzyja aktywności fizycznej i integracji społecznej, co jest kluczowe dla zdrowia publicznego.

Wartość kulturowa i edukacja

Drzewa mają również ogromne znaczenie kulturowe i edukacyjne. Stanowią one nie tylko element dziedzictwa naturalnego, ale również inspirują do działań artystycznych i edukacyjnych. Drzewa są częścią tożsamości narodowej i lokalnej, a ich ochrona sprzyja budowaniu więzi społecznych i szacunku do przyrody .

Znaczenie gospodarcze drzew

Turystyka ekologiczna

Lasy i tereny zalesione przyciągają turystów, co generuje dochody dla lokalnych społeczności. Turystyka ekologiczna, bazująca na nieeksploatacyjnych formach korzystania z zasobów przyrody, jest ważnym źródłem dochodów i promuje zrównoważony rozwój . Wycinka drzew może prowadzić do utraty atrakcyjności turystycznej regionów, co negatywnie wpływa na gospodarkę lokalną.

Produkty leśne

Lasy dostarczają również licznych produktów nielesnych, takich jak grzyby, jagody, zioła i inne surowce, które mają znaczenie gospodarcze. Zrównoważona gospodarka leśna umożliwia korzystanie z tych zasobów bez konieczności wycinania drzew, co sprzyja długoterminowej stabilności ekonomicznej i ekologicznej .

Wnioski

Zasadność nie wycinania drzew w Polsce jest poparta licznymi argumentami ekologicznymi, klimatycznymi, społecznymi i gospodarczymi. Ochrona drzew i lasów jest kluczowa dla zachowania różnorodności biologicznej, regulacji obiegu wody i klimatu, a także dla zdrowia i dobrobytu społeczności lokalnych. Polityka ochrony drzew powinna być priorytetem, aby zapewnić zrównoważony rozwój i zachować dziedzictwo przyrodnicze dla przyszłych pokoleń.


Bibliografia

  1. Coelho, M. T., et al. „Biodiversity and Ecosystem Services.” Journal of Ecology (2020).
  2. Smith, P., et al. „Forests and Water Cycle.” Environmental Science & Policy (2019).
  3. Johnson, D. W., et al. „Carbon Sequestration in Forests.” Global Change Biology (2018).
  4. Oke, T. R. „Urban Climates and Trees.” International Journal of Biometeorology (2017).
  5. Bratman, G. N., et al. „Nature Experience and Human Health.” Proceedings of the National Academy of Sciences (2015).
  6. Hartig, T., et al. „Cultural and Health Benefits of Trees.” Urban Forestry & Urban Greening (2016).
  7. Buckley, R. „Ecotourism and Conservation.” Annals of Tourism Research (2018).
  8. Shackleton, C. M., et al. „Non-Timber Forest Products.” Forest Policy and Economics (2019).

Inteligencja lasu: Współpraca i znaczenie drzew

Las to złożony ekosystem, który od dawna fascynuje naukowców swoim bogactwem biologicznym i złożonością. Ostatnie badania, w tym prace Suzane Simard, rzucają nowe światło na inteligencję lasów, ukazując, że drzewa nie są jedynie indywidualnymi organizmami, lecz częścią skomplikowanej sieci współpracy i komunikacji. Ten artykuł przedstawia najnowsze dowody na inteligencję lasu, analizując badania dotyczące współpracy drzew oraz ich kluczowej roli w ekosystemach.

Inteligencja lasu: nowa perspektywa

W tradycyjnym ujęciu lasy były postrzegane jako zbiorowiska indywidualnych drzew, które rywalizują o zasoby. Jednak badania prowadzone przez Suzane Simard i innych naukowców zmieniły to podejście, ukazując, że drzewa współpracują ze sobą za pośrednictwem podziemnej sieci grzybni, znanej jako mikoryza.

