Archiwa kategorii: Między Światami

Shadow people – sylwetki z mroku na granicy snu i jawy. Relacje, nauka i tajemnica ludzi-cieni ukazujących się na ścianach naszych domów

2 listopada 2025 Sylwia Merchut (Iwan) Dodaj komentarz

Sylwetki

W wielu domach — zwłaszcza nocą — pojawiają się opowieści o cieniach, postaciach, sylwetkach, które widziane są na ścianach, przy framugach drzwi lub okien, w półmroku, wieczorem lub w środku nocy. Poniżej przyjrzymy się zjawisku, które zwykle określa się jako fenomen „shadow people” — ludzi-cieni.

Czym są „ludzie-cienie”?

„Ludzie-cienie” to określenie używane w literaturze paranormalnej i w relacjach świadków dla opisania:

czarnych, zazwyczaj humanoidalnych sylwetek, najczęściej bez wyraźnych rysów twarzy;
które pojawiają się nagle, często w nocy lub w półmroku;
często „na ścianie” lub w polu widzenia, zasłaniając fragment pokoju, ukrywając się tuż za ramą drzwi, okna, lub schodami;
czasem towarzyszy temu uczucie obecności, zagrożenia lub paraliżu.
Przykładowe relacje mówią o: „widzę czarną postać przy drzwiach”, „cień przesunął się po ścianie”, „zobaczyłem/ruszyłem się i znikł”.

„Ludzie cienie” może odnosić się do kilku pojęć, takich jak psychologiczny archetyp Cienia (ciemna strona osobowości), zjawisko z pogranicza snu i jawy (halucynacje związane z porażeniem przysenne), figury paranormalne (jak opisywane w niektórych teoriach zjawiska związane z dżinnami lub halucynacjami), a także do historycznych pozostałości (sylwetki ludzi utrwalone w kamieniu po wybuchu bomby atomowej w Hiroszimie). Termin ten bywa także używany w odniesieniu do postaci fikcyjnych (jak w komiksie lub książce) lub osób pracujących nie w blasku fleszy (np. w sporcie). ” – AI

Relacje świadków — co mówią ludzie?

Epizody z paraliżem sennym

Wiele relacji zaczyna się tak: dana osoba budzi się w środku nocy, czuje jakby była „uwięziona” (nie może ruszyć), ma wrażenie, że ktoś stoi w pokoju lub patrzy z kąta. W tym momencie pojawia się właśnie cień lub sylwetka na ścianie lub przy drzwiach. Po chwili wszystko znika.

Rzeczywiste obserwacje w ciągu dnia

Są też świadkowie twierdzący, że widzieli sylwetkę poza snem — włączone światło, normalne warunki, momentaryczny cień człowieka, który po chwili się rozproszył. Nierzadko opisują też fizyczne oznaki (zimny powiew, drżenie, odczucie bycia obserwowanym).

Forum, blogi, internet

Na wielu forach i blogach pojawiają się wątki typu:

„Od kilku nocy widzę czarną sylwetkę za lustrem – wygląda jak ktoś stojący przy ścianie i patrzący.”
„Nie mogłem się ruszyć, a na ścianie pojawił się cień — jakby ktoś się przesunął. Za sekundy znikł.”
Choć te relacje są subiektywne, mówią wiele o tym, jak ludzie interpretują takie przeżycia.

Możliwe wyjaśnienia

Poniżej – zestaw najczęstszych, możliwych przyczyn (zarówno „normalnych”, jak i tych bardziej „paranormalnych”) — z zaznaczeniem, jakie dane do tego prowadzą.

1) Paraliż senny / stany graniczne świadomości

Kiedy zasypiamy lub się wybudzamy, mózg może być w stanie pośrednim — ciało może być jeszcze „zablokowane” (by nie ruszyć się w trakcie snu), a jednocześnie pojawiać się mogą halucynacje wzrokowe i słuchowe. Naukowe opracowania wskazują, że właśnie w takich momentach ludzie widzą „postaci”, „cienie”, „obecności”.

2) Czynniki środowiskowe

Tlenek węgla (czad) — w nieszczelnych instalacjach może powodować zawroty głowy, omamy, uczucie „kogoś obecnego”. Artykuły popularnonaukowe wskazują, że wiele rzekomych nawiedzeń miało swe źródło w niewłaściwej wentylacji.
Infradźwięki (ultradźwięki, bardzo niskie częstotliwości) — badania pokazują, że dźwięki ~19 Hz mogą wywołać niepokój, uczucie bycia obserwowanym lub widzenie ruchu w kącie oka. To może wyjaśniać sensację „cienia na ścianie”.

3) Gra światła i cienia

Często oświetlenie w pokoju, latarnie za oknem, światło przechodzące przez framugę może tworzyć przejściowe sylwetki lub cienie, które mózg interpretuje jako „kogoś”. Zwłaszcza gdy jesteśmy w stanie półprzytomnym (tuż przed snem).

4) Hipotezy paranormalne

Dla wielu świadków to, co widzą, jest nadprzyrodzone — dusze zmarłych, byty między światami, „obserwatorzy” z innej sfery. Choć nauka nie potwierdza takich identyfikacji, warto zaznaczyć, że te interpretacje istnieją i są częścią kulturowego kontekstu.

Co robić, jeśli widzisz cień na ścianie?

Jeśli doświadczasz takich sytuacji, oto praktyczny plan działania:

Sprawdź środowisko:
- Zainstaluj czujnik czadu / sprawdź wentylację w pomieszczeniu.
- Zwróć uwagę na źródła światła, odblaski, ruch cienia (np. drzwi się otwierają, duch przewiewu).
Zanotuj szczegóły:
- Kiedy to się zdarza (godzina, dzień tygodnia).
- Co robiłeś wcześniej (czy byłeś zmęczony, tuż przed snem, czy miałeś stres).
- Czy przestraszyłeś się i co się potem stało (przebudzenie, paraliż, ruch cienia, dźwięk).
Popraw higienę snu:
- Stałe pory snu-budzenia.
- Wyłącz ekran co najmniej 30 min przed snem.
- Upewnij się, że pomieszczenie jest dobrze oświetlone przed zaśnięciem.
Zarejestruj zdarzenie:
- Użyj kamery lub smartfona na statywie (tryb nocny) – może zachować obraz/ wideo.
- Zrób zdjęcie ściany w momencie, gdy czekasz (ustaw aparat na długą ekspozycję) – często „ładunek” może być zwykłym ruchem światła.
Jeśli stan się powtarza:
- Rozważ konsultację medyczną (np. specjalista snu) — zwłaszcza jeśli występuje paraliż senny, lęki, częste przebudzenia.
- Porozmawiaj z kimś – dzielenie się relacją może pomóc zmniejszyć lęk i lepiej zrozumieć zjawisko.

