Antonio ma bystre oczy i głębokie pokłady optymizmu. Mówi do nas melodyjnym, ciepłym głosem po włosku, angielsku i chorwacku jednocześnie. Poklepuje nas przyjaźnie. Słucha uważnie reagując na każde nasze słowo. Sam również dużo opowiada. Opowiada bez przerwy. Mówi o żonie, która wybucha jak Etna, o przyjaciołach, którzy niebawem do niego przyjadą oraz o kotach przedstawiając je po kolei: Pedro, Dominko i Tiger z tym, że czarny jak węgiel Pedro to kot sąsiada a Tiger miał bolesną przygodę. Jakiś zły człowiek przetrącił mu kręgosłup kijem i Antonio musiał pędzić autostradą, jadąc non stop 3 godziny do weterynarza na operację biednego szaraka. Każdy z mruczących czworonogów dźwiga swoją historię.

Antonio ma zdjęcie Kardynała z Zagrzebia w złotej ramce w widocznym miejscu pokoju. Na zdjęciu Kardynał jest ubrany na czerwono. Wygląda jak kadr z filmu Ptaki ciernistych krzewów. Dla Antonia jest ważny, ponieważ związany z rzadką chorobą krwi na którą Antonio choruje. Opowiada nam o tym dużo choć niewiele rozumiem przetwarzając 3 języki jednak czuję że przebył długą mentalną drogę.

Translator pomaga nam w komunikacji. Na stoliku przy łóżku Antonia znajduje się biała szafka z lekami. Bierze ich dość sporo. Nie może pić ale pół szklaneczki łomżuni w swoim tempie wychyla. Prosi o więcej dla żony, bo dobre. Oddajemy mu co mamy. Teraz wszedł do naszego życia. Zostanie na zawsze w naszych głowach.

Martwimy się o Antonia ale całkiem nie potrzebnie jak sam Antonio twierdzi bo dla niego to no problema i świetnie sobie radzi. Antonio jest energiczny i życie w nim buzuje, choroba mu w niczym nie przeszkadza, skupuje, sprzedaje i remontuje nieruchomości. Chce żebyśmy zostali dłużej. My też, ale nie możemy. P. ma obronę licencjatu.

W pięknych miejscach zawsze jesteśmy za krótko.