Mikoryza: Podziemna sieć komunikacji

Mikoryza to symbiotyczny związek między grzybami a korzeniami roślin, który umożliwia wymianę substancji odżywczych. Grzyby dostarczają drzewom wodę i minerały z gleby, w zamian otrzymując cukry produkowane przez drzewa w procesie fotosyntezy. Ta sieć grzybni nie tylko łączy poszczególne drzewa, ale także umożliwia komunikację między nimi.

Simard wykazała, że drzewa mogą przekazywać sobie nawzajem węglowodany, azot, fosfor i inne substancje odżywcze za pośrednictwem mikoryzy. Starsze, bardziej dojrzałe drzewa, zwane „drzewami matkami”, pełnią kluczową rolę w tej sieci, wspierając młodsze sadzonki poprzez dostarczanie im niezbędnych zasobów.

Dowody na inteligencję lasu

  1. Przekazywanie zasobów: Badania Simard wykazały, że drzewa mogą przekazywać sobie nawzajem zasoby w zależności od potrzeb. Na przykład, gdy jedno drzewo jest osłabione lub uszkodzone, inne drzewa mogą przesyłać mu dodatkowe składniki odżywcze, aby pomóc mu przetrwać.
  2. Ostrzeganie przed zagrożeniami: Drzewa mogą również komunikować się w celu ostrzegania przed zagrożeniami. Badania wykazały, że drzewa atakowane przez szkodniki mogą wydzielać chemikalia, które są odbierane przez inne drzewa, skłaniając je do produkcji obronnych substancji chemicznych.
  3. Adaptacja i uczenie się: Drzewa wykazują zdolność do adaptacji do zmieniających się warunków środowiskowych. Przykładem jest obserwacja, że drzewa mogą „uczyć się” i pamiętać lokalne warunki glebowe i klimatyczne, co pozwala im lepiej dostosować się do swojego środowiska.

Znaczenie drzew w ekosystemach

Drzewa pełnią kluczową rolę w ekosystemach, wpływając na bioróżnorodność, cykle biogeochemiczne i klimat. Ich współpraca i komunikacja mają istotne znaczenie dla zdrowia lasów i stabilności ekosystemów.

  1. Regulacja klimatu: Drzewa absorbują dwutlenek węgla z atmosfery, co przyczynia się do redukcji efektu cieplarnianego. Las jest również ważnym magazynem węgla, który pomaga w regulacji globalnego klimatu.
  2. Ochrona gleby: Systemy korzeniowe drzew stabilizują glebę, zapobiegając erozji i utrzymując jej strukturę. Dzięki mikoryzie drzewa poprawiają strukturę gleby i jej zdolność do zatrzymywania wody.
  3. Bioróżnorodność: Lasy są siedliskiem dla niezliczonej liczby gatunków roślin, zwierząt, grzybów i mikroorganizmów. Współpraca między drzewami sprzyja tworzeniu różnorodnych mikrośrodowisk, które wspierają bioróżnorodność.

Podsumowanie

Badania Suzane Simard i innych naukowców zmieniają nasze rozumienie lasów, ukazując, że drzewa są inteligentnymi organizmami, które współpracują ze sobą i komunikują się za pośrednictwem mikoryzy. Te odkrycia mają istotne znaczenie dla ochrony lasów i zrównoważonego zarządzania ekosystemami. Drzewa odgrywają kluczową rolę w regulacji klimatu, ochronie gleby i utrzymaniu bioróżnorodności, co podkreśla ich niezastąpione znaczenie dla zdrowia planety.

Literatura

  1. Simard, S. W., et al. (1997). „Net transfer of carbon between ectomycorrhizal tree species in the field.” Nature.
  2. Simard, S. W. (2009). „The foundational role of mycorrhizal networks in self-organization of interior Douglas-fir forests.” Forest Ecology and Management.
  3. Baluška, F., & Mancuso, S. (2007). „Plant neurobiology as a paradigm shift not only in the plant sciences.” Plant Signaling & Behavior.
  4. Wohlleben, P. (2016). „The Hidden Life of Trees: What They Feel, How They Communicate—Discoveries from a Secret World.” Greystone Books.