Powiązane

Materiały

„Who is the Hat Man?” – przegląd zjawiska i kontekst paraliżu sennego. The Week
TIME: „Why Sleep Paralysis Makes You See Ghosts”. TIME
Vic Tandy & Tony R. Lawrence – „The Ghost in the Machine” (o 19 Hz). Richard Wiseman
UL Standards / CO Safety – kiedy „nawiedzenie” okazywało się czadem. UL Standards & Engagement
Hiroshima Peace Memorial Museum – „Human Shadow Etched in Stone”. Wikipedia

Podsumowanie

Zjawisko „ludzi-cieni” – choć brzmi dramatycznie – może mieć wiele przyczyn: od banalnych (efekty światła) przez medyczne (paraliż senny) aż po środowiskowe (czad, infradźwięki). Relacje świadków są realne i często bardzo silnie emocjonalne, jednak interpretacje radykalnie się różnią. Ważne jest, by podejść do nich z otwartym, ale zdrowym sceptycyzmem: zbadać warunki, zebrać dane i jeśli to możliwe — udokumentować. Warto też zadbać o bezpieczeństwo (wentylacja, czujniki) i higienę snu.

👉 Przeczytaj darmowy eBook

✅ Obserwuj kingfisher.page

Chcesz więcej takich treści? Dołącz do czytelników kingfisher.page i ruszaj w podróż przez świadomość, naturę i niewidzialne pola rzeczywistości.

Między Światami

🕯️ Opowieści z Zaświatów

31 października 2025 Sylwia Merchut (Iwan) Dodaj komentarz

Gdy mgła unosi się nad ziemią…

W noc, gdy granica między światem żywych a umarłych staje się cienka jak pajęcza nić, czas zatrzymuje się na oddech. Zegary spowalniają swój rytm, powietrze pachnie dymem, jabłkami i starym woskiem, a dusze tych, którzy byli przed nami, podobno zbliżają się, by posłuchać naszych myśli.
To noc Opowieści z Zaświatów — noc, w której pamięć, strach i magia splatają się w jedno.

Nie chodzi tu o straszenie. To raczej rozmowa szeptem z tym, co niewidzialne, z tym, co przeczuwamy w drżeniu płomienia. Każdy z nas nosi w sobie echo dawnych historii – głos babki, która śpiewała kołysanki o duchach, zapach wilgotnych ksiąg w bibliotece dziadka, obraz cienia, który przesunął się po ścianie, choć nikogo tam nie było.

Głos zza zasłony

W kulturach całego świata istnieje przekonanie, że świat zmarłych nie jest oddzielony od naszego na zawsze, lecz jedynie przykryty delikatną zasłoną, która czasem się uchyla. Celtowie mówili, że podczas Samhain duchy wracają, by odwiedzić domy, które kochały. W Polsce stawiano na parapetach świeczki, by dusze wędrowców nie zabłądziły w ciemności.

A może wcale nie chodzi o powrót duchów, ale o naszą tęsknotę za tymi, którzy odeszli?
Być może to my ich przywołujemy, nie mogąc pogodzić się z ciszą. Może to nasze sny są ich szeptami. Może każde „przypomniałem sobie babcię” to właśnie moment, gdy zasłona drży.

👁️‍🗨️ Opowieść z Zaświatów I: Kobieta w oknie

W małej wsi na Podlasiu, w starym drewnianym domu, od lat opowiadano historię o kobiecie, która po śmierci wciąż wyglądała przez okno.
Była wdową po żołnierzu, który zginął na wojnie. Codziennie o zmierzchu siadała przy oknie i czekała, aż wróci. Zmarła w tej samej pozycji — z dłonią opartą o szybę.

Nowi właściciele domu mówili, że każdego roku w listopadową noc widać w oknie jej twarz odbitą w szkle — nie jak zjawa, ale jak fotografia w świetle księżyca.
Kiedyś pewien fotograf, zaintrygowany opowieścią, próbował zrobić zdjęcie. Na kliszy nie wyszło nic — poza smużką światła w kształcie dłoni.

Starsza sąsiadka powiedziała wtedy spokojnie:

„To nie duch. To tylko pamięć, która nie umie odejść.”

🕯️ Opowieść z Zaświatów II: Zapach, który wrócił

Ta druga historia została opisana w magazynie „Reader’s Digest” (wyd. 2021, artykuł „True Ghost Stories from Real People”), a podobne relacje pojawiały się także w polskich forach o doświadczeniach granicznych.

Marta z Krakowa opowiadała, że po śmierci swojej mamy — która przez całe życie używała tych samych perfum, starych klasycznych „Być może…” — przez wiele tygodni nie mogła ich już znieść.
Aż pewnej nocy, kilka miesięcy po pogrzebie, obudziła się w środku zimy z uczuciem, że ktoś stoi obok łóżka. W pokoju panował chłód, ale w powietrzu unosił się wyraźny zapach perfum.
„Był tak intensywny, że aż się rozpłakałam” — wspominała. „Zrozumiałam wtedy, że przyszła się pożegnać. Zapach utrzymywał się jeszcze przez chwilę, a potem zniknął.”

Zjawisko to — nazywane przez psychologów experience of presence — jest opisywane w badaniach żałoby jako naturalny sposób psychiki na pogodzenie się ze stratą, ale wielu ludzi jest przekonanych, że takie „pożegnanie” ma duchowy wymiar.
Naukowcy badający te doświadczenia (m.in. prof. Jenny Hazelton z Uniwersytetu w Durham, 2018) wskazują, że nawet 50–60% osób po stracie bliskiej osoby przeżywa moment, który interpretują jako kontakt „z tamtej strony”: zapach, głos, sen, dotyk lub symboliczny znak.

Historia ducha w Parlamencie Wielkiej Brytanii: „Szara Dama” w Westminsterskiej historii

Wspomnienia, które nie gasną

Każdy dom ma swoją opowieść. Są miejsca, które pamiętają — cegły, które widziały narodziny i śmierć, deski, które skrzypią pod ciężarem dawnych kroków.
Niektóre historie stają się legendami: o dziewczynie w białej sukni, która błąka się po starym dworze; o dziecku, które śmieje się w pustym pokoju; o dzwonie, który bije, choć nie ma już dzwonnika.

Ale są też opowieści ciche, niemal niezauważalne — jak szmer kartki w zamkniętej książce albo uczucie, że ktoś stoi za nami, gdy patrzymy w lustro. To one są najprawdziwsze. Nie potrzebują potwierdzenia. Wystarczy, że czujemy ich obecność.

Magia pamięci

Halloween, Samhain, Dziady – niezależnie od nazwy, to rytuał pamiętania. To chwila, gdy światło świecy jest mostem.
Nie boimy się duchów. Boimy się zapomnieć.

W tej nocy można wyszeptać imię, zapalić lampkę w oknie, napisać list do kogoś, kogo już nie ma. Można też posłuchać ciszy — może odpowie.
Zaświaty nie zawsze są daleko. Czasem wystarczy zamknąć oczy.

Powiązane:

Kiedy opowieść wraca do nas

Mówią, że każda dusza, o której się pamięta, świeci jaśniej w innym świecie. Może właśnie dlatego te historie przetrwały — byśmy nie zapomnieli, że świat jest większy niż to, co widzimy.

Bo Opowieści z Zaświatów to nie tylko historie o duchach. To przypomnienie, że wszystko, co kochaliśmy, trwa.
W słowie. W zapachu. W śnie. W cieniu, który kładzie się na ścianie tuż przed świtem.

