Odkryłam niedawno dla siebie współczucie. Dla dziecka we mnie. Małej dziewczynki z wielkimi kokardkami i szeroko otwartymi oczami. Te oczy jak dwa jeziora. Wypatrujących codziennie wsparcia, które rzadko nadchodziło. Dziecko moje w sobie, które teraz krzyczy i domaga się uwagi w krytycznych podsumowaniach, każdej czynności. Każdego dnia. Trzeba okazać mu troskę i współczucie. Przytulić, ukoić, pokochać. Zauważyć i wysłuchać. Nabrać odwagi, strzepać zalegający kurz z parapetów świadomości, zaopiekować się dzieckiem jak należy, wyrzucić za drzwi ostatnich podzrzegaczy, deptaczyi zjadaczy dobrych chwil. Zacząć pisać nowy rozdział i odpierdolić się od siebie raz na zawsze.