Fot: Drzewa nad Stawem Trzcinowym, ul. Akwen, Sieniawka koło Wrocławia: kingfisher.page, FB Sieniawka- skrawek natury

Morze drzew

Moje myśli krążą jak sępy wokół tego filmu. Wracają jak bumerangi do mojej głowy. Zaskakują zaskakującym faktem, że takie miejsce naprawdę istnieje.

Oglądaliśmy w końcu film, który wciągnął nas troje naraz, a to naprawdę rzadkość w ostatnich czasach, kiedy każde z nas bywa niezadowolone z wyboru innego, ponieważ zaczyna coraz bardziej się różnić. Tak mi się wydaje, kiedy wpadam w coraz głębszą, niepotrzebną refleksję. Wiadomo też, że pula do wyboru nieustannie się kurczy i obniża. Ale tym razem trafiło na Morze drzew. Jak mogłam coś tak zjawiskowego przegapić!? Gdzieś się schował na tyle lat by objawić się w objęciach leniwej, nudnej prawie zmarnowanej soboty.

W zasadzie film jak film. Jednak atmosfera tajemniczości zatopiona w gęstym lesie zrobiła z tej opowieści coś nietypowego. Wciąga od samego początku ale nie wrzeszczy wydarzeniami. Nie wymusza uwagi. Wciąga spokojem. Ten las ma w sobie ukryte warstwy, jak mój na bagnach, ale jest bardziej niepokojącym miejscem, o którego istnieniu do tej pory nie wiedziałam. Morze drzew ma nienachalną atmosferę niepewności.

Aokigahara (Morze Drzew)

Aokigahara (jap. 青木ヶ原 Aoki-ga-hara) znany również jako Morze Drzew (jap. 樹海 Jukai) – las mieszany na terenie Parku Narodowego Fudżi-Hakone-Izu.

Aokigahara to las u podnóża góry Fudżi w prefekturze Yamanashi, Japonia. Położony między jeziorami Sai i Shōji, zajmuje powierzchnię 30 km² i porasta zastygłą lawę z erupcji wulkanu Nagao z 864 roku. Las jest gęsty, drzewa pokryte są mchem, a poruszanie się utrudnia lawowe podłoże. Panuje tam bezwietrzna cisza, co tworzy specyficzną atmosferę.

Samobójstwa

Aokigahara jest znany jako miejsce, gdzie wiele osób popełnia samobójstwo. Książka „Cliffs of Despair” sugeruje, że jest to drugie po moście Golden Gate pod względem liczby samobójstw. Las zyskał mroczną sławę po publikacji książek Seichō Matsumoto „Pogoda fal” i „Kuroi jukai” w 1960 roku oraz filmie „Las samobójców”. Popularność miejsca wzrosła po wydaniu „The Complete Manual of Suicide” w 1993 roku. W 2002 roku znaleziono tam rekordową liczbę 78 ciał. Władze przestały publikować statystyki w nadziei na zmniejszenie liczby samobójstw. Na obrzeżach lasu umieszczono znaki zachęcające do kontaktu z policją. Patrole wolontariuszy od 1971 roku przeczesują las w poszukiwaniu ciał. Miejscowe władze kremują niezidentyfikowane zwłoki na własny koszt.

„The Sea of Trees”

Las był inspiracją dla wielu dzieł, w tym książek i filmów. Film „The Sea of Trees” opowiada o Amerykaninie (granym przez Matthew McConaugheya), który chce popełnić samobójstwo w Aokigahara. Jego plan zmienia się po spotkaniu Japończyka (Ken Watanabe), który również przybył tam w tym samym celu. Film miał premierę 9 września 2015 roku i trwa 110 minut.