✨ Kiedy więc dziś zapalisz świecę w oknie, pomyśl nie o strachu, lecz o świetle, które łączy światy. Bo może po drugiej stronie ktoś też właśnie zapala swoją świecę — dla Ciebie.

👉 Przeczytaj darmowy eBook

✅ Obserwuj kingfisher.page

Chcesz więcej takich treści? Dołącz do czytelników kingfisher.page i ruszaj w podróż przez zaświaty, naturę i niewidzialne pola rzeczywistości.

Kult Natury, Między Światami

✨ Samhain i dawne święto zmarłych – prawdziwe korzenie Halloween (magia, ogień i duchy przodków)

26 października 2025 Sylwia Merchut (Iwan) Dodaj komentarz

Noc z 31 października na 1 listopada od tysiącleci była czymś więcej niż tylko czasem zabawy, masek i dyniowych lampionów. Zanim Halloween pojawiło się w popkulturze, zanim świat nauczył się słowa „cukierek albo psikus”, istniało coś starszego, dzikszego i poważniejszego — Samhain, celtyckie święto końca lata i początku ciemności. Noc, w której światło ustępuje mrokowi, a zasłona między światami staje się najcieńsza.

To był czas ognia, rytuałów i szeptanych modlitw. Czas pamięci o zmarłych, których dusze powracały, by przejść przez dawne ogrody, lasy i progi domów. Czas, kiedy człowiek stawał twarzą w twarz z tym, co niewidzialne — bez lęku, ale z szacunkiem.

🌑 Samhain – koniec lata, początek cienia

Dla Celtów rok nie zaczynał się wiosną, lecz w mroku. Samhain symbolizował moment przejścia — między starym a nowym cyklem, życiem a śmiercią, światłem a ciemnością. Wierzono, że tej jednej nocy świat duchów styka się ze światem ludzi. Rozpalano więc wielkie ogniska, by chronić się przed złymi mocami, a dla dobrych duchów zostawiano jedzenie, mleko i chleb jako dary pamięci.

Samhain – Celtyckie Korzenie Halloween

Ogień oznaczał oczyszczenie. Ciemność — początek nowego. Zamiast lęku była akceptacja cyklu natury.

🌬️ Dziady – słowiańska pamięć o przodkach

Na ziemiach słowiańskich obchodzono w tym czasie Dziady — święto komunikacji z przodkami. Rozpalano ogniska i świece, otwierano okna i drzwi, przygotowywano potrawy, by dusze mogły odnaleźć drogę. Nikt się duchów nie bał — były częścią rodu, pamięci i ciągłości.

To nie był kult strachu, lecz kult więzi.

🎃 Jak narodziło się Halloween?

Gdy pogańskie rytuały spotkały chrześcijaństwo, Samhain i Dziady połączono z nowymi świętami — Wszystkich Świętych i Zaduszkami. Dopiero później tradycje te przetransportowano do Ameryki, gdzie zmieszały się ze zwyczajami imigrantów, stając się tym, co znamy dziś jako Halloween — bardziej zabawą niż rytuałem.

Jednak rdzeń pozostał:

maski → zamiast ochrony przed złymi duchami, dziś zabawa i symbol
dynie → dawniej ogień w rzepie lub brukwi, dziś lampion z twarzą
zbieranie darów → kiedyś dla zmarłych, dziś dla dzieci

Współczesność zmieniła formę, lecz intuicja święta pozostała ta sama.

🕯️ Dlaczego wciąż potrzebujemy takiej nocy?

Bo człowiek od zawsze tęskni za światem, którego nie widać.

Bo pamięć o zmarłych nie jest smutkiem — jest korzeniem.
Bo mrok nie istnieje po to, by nas straszyć — ale byśmy mogli ponownie odnaleźć światło.
Bo czasem trzeba spojrzeć w ciemność, aby zobaczyć siebie wyraźniej.

Samhain, Dziady i Halloween to trzy maski tego samego archetypu — jednej wielkiej opowieści o przemijaniu, pamięci i ogniu, który prowadzi nas przez najciemniejszą noc roku.

👉 Przeczytaj powiązane artykuły:

❓ FAQ

Czy Halloween wywodzi się z Samhain?
Tak. Halloween ma swoje korzenie w celtyckim Samhain, choć z czasem tradycja zmieniła formę.

Czym było Samhain?
Było to celtyckie święto końca lata i kontaktu z duchami przodków.

Czy Dziady są polskim odpowiednikiem Halloween?
Nie bezpośrednio, ale oba święta łączy podobna symbolika pamięci o zmarłych i komunikacji z duchami.

👉 Przeczytaj darmowy eBook:

📘 Mini-ebook: Magia Światła i Cienia – Jak pracować z intencją

Obserwuj kingfisher.page, sięgaj po więcej

Między Światami

🌑 Gdy zasłona staje się cieńsza

20 października 2025 Sylwia Merchut (Iwan) Dodaj komentarz

Są takie noce w roku, kiedy czas nie płynie, lecz drży — jak pajęcza nić zawieszona między światami. Gdy mgły unoszą się nisko, a wiatr wędruje jak wędrowiec bez imienia, mówi się, że zasłona staje się cieńsza. Między światem, który znamy, a światem, którego nie umiemy nazwać. To czas, w którym oczy widzą więcej, skóra pamięta coś, o czym rozum zapomniał, a dusza podchodzi bliżej powierzchni ciała, jakby chciała nas dotknąć od środka.

Ten wyjątkowy czas powraca co roku — między późnym październikiem a początkiem listopada, gdy światło ustępuje przestrzeni cieni, a ludzkie serca stają się ciche, nastrojone, uważne. To czas wspomnień, zadumy, intuicji i znaków. Czas, w którym — jak mówią starzy ludzie — „dusze przechodzą obok nas tak blisko, że wystarczyłoby wyciągnąć rękę”.

🌬️ Gdy światło spotyka się z cieniem

W tych dniach sny gęstnieją, pojawiają się dawno nieobecne twarze. Przypadkowe spotkania nie są przypadkowe. Myśli prowadzą w stronę przodków. A serce słyszy szept, który nie zawsze da się wypowiedzieć głośno.

To dlatego, że świat żywych i świat zmarłych oddychają wtedy jednym rytmem.
Nie po to, by nas straszyć.
Lecz po to, by przypomnieć.

O kruchości.
O pamięci.
O tym, że nic nigdy nie znika, tylko zmienia kształt.

W starych tradycjach — w Samhain, Dziadach, Nocy Duchów — mówiono, że w tym czasie dusze wędrują, aby spojrzeć na nas jeszcze raz. I że to, co niewidzialne, staje się niemal dotykalne. Czasem w płomieniu świecy. Czasem w spojrzeniu zwierzęcia. Czasem w nagłym wrażeniu czyjejś obecności w pustym pokoju.

🌒 Znaki, sny i przeczucia

W tym okresie wiele osób doświadcza zjawisk, których nie umie nazwać:

– nagłych wspomnień z dzieciństwa,
– intensywnych snów,
– zapachów, których nikt nie czuje,
– przeczucia, że „ktoś jest obok”,
– spotkań, które zmieniają nas na długo.

Nie trzeba przed tym uciekać.

To tylko drzwi, które na chwilę zostają uchylone.

