Jestem jeszcze w zamkniętym jak puszka pomieszczeniu ale już moja dusza rwie się jak oszalała nad rzekę. Muszę natychmiast wyjść, inaczej zwariuję. Słońce jest dzisiaj intensywne i gorące pomimo porannego przymrozku. Wszystko jest nadzieją. Ptaki krzyczą za oknem. Domownicy wynieśli się do swoich szkół i prac. A ja już pierwszą część pracy mam za sobą. Cudowne uczucie.

Brakuje mi tarasu. Mam balkon, taki podłużny typowy, osiedlowy. Niestety zawalony suszarkami jeszcze nieumytymi z zimowego kurzu. Z metalowymi zardzewiałymi poręczami i sznurkową, drobną siatką przeciągniętą od góry do dołu, żeby gołębie nie urządziły sobie pałacyku z biało zielonymi gówienkami w centrum i tak już brudnej podłogi. Zresztą widok z niego ogranicza się na sąsiadujący bliźniaczy blok pudełkowy. Takie małe Chiny z ogrodzonym zieloną siatką placem zabaw na dole. Przypomina więzienny spacerniak i pewnie czasami spełnia tę funkcję. Nie ma co ukrywać jest tu strasznie. To miejsce jest wizualnym i mentalnym gównem. Żeby uciec z tego przedsionka paskudztwa trzeba iść conajmniej dwa kilometry przed siebie w hałasie i kurzu ulicznym. Ratują mnie rzeka, park i pola ale i to zależy od pory kiedy nie wjeżdżają maszyny ryjąco bronujące czy sprzątające zabierające ostanie części ciszy z tego biednego miasta.

Chciałabym już przenieść się z książkami na bagna. Niestety szkoła i studia chłopców znowu trzymają mnie na smyczy tego miejsca. Kotłujemy się na tak małej przestrzeni, że aż dziwne, że jeszcze nikt nikomu nie przywalił za karę istnienia w tym łagrze. Na przestrzeni 2 pokoi i 46 metrów a nawet w niektórych wcześniejszych zapisach spółdzielni 43, można jedynie orła wywinąć, ale z podkurczonymi nogami jak mawiała bohaterka „Party przy świecach”. Jednym słowem jest przesrane. A ciasnota tych pomieszczeń robi się nie do zniesienia. Zatem kiedy wieczory bywają trudne, wychodzę na drugi spacer. Jakoś minie do czerwca. Wytrzymam. Z natury jestem wytrzymała. Ale bez wybuchów się nie obejdzie, bo wybucham jak już pękam.

Trzeba cieszyć się chwilą, być uważnym i patrzeć w niebo. Życie to chwila i z tej chwili należy korzystać teraz, nie w przyszłości tyko teraz. To jest bardzo dla poszukiwaczy i marzycieli. Masz tę chwilę wykorzystaj ją najlepiej. Chcesz ją zmienić, zmieniaj. Ale teraz zanurz się w niej. Mamy tendencję do życia przeszłością i przyszłością. Nie zauważając teraz jakby teraz nie istniało a ono jest. Jest teraz. W taki sposób umyka nam życie. Chcemy więcej, chcemy lepiej w przyszłości. Kto wie, może będzie nam dane ale obecnie mamy teraz. I co z tym zrobić?

Podobno teraz trwa 3 sekundy, kiedy zauważymy teraz, czas się wydłuża. Gdzieś o tym czytałam. Następuje spowalnianie. Czas zamyka się w stop klatce teraz. Łapiemy go i trzymamy przez chwilę. Teraz jest ważne. Wyraźne. Świadome. Teraz nas kształtuje. Na teraz musimy się skupić. Teraz otwiera nasze umysły. Popatrz teraz jest teraz. To twoje teraz. Co z nim zrobisz?

Filozofia Zen: Osiąganie spokoju i świadomości poprzez bezpośrednie doświadczenie

Filozofia Zen, znana również jako Chan w Chinach, Seon w Korei, i Thiền w Wietnamie, jest odłamem buddyjskiej tradycji, który kładzie nacisk na bezpośrednie doświadczenie i praktykę medytacji. Jej korzenie sięgają Indii, ale to w Chinach, w VI wieku n.e., Zen zaczęło kształtować się w osobną szkołę buddyjską.

Historia i rozwój

Zen został przyniesiony do Chin przez indyjskiego mnicha Bodhidharmę, który przypisuje się założenie szkoły w Chinach około V lub VI wieku n.e. Jednakże, to przede wszystkim szkoła Chan, która rozwijała się w Chinach, a później Zen w Japonii, stała się znana na całym świecie.

Najbardziej znany przykład wpływu Zen na kulturę zachodnią to prawdopodobnie japońska ceremonia herbaciana, która ma swoje korzenie w praktykach medytacyjnych Zen.

Filozofia i główne koncepty

Filozofia Zen kładzie nacisk na bezpośrednie doświadczenie rzeczywistości, zamiast na pojęcia czy teorie. Główne koncepcje obejmują:

• Satori: To przebudzenie do prawdziwej natury rzeczywistości, często osiągane poprzez praktykę medytacji i intensywne zadawanie koanów, paradoksów myślowych.
• Za pomocą Paradoksu do Prawdy: W Zen, nauczyciele często używają paradoksów i zagadek, aby zmusić uczniów do wykraczania poza myślenie logiczne i intelektualne i osiągania bezpośredniego doświadczenia.
• Bezpośrednia Ścieżka do Oświecenia: W odróżnieniu od innych tradycji buddyjskich, które mogą skupiać się na naukach, rytuałach i studiowaniu tekstów, Zen kładzie nacisk na bezpośrednią praktykę medytacji jako główną drogę do oświecenia.

Praktyka

Główną praktyką Zen jest medytacja zazen, w której praktykujący siada w specjalnej pozycji, skupiając się na oddechu i obserwując myśli, które przepływają przez umysł, bez ich oceniania czy przylegania do nich.

Inne praktyki, takie jak praktyka związana z ciałem (np. praca fizyczna) lub praktyka w stylu mistrza ucznia, gdzie nauczyciel prowadzi indywidualną interakcję z uczniem, są również istotne dla rozwoju w Zen.

Dziedzictwo i wpływ

Filozofia Zen miała ogromny wpływ na kulturę i sztukę wschodnią, a także na rozwój psychologii i filozofii zachodniej. Jej skupienie na bezpośrednim doświadczeniu rzeczywistości i odrzucenie abstrakcyjnych teorii znalazło zastosowanie w wielu dziedzinach, od malarstwa po architekturę i zarządzanie.

W dzisiejszych czasach, praktyka medytacji zazen i idee Zen znalazły się w centrum wielu ruchów duchowych i technik relaksacyjnych, które mają na celu osiągnięcie spokoju umysłu i głębszej świadomości.

Filozofia Zen kontynuuje swoje dziedzictwo jako praktyczna droga do oświecenia i zrozumienia rzeczywistości poprzez bezpośrednie doświadczenie. Jej główne idee, takie jak skupienie się na teraźniejszości, używanie paradoksów do zmuszenia myślenia poza granice logicznego myślenia, i praktyka medytacji, nadal mają znaczenie dla wielu ludzi na całym świecie, którzy szukają spokoju i zrozumienia w dzisiejszym zabieganym świecie.