Fot. Moje bagna. Zamiast opisywanego lasu

Wybieram las

Wczoraj jeszcze las a dzisiaj już budzimy się w środku miasta. Jeszcze bez dźwięków aut na drodze za oknem ale już w atmosferze ponagleń, oczekiwań i sunącej taśmy głowie z ilością zadań nie do wykonania w tak krótkim czasie. Ta cisza jest inna niż wszystkie poza miastowe. Nie jest łagodna jak w leśnym wymiarze świadomości. Ona jest jakby udawana. Wymuszona przez tych wszystkich biednych ludzi biorących w niej udział. Ta cisza nie daje ukojenia. To tylko skupienie przed startem. Wstęp do mrocznego poniedziałku.

Pusta lodówka płacze niedoborem. Warzywa zostały wspomnieniem. Pieczywo nie zajmuje miejsca w niebieskim koszyczku. Masło i mleko umierają na nieobecność. Pustka stała się najważniejszą emocją w kuchni. Ten niedobór wyznaczy hierarchię poranka. Zakupy wiszą w powietrzu na hakach codziennych nawyków. Wyście zacznie się od pomniejszania zebranych w trudzie środków. Ach, gdyby można było przestać jeść bylibyśmy bogaczami.

Emocje włączają lęki. Deszcz nie szumi za oknem. W tym miejscu nikt nie głaszcze potarganych myśli. Miasto nie nadaje się do życia. Nie czuję się tu jak w domu chociaż tu się urodziłam. Może kiedyś narodzę się na nowo w przystającymi do duszy miejscu, w bardziej przyjaznych warunkach. Na razie mam gdzie wyruszyć a to już bardzo dużo. Wybór generuje nowe światy i tego się trzymajmy w niesprzyjającej rzeczywistości. Wybieram las.

Śląskie Davos. Szwajcarskie Sokołowsko. Buczynowe uzdrowisko

Poniedziałek nadszedł tym razem spodziewanie z całą masą sprawunków. Jednak ich znaczenie jakby zmalało. Moja uwaga się do nich nie przykłada. Wrażenia zobowiązań jest jakby za mgłą, jakby poza moją jurysdykcją cokolwiek to znaczy. Wszystko co muszę ukryło się po prostu w jakiejś dziurze, która jest teraz nieistotna i można ją na chwilę zakopać i przydeptać podeszwami. Czas nie jest nachalny. Nie przyspiesza. Nie panikuje. Woda z kranu kapie wolniej. Za szybą świat wypełnia się dźwiękiem stłumionych warstw głosów przekrzykujących się piskliwości ptaków. Ich wielość wypełnia całe tło ulicy. Jest jakby wiosennie. Trzymam się tej myśli i zapachu wpływającego przez uchylony lufcik plastikowego okna. Przyroda zawsze znajdzie drogę do mojego mózgu. Spływa do każdej komórki, żeby wypełnić je światłem i nową energią. Oj, poszło by się nad rzekę, ale w tak zawalonym harmonogramie wizyta wypadłaby na godziny wieczorne, kiedy ciało już raczej odmawia posłuszeństwa, szkoda. Odbijemy sobie w środku tygodnia.

Buczynowy las

Mam w głowie buczynowy las z naszej sobotniej wycieczki. Srebrne kory buków z kreseczkami spływającej wody. Nieustający deszcz tonizujący umysł jak muzyka od mnichów tybetańskich z YouTube. Byliśmy w Sokołowsku. Tym Sokołowsku z Empuzjon Olgi Tokarczyk… Jakim trzeba być ignorantem, żeby mieć pod nosem takie miejsce i nie korzystać z niego zwłaszcza w covidovej zawierusze jeszcze dwa lata temu albo i teraz, kiedy prątki tej zarazy jeszcze krążą w powietrzu pod różnymi mutacjami kaszlu, wydzielin, rozwolnień i bóli wszystkich możliwych organów.