🕯️ Jak się przygotować duchowo do tego czasu?

Nie poprzez strach.
Nie poprzez ucieczkę.
Lecz poprzez świadomą obecność.

Możesz:

🕯️ zapalić świecę dla swoich przodków,
🌿 oczyścić dom szałwią, jałowcem lub palo santo,
📜 zapisać intencję: „pamiętam, dziękuję, jestem światłem”,
🌑 zostawić w oknie symboliczny punkt światła — dla tych, którzy wędrują.

Najważniejsze: zachowaj spokój i ciekawość.
Nie otwieraj drzwi lękiem — otwórz je świadomością i ciszą.

✋ Mały rytuał ochrony i ugruntowania (prosty, łagodny)

Usiądź wieczorem, zapal świecę i dotknij dłonią ziemi, podłogi lub kamienia.
W myślach wypowiedz:

„To, co dobre — zapraszam.
To, co obce — nie wchodź.
Jestem światłem. Jestem spokojem.”

Oddychaj głęboko.
Cztery wdechy, cztery wydechy.
Obecność czyni cię bezpieczną.

✅ Inne rytuały na czas cienkiej zasłony

🌑 Rytuał Ognia — dla pamięci (przodkowie)

Zapal świecę o zmierzchu. Usiądź w ciszy.
Pomyśl o tych, których już nie ma, bez lęku — tylko z wdzięcznością.
Szeptem wypowiedz:
„Pamiętam. Dziękuję. Jesteście światłem, które prowadzę dalej.”
Pozostań w ciszy kilka minut, patrząc w płomień.

🌬️ Rytuał Oddechu — dla ochrony (energia domu)

Usiądź wygodnie. Wdech licząc do 4. Wydech licząc do 4.
Z każdym wydechem wyobrażaj sobie, że z domu odchodzi to, co ciężkie i obce.
Na końcu wypowiedz:
„To, co dobre — zapraszam. To, co obce — nie ma do mnie dostępu.”

🌕 Rytuał Księżycowy — dla intencji (przyszłość)

Przy oknie, pod księżycem, zapisz swoją intencję na małej kartce.
Intencja musi być krótka, kierunkowa i prawdziwa (np. „spokój w moim sercu”).
Przyłóż dłoń do kartki i powiedz:
„Widzę. Przyjmuję. Wprowadzam w życie.”
Zachowaj kartkę lub włóż do książki, którą kochasz.

🌕 I kiedy noc ustąpi…

O świcie wszystko wraca na swoje miejsce. Zasłona znów staje się gęsta. Sny bledną, dźwięki milkną, a świat staje się codzienny. Ale ktoś pozostał uhonorowany, ktoś został zapamiętany, a twoja dusza doświadczyła odrobiny światła na granicy cienia.

Bo ta noc nie jest o strachu.
Jest o pamięci, obecności i połączeniu.

I o tym, że świat żywych i świat zmarłych są bliżej siebie, niż się wydaje — szczególnie wtedy, gdy człowiek naprawdę patrzy.

👉 Powiązane:

👉 Obserwuj kingfisher.page

👉 Przeczytaj darmowy eBook:

📘 Mini-ebook: Magia Światła i Cienia – Jak pracować z intencją

👉 Sprawdź:

Samhain – Celtyckie Korzenie Halloween

Między Światami, Życie po życiu

🕯️ Przebudzeni w kostnicy: kiedy śmierć się myli

19 października 2025 Sylwia Merchut (Iwan) Dodaj komentarz

Czy można wrócić z miejsca, z którego nikt nie wraca?
Historie o ludziach, którzy „obudzili się” w kostnicy, od lat budzą fascynację i grozę. W polskiej prasie co kilka lat pojawia się opowieść o kimś, kto – już uznany za zmarłego – poruszył się, odetchnął, otworzył oczy. Czy to cud? Błąd? A może tajemniczy mechanizm ciała i duszy, którego jeszcze nie rozumiemy?

👁️ Gdy ciało jeszcze pamięta

W 2014 roku cała Polska mówiła o Janinie Kołkiewicz z Ostrowa Lubelskiego. 91-letnia kobieta została uznana za zmarłą przez lekarkę, przewieziona do chłodni w zakładzie pogrzebowym, a kilka godzin później… poruszyła workiem. Pracownik kostnicy uciekł z krzykiem. Pani Janina żyła jeszcze kilka dni.

Ten przypadek — powtarzany do dziś przez portale Medonet, Interia, WP Kobieta — jest nie tylko medyczną ciekawostką. To przypomnienie, że życie bywa bardziej uparte, niż nam się wydaje.

🌡️ Głęboki chłód, który oszukuje śmierć

Lekarze mówią: „Nikt nie jest martwy, dopóki nie jest ciepły i martwy.”
To stara zasada ratowników. W stanach głębokiej hipotermii ciało potrafi tak bardzo zwolnić wszystkie funkcje, że tętno i oddech stają się niemal niewykrywalne. Wystarczy iskra — powiew ciepła, dotyk, zmiana pozycji — by serce znowu zadrżało.

To właśnie dlatego w wielu krajach, również w Polsce, obowiązuje dziś zasada ostrożności: zanim stwierdzisz zgon u osoby wychłodzonej, musisz ją ogrzać.

⚡ Syndrom Łazarza — gdy serce wstaje z martwych

Nazwa pochodzi od biblijnego Łazarza.
W medycynie oznacza coś bardzo konkretnego: autoresuscytację, czyli spontaniczny powrót krążenia kilka minut po zaprzestaniu reanimacji. Rzadkie zjawisko, ale udokumentowane — w tym także w Polsce.

Zdarza się, że po intensywnych masażach klatki piersiowej i podaniu leków krążenie wraca samo, gdy ciśnienie w płucach opada.
Dla świadków wygląda to jak cud. Dla lekarzy – zagadka fizjologii.

🧠 Odruch Łazarza – ruch po śmierci mózgu

Nie każdy „ruch zmarłego” oznacza życie. Istnieje zjawisko zwane odruchem Łazarza — mięśnie kończyn mogą reagować na bodźce elektryczne lub dotyk nawet po śmierci mózgu. To efekt zachowanej aktywności rdzeniowej.

Dla rodziny bywa to doświadczenie traumatyczne. Dla nauki – przypomnienie, jak złożony jest proces umierania.

⚖️ Gdzie kończy się medycyna, a zaczyna tajemnica?

„Śmierć” nie jest jednym momentem.
To proces. Ciało umiera etapami: najpierw ustaje oddech, potem krążenie, a dopiero po pewnym czasie obumiera mózg. W tej cienkiej przestrzeni między jednym a drugim pojawiają się właśnie historie, które wymykają się rozumowi.

Czy dusza czeka, aż ciało się upewni, że już naprawdę nadszedł jej czas?
Czy świadomość potrafi zawisnąć na granicy, by wrócić w ostatnim momencie?

🔥 Z życia do życia

91-letnia Janina z Ostrowa, 84-latka z Radomia, 82-letnia Amerykanka z Nowego Jorku, 40-latek z Indii — cztery różne osoby, ten sam motyw: życie, które się nie poddaje.

Każdy z tych przypadków to przypomnienie, że śmierć nie jest absolutna. Czasem tylko zapomina zabrać kogoś na dobre.

