Rośliny od dziecka mnie zachwycały. Drzewa, pnącza, kwiaty. Bezmiar kształtów, faktur i kolorów. Wypełniacze nudnych przestrzeni w miastach, na płotach, na murach. Podziw jaki we mnie wzbudzały był hipnotyzujący. Teraz to wiem, chociaż wcześniej nie rozumiałam siebie tak dobrze jak teraz.

Będąc dzieckiem niewiele się wie o swoim zachwycie. Działamy instynktownie. Chłoniemy zjawiska. Obrazy. Podziwiamy rzeczy warte naszej uwagi nawet gdy wyrastają w szczelinach chodnika. Później chcemy dorównać fałszywym zachwytom innym. Sztucznej symetrii przystrzyżonych żywopłotów, które każą nam podobać się na rozkaz. Bo wszystkim się podoba. Jest szlachetne i od lat zasługuje na uwagę. jest szlachetne jak róże. Nie lubię róż są nudne.

Gdy wyjeżdżam szukam roślin. Zawsze są ukryte w wewnętrznych dziedzińcach lub w ogródkach pojedynczych melancholików, którzy wiedzą co jest piękne, a co sztuczne. Są i tacy, którzy instynktownie poddają się pięknu i bez zakrojonych na szeroką skalę planów siewów według kwitnienia wstawiają gotowe duże rośliny w swoją przestrzeń – bo chcą.

Mury, kamienie, skały i zieleń. Bez względu na miejsce i czas są zachwycające. każdy ma swój zachwyt.

Pielęgnowanie swojego zachwytu to konieczność. Bez zachwytu nic się nie zaczyna…

Zachwyt to intensywne uczucie podziwu, fascynacji lub wzruszenia, które pojawia się w odpowiedzi na coś wyjątkowego, pięknego lub inspirującego. Może być wywołany przez różne bodźce, takie jak naturalne krajobrazy, dzieła sztuki, muzykę, osiągnięcia ludzkie czy niezwykłe momenty w życiu. Zachwyt często wiąże się z poczuciem radości i uznania, a także może prowadzić do głębszych refleksji i poczucia wdzięczności.