Sokołowsko ze względu na dość tajemnicze położenie między górami, potokami i gatunkami drzew oraz z zagadkowym podziemnym jeziorem opisanym w książce stało się kurortem dla gruźlików z całego świata. Warunki jakie sobą reprezentowało wystarczyło kuracjuszom do poprawy zdrowia swoich płuc i serca gdzie panaceum na wszystko stanowiły w głównej mierze spacery „zdrowotnymi ścieżkami”. Tak, spacery zapisywane na receptę przez ówczesnych doktorów. Zupełnie jak w przypadku dzisiejszych kąpieli leśnych dla uspokojenia nerwów, redukcji lęków i obniżenia ciśnienia. Powolne spacery wyznaczonymi trasami bez nerwowych rozmów. Takie były zalecenia. Takie wyczytałam w Empuzjonie. Tak więc specyficzne położenie uzdrowiska było kluczowe. Tu klimat był inny niż w tradycyjnych górach za sprawą właśnie tego podziemnego jeziora, o którym jeszcze nie znalazłam wzmianki w innych źródłach niż książka. Klimat Nie tak zimny w odczuciu ale przystępny i dbający o drogi oddechowe lepiej niż atrakcje uzdrowiskowe w innych górskich uroczyskach. Odpowiednie gatunki drzew, mchów i porostów oraz sieć potoków składają się na ten unikalny mikroklimat, dobrostan dla naszych wymęczonych, przyduszonych organizmów. Dobre miejsce na spacery dla małych i dużych zamiast sztucznych inhalacji, nebulizacji mamy naturalny lek na płuca zaledwie 40 minut od miasta. Czytajcie Noblistów a będzie Wam dane…

„W Sokołowsku występują dwa poziomy klimatyczne o silnym zróżnicowaniu: poziom dna dolinnego (sanatoria) i poziom południowego stoku (od 600 do 620 m n.p.m.). Dno doliny charakteryzuje się zacisznością – prędkości wiatrów są tu minimalne. Na stokach wiatr znacznie przyspiesza. Wiatry z kierunków wschodnich są bardzo rzadkie. Sokołowsko jest najzimniejszą miejscowością tej części Gór Suchych. Występuje tu stosunkowo długa zima i krótkie lato, a także obfite opady deszczu, z których 61% spada latem, z maksimum w lipcu.”

Symbioza natury i kultury
„Sokołowsko to miejscowość w gminie Mieroszów w powiecie wałbrzyskim. Leży w Górach Suchych,najwyższym paśmie Gór Kamiennych. Strome zbocza tych nie najwyższych gór (Waligóra ma 936 m n.p.m.) sprawiają, że są one niekiedy nazywane „sudeckimi Alpami” (nieoficjalny szlak pieszy wyczynowy wiedzie przez szczyty z „Korony Sokołowska” – najwyższe góry pasma Gór Suchych, leżące na polsko-czeskim pograniczu). Wieś zamieszkuje niespełna 1000 mieszkańców. Jest jedną z największych miejscowości gminy. Odwiedzają ją też turyści i kuracjusze.” – https://welthellsicht.blogspot.com/2020/02/sokoowsko-zaczarowana-wies-w-gorach.html

HISTORIA SANATORIUM DR BREHMERA

Pierwsza wzmianka nt. Sokołowska pojawia się w 1357, jako istniejąca wieś założona najprawdopodobniej przez zakon benedyktynów w Broumově. Do końca XV wieku Sokołowsko miało kilku właścicieli.

W 1509 r. Sokołowsko wraz z pd. częścią księstwa świdnickiego nabył hr. von Hochberg, który założył rodową siedzibę w Książu. Do połowy XIX wieku w Sokołowsko nie różniło się niczym od innych wsi w dobrach Hochbergów. Zmiana w losach wsi nastąpiła w 1849 r., kiedy na wypoczynek zajechała hr. von Colomb. Zachwycona krajobrazem Sokołowska namówiła swojego szwagra dr Hermanna Brehmera na utworzenie uzdrowiska leczącego metodą hydroterapii Vincenta Priessnitza.