🕯️ Medycyna kontra cud

Współczesne wyjaśnienia nie odbierają tym historiom magii.
Przeciwnie – pokazują, jak niewiele jeszcze wiemy o samym sobie.
Ciało bywa jak las po pożarze: wystarczy jedna ukryta iskra, by znów zakwitło życie.

💬 Mity i fakty

Mit	Fakt
„Zmartwychwstanie w kostnicy to cud”	Zazwyczaj wynik błędnego stwierdzenia zgonu, hipotermii lub syndromu Łazarza.
„Zmarli się ruszają”	To odruchy mięśniowe po śmierci mózgu – tzw. odruch Łazarza.
„To zdarza się tylko w filmach”	W Polsce i na świecie udokumentowano kilkanaście rzeczywistych przypadków.

📜 Wnioski dla ludzi z tej strony lustra

Śmierć to nie punkt – to droga.
Być może każdy z nas, choć raz w życiu, przekroczy granicę i wróci z niej z nowym zrozumieniem, że życie to nie tylko oddech, ale i wola istnienia.

I może właśnie dlatego tak nas fascynują ci, którzy „przebudzili się w kostnicy”.
Bo przypominają, że w człowieku zawsze zostaje iskra – nawet wtedy, gdy świat już ją zgasił.

🪶 Źródła:

Medonet.pl (2023–2025) – „Dlaczego ludzie budzą się po śmierci?”, „Syndrom Łazarza: co wiemy o tym zjawisku”.
Interia.pl, Gazeta.pl, WP Kobieta – przypadki z USA, Indii i Polski.
CowZdrowiu.pl (2025) – opracowanie o autoresuscytacji.
Ustawa o cmentarzach i chowaniu zmarłych (tekst jedn. 2024).

🌀 FAQ

Czy w Polsce nadal zdarzają się przypadki błędnego stwierdzenia zgonu?
Rzadko, ale tak. Najczęściej u osób starszych, wychłodzonych lub po reanimacji. Procedury są dziś dużo bardziej ostrożne niż kilkanaście lat temu.

Czy to możliwe, że świadomość „wraca” po śmierci klinicznej?
Relacje z doświadczeń NDE (Near Death Experience) sugerują, że świadomość może trwać mimo braku oznak życia. Naukowcy badają to zjawisko m.in. w ramach projektu AWARE II (2023).

Projekt AWARE II (AWAreness during REsuscitation – II) to wieloośrodkowe badanie naukowe, którego wyniki opublikowano w 2023 roku. Badanie skupiało się na zjawisku świadomości u pacjentów, którzy przeżyli zatrzymanie krążenia.

Główne cele i metodologie:

Wieloośrodkowa obserwacja: Badanie prowadzono w 25 szpitalach w Stanach Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii w latach 2017–2020. Objęło ono 567 pacjentów z zatrzymaniem akcji serca w warunkach szpitalnych.
Monitorowanie mózgu: U 85 pacjentów w trakcie resuscytacji monitorowano aktywność mózgu za pomocą elektroencefalografii (EEG) oraz natlenienie mózgu.
Testy świadomości: W czasie akcji resuscytacyjnej używano niezależnych testów audiowizualnych, w tym ukrytych obrazów, aby sprawdzić, czy pacjenci są w stanie je zarejestrować, a następnie odtworzyć.
Wywiady z pacjentami: Wszyscy pacjenci, którzy przeżyli, przeszli szczegółowe wywiady, aby zbadać ich doświadczenia i wspomnienia z okresu reanimacji.
Kluczowe wyniki:
Wspomnienia z okresu zatrzymania krążenia: Spośród 28 pacjentów, którzy przeszli wywiady, 11 (39,3%) zgłosiło doświadczenia lub wspomnienia sugerujące świadomość podczas zatrzymania krążenia.

Kategorie doświadczeń: Doświadczenia te zostały podzielone na cztery kategorie:

Wyczuwalna świadomość podczas resuscytacji (tzw. CPR-induced consciousness).
Świadomość w okresie po resuscytacji.
Doświadczenia przypominające sny.
Transcendentalne „przeżyte doświadczenie śmierci” (Recalled Experience of Death – RED).

Aktywność mózgu: U niektórych pacjentów wykryto aktywność EEG „zgodną ze świadomością” w trakcie reanimacji, mimo braku pulsu i oddechu.Brak wspomnień testowych: Chociaż niektórzy pacjenci zgłaszali wspomnienia, żaden z nich nie przypomniał sobie obrazów testowych.

Wnioski i znaczenie:

Badacze wskazują, że świadomość i poznanie mogą występować u pacjentów nawet wtedy, gdy klinicznie nie jest to możliwe do wykrycia.
Autorzy podkreślają potrzebę dalszych badań w celu dokładniejszego zdefiniowania biomarkerów świadomości klinicznej oraz monitorowania długoterminowych efektów psychologicznych u osób po resuscytacji.
Wyniki badania AWARE II sugerują, że doświadczenia bliskie śmierci i inne formy świadomości w czasie zatrzymania krążenia zasługują na dalszą empiryczną analizę. (źródło: ŚWIADOMOŚĆ podczas REsuscytacji – II: Wieloośrodkowe badanie świadomości i świadomości w zatrzymaniu krążenia).

Czy można „obudzić się” po kilku godzinach w kostnicy?
Takie przypadki są ekstremalnie rzadkie, ale udokumentowane. Zazwyczaj chodzi o błędne rozpoznanie zgonu lub hipotermię.

„Śmierć jest tylko innym rodzajem przebudzenia.”
— anonimowy nekrolog, Londyn 1890

🔔 Obserwuj Kingfisher.page
Odkrywaj granice między światem materii i świadomości.
Artykuły o duchowości, nauce, śnie, synchroniczności i naturze człowieka.
💌 Przeczytaj darmowt eBook:

📘 Mini-ebook: Magia Światła i Cienia – Jak pracować z intencją

#duchy, Między Światami

👁️‍🗨️ Zjawisko z Głogowa – duch z monitoringu czy złudzenie?

12 października 2025 Sylwia Merchut (Iwan) 1 komentarz

Tajemnicza biała poświata, samoistne ruchy sprzętów i pytanie o granice percepcji

„Niektóre obrazy z kamer przypominają nam, że technologia nie zawsze potrafi odróżnić to, co realne, od tego, co niewidzialne.”

W nocy, na jednej ze stacji paliw pod Głogowem, pracownicy zauważyli coś, czego nie potrafili racjonalnie wyjaśnić. Na ekranie monitoringu pojawiła się biała, humanoidalna poświata, która przesuwała się powoli w polu kamery. W tym samym czasie – jak relacjonowali świadkowie – urządzenia w kuchni zaczęły się same włączać, a drzwi uderzyły z hukiem, choć nie było przeciągu.

Nagranie, które trafiło do lokalnych mediów w 2016 roku, powróciło kilkakrotnie — w 2020, 2021 i 2022 roku. Portale takie jak zary.naszemiasto.pl i glogow.naszemiasto.pl opisywały sprawę z nieukrywanym dreszczem emocji.

📹 Co właściwie widać na nagraniu?