W 1855 r. w Sokołowsku zostało uruchomione pierwsze na świecie specjalistyczne sanatorium dla gruźlików, którym zastosowano nowatorską metodę leczenia klimatyczno-dietetycznego. Na wzór Sokołowska został stworzony ośrodek leczenia gruźlicy w Davos. W późniejszym czasie Sokołowsko zyskało miano “śląskiego Davos”, chociaż to Davos powinno nazywać się “szwajcarskim Sokołowskiem”. Bliskim współpracownikiem dr Brehmera stał się prof. Alfred Sokołowski. Dla uczczenia jego zasług w 1945 r. miejscowości nadano jego imię.

Uzdrowisko nie należało do tanich, lecz było dobrze zagospodarowane – już przed 1888 r. posiadało pocztę i połączenia telefoniczne. W 1887 r. przebywało tu 730 kuracjuszy. Pobyt dr Tytusa Chałubińskiego w Sokołowsku zaowocował pośrednio jego zainteresowaniem Zakopanem, gdyż rozpoczął poszukiwania okolicy zbliżonej do tego uzdrowiska dla zorganizowania w Polsce takiego samego ośrodka leczenia gruźlicy.

Po II wojnie światowej pozostało tutaj uzdrowisko o profilu przeciwgruźliczym. Pod naciskiem dr Stanisława Domina zmieniono profil leczenia w kierunku leczenia chorób dróg oddechowych. W latach 70. XX wieku w miejscowość zaczęto przekształcać w ośrodek sportów zimowych dla potrzeb klubów wałbrzyskich, docelowo miał powstać Wojewódzki Ośrodek Sportów Zimowych. Jednak z braku środków finansowych nie wszystko udało się zrealizować. Pozostały tylko trasy biegowe (w tym nartorolkowa), które włączono do Biegu Gwarków. W ostatnich latach uzdrowisko przeżywa regres, oparty na ogólnym kryzysie ekonomicznym. Po II wojnie światowej status wsi Sokołowsko uzyskało dopiero na początku XXI wieku.

W 2007 roku obiekt byłego Sanatorium dr Brehmera zakupiła Fundacja Sztuki Współczesnej In Situ i tworzy w tym miejscu Miedzynarodowe Laboratorium Kultury.

Historia tego miejsca rozpoczyna się na nowo….. – Z informacji na stronie: https://www.sokolowsko.org/pl/sokolowsko

Tu ciekawy blog turystyczny pięknie opisujący Snokolowsko i okolice: https://welthellsicht.blogspot.com/2020/02/sokoowsko-zaczarowana-wies-w-gorach.html

Las buczynowy

Las buczynowy to jeden z typów lasów liściastych, w których dominuje buk zwyczajny (Fagus sylvatica). Buczyny są charakterystycznym ekosystemem leśnym, występującym głównie w strefie klimatu umiarkowanego na półkuli północnej. Buk zwyczajny to gatunek drzewa liściastego, który osiąga imponującą wysokość i tworzy zwarte drzewostany o pięknym wyglądzie.

Oto kilka cech charakterystycznych lasu buczynowego:

  1. Drzewa bukowe: Buk zwyczajny osiąga do 30 metrów wysokości, a jego kora jest gładka i srebrzystoszara. Liście buka są jajowate, ząbkowane i zielone, zmieniające się w jesiennej porze roku w intensywne odcienie czerwieni, pomarańczy i brązu. Owocami buka są brązowe orzeszki nazywane bukwią – jednonasienne, trójgraniaste orzeszki długości 1-2 cm, błyszczącobrązowe, zebrane po dwa (rzadziej pojedyncze) w zdrewniałej, pokrytej kolczastymi wyrostkami okrywie. Zbiorowiska roślinne należące do buczyn są wyznacznikami chronionych siedlisk przyrodniczych wymagających wyznaczania obszarów Natura 2000. Las bukowy to najlepsze miejsce do kąpieli leśnych czyli Shinrin-yoku (jap. 森林浴; kąpiel leśna), zwłaszcza wiosną
  2. Podrosty i runo leśne: W buczynach można znaleźć różnorodne gatunki roślin zielnych, mchów i porostów. Runo leśne jest ważnym elementem ekosystemu, tworząc warstwę ochronną dla gleby i dostarczając schronienia dla wielu małych zwierząt.
  3. Bogactwo flory i fauny: Las buczynowy jest domem dla licznych gatunków roślin, ptaków, ssaków, owadów i grzybów. Ptaki takie jak dzięcioły, sójki czy sikorki często zamieszkują te lasy, a ssaki, takie jak jelenie czy dziki, są powszechnie spotykane.
  4. Sezonowe zmiany: Buczyny prezentują piękne zmiany krajobrazu w ciągu roku. Wiosną liście buka rozwijają się, nadając lasom intensywnie zieloną barwę. Latem las jest bujny i zacieniony, a jesienią drzewa bukowe prezentują malownicze odcienie jesieni. Zimą większość liści opada, eksponując delikatną strukturę gałęzi i konarów.
  5. Ochrona przyrody: Las buczynowy jest często chroniony jako obszar przyrodniczy ze względu na swoją wartość ekologiczną. Ochrona takich obszarów jest istotna dla zachowania różnorodności biologicznej i utrzymania zdrowego ekosystemu.

Buczyna, jako ekosystem leśny, pełni istotną rolę w utrzymaniu równowagi ekologicznej, dostarczając schronienia dla wielu gatunków i wpływając pozytywnie na jakość gleby oraz regulację klimatu.

Kokoryczka

Kokoryczka wielokwiatowa (Polygonatum multiflorum)

Kokoryczka – gatunek wieloletniej rośliny trującej z rodziny liliowatych. To gatunek wskaźnikowy starych lasów. To także roślina ozdobna, uprawiana w ogrodach. To także roślina lecznicza.

Polygonatum multiflorum (L.) All.

Rodzina:  Konwaliowate (Convallariaceae).

Opis: Bylina wysokości do 1 m, naga, o czołgającym się i rozgałęzionym kłączu i o łodydze obłej lub z niewyraźnymi kantami. Liście jajowate lub eliptyczne długości do 15 cm, nagie, skrętoległe, siedzące, o wyraźnych nerwach. Kwiaty dzwonkowate, białe, zakończone zielonkawymi ząbkami, wyrastające po 2-5 na nagich, cienkich szypułkach w kątach liści. Jagody stalowoczarne.

Występowanie:  Europa, Azja, Ameryka Północna. W Polsce na całym obszarze, w górach po regiel dolny. Rośnie w lasach liściastych i zaroślach.

Kwitnienie: IV-VI

Roślina trująca.

#art #astrologia #birds #celtowie #creative-photography #creative-writing #duchowość #dusza #emocje #energia #ezoteryka #filozofia #fizyka #forest #grzyby #inspiracje #intencja #intuicja #Kingfisherprzykawie #kreatywność #książka #księżyc #kwantowa #las #magia #medytacja #mushrooms #natura #nature #pisanie #podświadomość #ptaki #rytuały #rzeczywistość #sny #spacer #spokój #symbole #twórczość #umysł #warsztat #wild #zima #śnienie #świadomość

Forest Mindfulness

Las to zielona energia. Idę tam i oddycham. Nie działam. Nie myślę. Zwalniam. Czuję.

Trzy wymiary

Świadomość, empatia i kreatywność. Oto trzy wymiary. Świadomość to bycie, empatia to współodczuwanie, a kreatywność to działanie.

Z tym, że działanie musi być dobrze zrozumiane. „Działanie” to nie „działalność” jak twierdzi Oshio: Działanie, jest wtedy gdy sytuacja wymaga byś coś zrobił i ty w odpowiedzi to robisz. Działalność to coś, na co aktualna sytuacja nie ma wpływu; nie jest odpowiedzią. Jesteś tak spięty wewnętrznie, że niemal każda sytuacja stanowi pretekst, aby coś zrobić. Działanie jest efektem spokoju umysłu a to najpiękniejsza rzecz na świecie. Działalność wynika z niepokoju. Działalność dźwiga bagaż z przeszłości. Nie jest odpowiedzią na „teraz”...