Wideo pokazuje rozmazaną, jasną sylwetkę o zarysach przypominających człowieka. Porusza się płynnie, a jej kontury delikatnie pulsują, jakby emanowała światłem.

„To wyglądało jak duch. I wtedy zgasły wszystkie lampy przy kasie” – relacjonowała jedna z pracownic nocnej zmiany (źródło: Gazeta Lubuska).

Sama atmosfera tej historii – cisza nocna, pusty lokal, ciepło świateł i chłód zza szyb – sprawia, że nagranie działa na wyobraźnię.

👁️‍🗨️ Co o tym mówili ludzie? Lokalne spekulacje i legenda z Głogowa

Gdy nagranie z białą poświatą pojawiło się w internecie, mieszkańcy okolic Głogowa zaczęli dzielić się własnymi teoriami i wspomnieniami. W komentarzach pod artykułami pojawiały się głosy, że to nie pierwszy raz, gdy w tej okolicy „dzieją się rzeczy, których nie da się wytłumaczyć”.

Niektórzy twierdzili, że stacja stoi na miejscu dawnego cmentarza z czasów II wojny światowej – a duch, który pojawił się na monitoringu, może być duszą żołnierza lub ofiary wojennych wydarzeń, wciąż „czuwającą” nad tym terenem.
Inni mówili, że w pobliżu przebiegała dawna droga pielgrzymkowa, a widmo mogło być „duchem wędrowca”, który wędruje co noc w poszukiwaniu drogi do domu.

Wśród kierowców i nocnych pracowników zaczęła krążyć nieoficjalna opowieść:

„Jeśli po północy na tej stacji zgasną wszystkie światła naraz, nie wolno wychodzić z budynku – to znak, że on znów przyszedł.”

Jedna z kobiet z pobliskiej wioski mówiła w lokalnym wywiadzie:

„W tamtych stronach od dawna straszyło. Jeszcze moja babcia opowiadała o białym mgle, która wstawała z łąk po drugiej stronie drogi. To nie nowość, tylko stare dusze, które przypominają o sobie, gdy ludzie przestają wierzyć.”

Na forach paranormalnych temat wracał wielokrotnie. Jedni uważali, że to „manifestacja energii resztkowej” – echo silnych emocji utrwalonych w przestrzeni, inni doszukiwali się w tym symbolicznego ostrzeżenia:

„Technologia zobaczyła to, czego my już nie potrafimy – świat, którego nie da się zmierzyć kamerą ani mikroskopem.”

Z czasem „duch z Głogowa” stał się lokalną legendą – nie tylko opowieścią o białej poświacie, ale też o granicach ludzkiej percepcji. Bo może najciekawsze pytanie, jakie zadała ta historia, brzmi nie „czy to był duch?”, lecz:

„Ile rzeczy naprawdę widzimy, a ile – tylko czujemy, kiedy patrzymy w ciemność?”

🔍 Dlaczego to przypadek wyjątkowy?

To jedna z nielicznych współczesnych historii duchów w Polsce, w której mamy konkretny artefakt – zapis z kamery CCTV.
Po drugie, istnieje zbieżność relacji: w tym samym czasie, gdy kamera zarejestrowała poświatę, personel doświadczał fizycznych anomalii.

I po trzecie: historia wraca cyklicznie do mediów. Tak dzieje się tylko z opowieściami, które naprawdę uruchamiają zbiorową wyobraźnię.

🧠 Co mówią sceptycy?

Eksperci od wideo i fotografii tłumaczą podobne zjawiska jako:

owady lecące tuż przed obiektywem kamery,
kondensację pary wodnej,
pył lub refleks promiennika podczerwieni,
błąd ekspozycji – kamera automatycznie rozjaśnia obraz i tworzy „fantomowe” kształty.

W branżowym portalu Fotoblogia.pl opublikowano nawet analizę podobnych nagrań, pokazując, że nocne kamery łatwo tworzą iluzję obecności, jeśli warunki oświetlenia są niestabilne.

Ale mimo racjonalnych argumentów… coś w tej historii nie daje spokoju.

🕯️ Co z dowodem?

Nie istnieje niezależna ekspertyza wideo ani zapis z kilku kamer, które potwierdziłyby zjawisko z różnych kątów.
Nie mamy więc dowodu naukowego.
A jednak — w porównaniu z typowymi opowieściami o duchach — tu występuje spójny wątek czasowy, autentyczne emocje świadków i rzeczywisty materiał wideo.

To wystarczy, by historia z Głogowa zapisała się jako jedna z najciekawszych polskich miejskich legend XXI wieku.

🔬 Checklista: jak odróżnić ducha od złudzenia (anty-pareidolia)

✔️ Sprawdź źródło światła – czy odbija się od szyb lub metalu?
✔️ Obejrzyj inne kamery – czy zjawisko powtarza się z kilku kątów?
✔️ Zbadaj wilgotność i temperaturę – para lub kurz mogą „świecić” w podczerwieni.
✔️ Zwróć uwagę na czas zjawiska – duchy z legend często pojawiają się o określonych godzinach.
✔️ Pamiętaj o efekcie pareidolii – nasz mózg automatycznie tworzy kształty i twarze z przypadkowych wzorów.

FAQ 👻

Czy nagranie z Głogowa to dowód na istnienie ducha?
Nie – ale to jedna z najlepiej udokumentowanych współczesnych historii w Polsce.

Dlaczego takie przypadki przyciągają uwagę?
Bo łączą emocję, tajemnicę i technologię – a w epoce kamer i mediów społecznościowych każdy z nas może być świadkiem „czegoś niezwykłego”.

Czy można badać duchy naukowo?
Tak – zajmuje się tym parapsychologia, a także fizycy analizujący anomalie elektromagnetyczne. Jednak nauka nadal nie ma narzędzi, by definitywnie potwierdzić lub wykluczyć istnienie duchów.

📌 Powiązane wpisy

🔗 Źródła i materiały dla zainteresowanych

Dla tych, którzy chcą zobaczyć nagranie lub przeczytać relacje świadków, poniżej zamieszczam linki do materiałów, które przez lata powracały w mediach:

#duchy, Między Światami

Historia ducha w Parlamencie Wielkiej Brytanii: „Szara Dama” w Westminsterskiej historii

7 października 2025 Sylwia Merchut (Iwan) Dodaj komentarz

W ostatnich latach pojawiła się relacja, która rozgrzała wyobraźnię miłośników zjawisk paranormalnych: pracownica parlamentu brytyjskiego – Jo-Anne Crowder – opowiedziała, że wielokrotnie dostrzegała w korytarzach budynku widmo, nazywane potocznie „Szara Dama”. The Sun

Co dokładnie relacjonowała?

Crowder – wieloletnia asystentka jednej z osób pełniących funkcję Speaker’a Izby Gmin – twierdzi, że widziała postać kobiecą w szaro-stalowej tonacji przemieszczającą się nocą po korytarzach Parlamentu. The Sun
Zauważyła też, że duch – albo byt energetyczny – zdawał się reagować na obecność ludzi: czasem „nucił” czy „przesuwał się” w sposób subtelny, a miał też kontakt fizyczny – jeden z kolegów pracowników parlamentu ponoć został przepchnięty przez ducha w podziemiach. The Sun
Dodatkowo są relacje o słyszeniu odgłosów końskich kopyt — związane z dawnym użyciem budynków parlamentarnych przez monarchów, których powozy często stacjonowały w tej części. The Sun
Sama Crowder podkreśla, że zauważyła intensyfikację manifestacji duchowych w godzinach nocnych, gdy w budynku panował spokój i cisza.