Las to drzewa. Idąc do lasu musisz widzieć drzewa. Korzenie, ściółkę, kwiaty, grzyby pod stopami. Chociaż słowo musisz, jest tutaj nie na miejscu, powinieneś zauważać to, co jest dla ciebie ciekawe, usłyszeć, co kojące, poczuć co wonne, dotykać, co delikatne, smakować co słodkie. Twoje działanie ma być spontaniczne, wygodne i odprężające. Poczuj pod stopami energię Ziemi i Drzew. Poczuj, że wszyscy jesteśmy z tej samej materii. Nasze energie przenikają się i splatają. My i las jesteśmy jednością. Dobrze sobie życzymy. Razem możemy być spokojni…

„Nic nie rób z ciałem z ciałem, jedynie je odpręż” ~ Tilopy

Odprężenie jest możliwe, kiedy nie czujesz przymusu robienia czegoś. Czujesz się dobrze sam ze sobą. Poczuj się jak w domu.

Zamknij oczy. Weź głęboki wdech. Poczuj wiatr na skórze, usłysz szum w koronach drzew. Poczuj zapach ziół, kwiatów, igieł i liści. Policz do pięciu.

Zrób wydech. Wyrzuć z siebie zanieczyszczone powietrze. Jakie dźwięki słyszysz wokół siebie?

Odpręż się. Oddychaj głęboko jeszcze przez chwilkę. Zwolnij i usiądź w bezpiecznym miejscu. Postaraj się mieć pustą głowę. Nie myśl o niczym przez 2-5 minut. Do niczego się nie zmuszaj. Możesz tylko siedzieć. Bez celu. To wolność!

#art #astrologia #birds #celtowie #creative-photography #creative-writing #duchowość #dusza #emocje #energia #ezoteryka #filozofia #fizyka #forest #grzyby #inspiracje #intencja #intuicja #Kingfisherprzykawie #kreatywność #książka #księżyc #kwantowa #las #magia #medytacja #mushrooms #natura #nature #pisanie #podświadomość #ptaki #rytuały #rzeczywistość #sny #spacer #spokój #symbole #twórczość #umysł #warsztat #wild #zima #śnienie #świadomość

Koziołek

Z koziołkami widzę się od początku wiosny do późnej jesieni. Zgodnie z rytmem moich wyjazdów do Sieniawki.

Wczesną wiosną odłączają się od stada. Błąkają się leniwie w zaciszu budzących się gęstych krzewów przy potoku. Często ignorują moją obecność. Wtedy mogę podejść bliżej i ukradkiem spojrzeć w ich dzikie oczy. Dostrajam się do ich rytmu. Chłonę spokój z ich zielonej czasoprzestrzeni. Czuję zapach pierwiosnków i młodej mięty. Czas zwalnia. Klatka po klatce wydłuża się oddech. Spotkanie przyjemnie się wydłuża. Czujemy swoją obecność. Nie przerywamy sobie. Myśli uwalniają się z ciasnej klatki. Zaczynają płynąć swobodnym nurtem jak ten mały potok pod moimi stopami. Zapach sierści i odgłos racic zapadających się w błotnej masie wyostrza mój przytępiony miastem słuch. Telefon milczy. Betony za mną nie płaczą. Las mnie znowu przytulił.

#art #astrologia #birds #celtowie #creative-photography #creative-writing #duchowość #dusza #emocje #energia #ezoteryka #filozofia #fizyka #forest #grzyby #inspiracje #intencja #intuicja #Kingfisherprzykawie #kreatywność #książka #księżyc #kwantowa #las #magia #medytacja #mushrooms #natura #nature #pisanie #podświadomość #ptaki #rytuały #rzeczywistość #sny #spacer #spokój #symbole #twórczość #umysł #warsztat #wild #zima #śnienie #świadomość