Dlaczego ta relacja jest interesująca?

Lokalizacja o dużej wadze historycznej — Parlament brytyjski to budynek z tysiącletnimi warstwami historii, śmierci, polityki, władzy — klimat tego miejsca sam w sobie sprzyja opowieściom o duchach.
Relacja osoby z wewnątrz — nie jest to opowieść z zewnątrz, lecz od kogoś, kto pracuje w budynku, zna jego zakamarki, zwyczaje i rytm – to dodaje wiarygodności.
Korespondencja z legendą „Szarej Damy” — opowiada się, że w wielu dawnych rezydencjach królewskich i w budynkach rządowych pojawiały się widma kobiece (szare lub białe damy) — symboliczne duchy niewykonanych obietnic, tragicznych losów czy pamięci zapomnianych kobiet — co sprawia, że obserwacja w Westminsterze wpisuje się w szerszy nurt opowieści duchowych.
Trudność w wyjaśnieniu — choć sceptycy mogą wskazywać na grę świateł, efekt wyobraźni w cieniu potężnej historii czy fizyczne odczucia wynikające np. przeciągów, to jednak dla osób, które doświadczały tych manifestacji wielokrotnie, jest coś więcej niż tylko przypadek.

Czy to „dowód”?

Nie możemy powiedzieć, że to historyczny dowód istnienia duchów — brakuje nagrań audio-wideo o niezaprzeczalnym charakterze, brak naukowej weryfikacji. Ale to właśnie takich historii często potrzebujemy — jako przedsionka do refleksji: co jest realne, co jest interpretacją, a co — tajemnicą wykraczającą poza nasze codzienne zmysły.

📌 Zobacz też powiązane artykuły:

✨ Obserwuj kingfisher.page:
Jeśli lubisz opowieści o duchach, energii miejsc i tajemnicach, dołącz do społeczności kingfisher.page – odkrywaj niezwykłe historie, które łączą świat widzialny i niewidzialny. 🌙
Obserwuj nas, by nie przegapić nowych wpisów z serii „Byty, dusze i świadomość”.

Jak rozpoznać obecność ducha w domu? 👻

Między Światami

🌅 Czas pomiędzy: magia świtu i zmierzchu

10 sierpnia 2025 Sylwia Merchut (Iwan) Dodaj komentarz

„Zmierzch jest raną dnia, świt – obietnicą nocy.”
– Anonim

Istnieją godziny, w których świat wstrzymuje oddech. Chwila, gdy noc jeszcze nie ustąpiła, a dzień już się rodzi. Chwila, gdy słońce chowa się za horyzontem, a mrok zaczyna wchłaniać kolory. Świt i zmierzch – dwa bieguny tej samej magii. Czas, który wymyka się zwykłym kategoriom. Czas liminalny.

🌒 Przejście między światłem a ciemnością

Antropologowie nazwaliby te momenty progami doby. W wielu kulturach są to chwile o mocy rytualnej – czasy, gdy granice między światami są cieńsze, a bogowie i duchy mogą przechodzić pomiędzy.

W tradycji słowiańskiej zmierzch był momentem składania ofiar duchom domowym i przodkom.
W mitologii greckiej świt należał do Eos – bogini, która otwierała wrota dnia.
W sufizmie zmierzch i świt to najlepsze chwile na dhikr – powtarzanie Imienia Boga, gdy dusza jest najbardziej otwarta.

🌀 Godzina przejścia jako lustro duszy

Świt jest szeptem nadziei. Zmierzch – oddechem podsumowania. Oba momenty mają w sobie coś z modlitwy. Psychologicznie są jak lustra – odbijają nasze wewnętrzne stany:

Świt sprzyja wizjom, nowym planom, oczyszczeniu umysłu.
Zmierzch wywołuje refleksję, wdzięczność, czasem melancholię.

W praktyce medytacyjnej te chwile to bramy – można wejść w nie świadomie, by poczuć swoją „pomiędzy-tożsamość”.

🕯️ Magia codziennego rytuału

Świt i zmierzch można uczynić codziennym rytuałem, nawet w zwykłym życiu:

O poranku – wyjdź na balkon, do ogrodu, lub po prostu stań przy oknie. Oddychaj głęboko i pozwól, by wschodzące światło dotknęło Twojej twarzy. Pomyśl o tym, co chcesz dziś „zaprosić” do swojego życia.
O zmierzchu – usiądź w półmroku. Podziękuj za dzień, nawet jeśli był trudny. Zamknij oczy i poczuj, jak Twoje myśli rozpuszczają się w zapadającej nocy.

Takie proste gesty są jak małe mosty między codziennością a sacrum.

🌌 Świt i zmierzch w sztuce, literaturze i muzyce

W historii kultury przejściowe godziny były ulubionym motywem twórców – nie tylko ze względu na piękno światła, ale też na ich symboliczne znaczenie. Świt i zmierzch to momenty, w których światło i cień prowadzą ze sobą rozmowę, a artysta staje się tłumaczem tej tajemnej wymiany.

🎨 W malarstwie – uchwycić drganie światła

Claude Monet w obrazach takich jak „Impresja, wschód słońca” czy w cyklach przedstawiających katedrę w Rouen malował świt i zmierzch jako żywe organizmy świetlne, zmieniające się z minuty na minutę. Nie dążył do fotograficznego realizmu, lecz do uchwycenia ulotnego wrażenia – migotania powietrza i zmienności barw.
J.M.W. Turner używał złota, karminu i głębokiego błękitu, by jego zachody słońca były zarówno apokaliptyczne, jak i melancholijnie łagodne.
Współcześni fotografowie, jak Steve McCurry, często wybierają „złotą godzinę” – czas tuż po wschodzie lub przed zachodem – aby nadać zdjęciom miękkość i głębię, która sprawia, że obraz wydaje się ponadczasowy.

✍️ W literaturze – metafory przejścia i objawienia

William Blake opisywał „godziny widzenia” – momenty, gdy zwykłe postrzeganie ustępuje miejsca wglądowi duchowemu. Świt staje się w jego poezji obrazem przebudzenia duszy, a zmierzch – wejściem do świata snów i symboli.
Marcel Proust w „W poszukiwaniu straconego czasu” widział zmierzch jako czas ożywania wspomnień – miękkie światło zmieniało kontury przedmiotów, ujawniając ich ukryte znaczenie.
W japońskich haiku świt i zmierzch są jak westchnienia natury: krótkie, ulotne, ale pełne treści. Bashō czy Issa potrafili w kilku słowach przekazać nastrój całej doby.
W mitach i opowieściach fantasy zmierzch bywa bramą do innego świata – u Celtów to czas, gdy wróżki i duchy przechodzą między wymiarami, a w sagach nordyckich bogowie odchodzą w blasku zachodzącego słońca.

🎼 W muzyce – melodie granicznych godzin

Świt i zmierzch mają swoją muzykę – czasem dosłowną, tworzoną przez naturę, a czasem skomponowaną przez człowieka.

Claude Debussy w „Clair de Lune” oddał nastrój nocnego i zmierzchowego światła poprzez delikatne, falujące frazy fortepianu.
Edvard Grieg w „Poranku” z suity Peer Gynt ukazał budzenie się dnia – narastającą jasność dźwięków i energii.
Richard Strauss w poemacie symfonicznym „Also sprach Zarathustra” rozpoczął utwór monumentalnym „Świtem” jako metaforą nowych narodzin.
W tradycjach ludowych pieśni o świcie i zmierzchu miały wymiar rytualny – otwierały i zamykały dzień. W Indiach istnieją nawet ragi, które należy grać tylko o poranku lub o zachodzie, by współbrzmiały z rytmem wszechświata.

🌟 Dlaczego te chwile inspirują twórców?

Świt i zmierzch to najbardziej liminalne momenty dnia – chwile, gdy zasłona między tym, co widzialne i niewidzialne, staje się cienka. W sztuce, literaturze i muzyce mają moc przywoływania w nas uczuć pierwotnych: nostalgii, zachwytu, oczekiwania.
To właśnie w tych granicznych godzinach powstają dzieła, które przenoszą odbiorcę w stan „pomiędzy” – w miejsce, gdzie sztuka spotyka się z duchowym doświadczeniem.

🌿 Dlaczego warto praktykować obecność w czasie liminalnym?

Bo to momenty, w których możesz:

wsłuchać się w siebie bez pośpiechu,
poczuć jedność z rytmem natury,
odnaleźć spokój w granicach dnia i nocy,
przyjąć symboliczne przesłanie: każda noc ma swój świt, a każdy świt – swój zmierzch.

„Kiedy przychodzi zmierzch, zamykam oczy i myślę o tym, co pozostaje niewidzialne. Kiedy nadchodzi świt – otwieram oczy na to, co dopiero się narodzi.”

Świt i zmierzch uczą nas cierpliwości wobec cyklu życia. Tego, że każdy koniec jest jednocześnie zapowiedzią początku. Wystarczy tylko zatrzymać się na chwilę w tym magicznym „pomiędzy”.

🌒 Między światami: Esej o liminalności

#mistycyzm

Kabała dla początkujących: Drzewo Życia i tajemnica sefirotów

przez Sylwia Merchut (Iwan) 19 grudnia 2025

Astrologia

Wrota astralne: Czy możemy świadomie przechodzić między wymiarami?

przez Sylwia Merchut (Iwan) 18 grudnia 2025

#noetyka

Aureole świętych i świadomość nielokalna

przez Sylwia Merchut (Iwan) 17 grudnia 2025

Alchemia, Między Światami

🌒 Między światami: Esej o liminalności

8 sierpnia 2025 Sylwia Merchut (Iwan) 3 Komentarze

„Nie jesteśmy już tym, kim byliśmy. I jeszcze nie jesteśmy tym, kim się staniemy.”
– Arnold van Gennep

Są miejsca, które nie należą do żadnego świata. Są chwile, które przeciekają przez palce jak mgła – ani dzień, ani noc. Ani początek, ani koniec. Terytoria graniczne. Przestrzenie liminalne. Tam, gdzie rzeczywistość drży, a stara skóra pęka, by mogła narodzić się nowa forma.

To most rozpięty nad rzeką zmiany. Brzeg, na którym przystajesz, niepewny, czy wrócić czy wyruszyć dalej. Drzwi, których nie otwierasz od razu – bo czujesz, że za nimi czeka coś, co wymaga odwagi.

✨ Tam, gdzie spotykają się światy

W mitach, to właśnie na skrzyżowaniach dróg objawia się bóg Hermes – posłaniec, przewodnik dusz. W baśniach bohater musi przejść przez las, pokonać rzekę, zejść do jaskini. Nie ma przemiany bez przejścia przez próg.

Współczesny człowiek też staje na takich progach – choć może nieświadomie. Rozstanie, choroba, przeprowadzka, narodziny dziecka, śmierć bliskiego… To wszystko rytuały przejścia, choć często bez rytuału. A przecież dusza potrzebuje znaku, ciszy, świadków. Potrzebuje zatrzymać się na moście i powiedzieć: „To się kończy. Coś we mnie umiera. I coś we mnie ma się narodzić.”

🌫️ Liminalność jako miejsce świętego chaosu

Liminalność nie jest komfortowa. Jest jak przedświt, kiedy wszystko jeszcze drzemie w mroku, ale już coś się porusza. To niewygodna pustka, w której nie ma starych struktur, a nowe jeszcze nie nadeszły.

Psycholog Carl Gustav Jung mówił o „ciemnej nocy duszy” – to właśnie ten moment, kiedy trzeba zejść do własnych podziemi, przejść przez labirynt, spojrzeć w oczy własnym cieniom. Ale właśnie tam, w tej grocie ciszy i niepewności, rodzą się największe skarby: tożsamość, siła, nowe życie.

🌀 Wewnętrzne progi i ciche przebudzenia

Czasem próg jest cichy jak oddech – nikt go nie zauważy, oprócz ciebie.

To może być:

chwila, gdy odpuszczasz kontrolę,
moment, w którym pierwszy raz płaczesz „na głos”,
lub gdy patrzysz w lustro i widzisz nieznajomego z potencjałem.

Liminalność to nie tylko wydarzenie. To stan świadomości. Przebywanie pomiędzy. Nie walczenie z tym, co się kończy. I nie przyspieszanie tego, co dopiero dojrzewa.

🪞 Sztuka życia w przestrzeni przejścia

Może dlatego artyści, mistycy i szaleńcy od wieków wybierają życie na granicy. Ich język to metafora, symbol, sen. Tworzą pomiędzy jednym światem a drugim – z gliny snów, z popiołu przeszłości, z migotania światła na wodzie.

Bo tylko w przestrzeni liminalnej można usłyszeć szepty rzeczywistości, które w zwykłym świecie milczą.

🌌 Jeśli jesteś w zawieszeniu – to dobrze

Jeśli masz wrażenie, że stoisz w miejscu…
Że jesteś „pomiędzy” – relacją, pracą, sobą dawnym i sobą przyszłym – to nie jesteś zagubiony.

Jesteś w podróży rytualnej.
Jesteś na moście przemiany.

Zamiast szukać natychmiastowego wyjścia – usiądź na brzegu. Oddychaj. Zadaj pytania. Maluj symbole na piasku. Twórz własny rytuał. Opłacz to, co się kończy. Wyobraź sobie to, co się rodzi.

„Wszelka zmiana ma swój cień. Ale to właśnie w cieniu uczymy się widzieć prawdziwe światło.”
– Clarissa Pinkola Estés

🌿 Na koniec: Progi są święte

Nie śpiesz się, gdy stoisz na progu.
Bo próg to nie tylko miejsce – to proces alchemiczny.
To tam Twoja dusza zdejmuje starą skórę.
To tam zaczynasz słyszeć głos, który od zawsze mówił w Tobie cicho:
„Nie bój się, idź dalej. Tam czeka nowe życie.”