#street | Kingfisher.page

Dzień miał być upalny. Niestety. Wiatr i ciemność. Słońce za ciemnymi chmurami i parking oddalony godzinę wstecz. Morderczy, szybki marsz w butach nie do marszu psuło humor pierwszej części podróży. Później już było lepiej. Ciemne zdjęcia zmieniały się na jaśniejsze proporcjonalnie do nastroju. Stary Dubrownik to niezaprzeczalna perła na mapie Chorwacji. trzy razy widziany z daleka na przepoconych parkingach, wreszcie z tupaniem nogami rozwścieczonego dziecka wymusiłam fizyczne wewnętrzne odwiedziny. Nikt nie żałował. Chyba. Rozkoszowaliśmy się widokami tuż przed ludzką nawałnicą.

Przy wejściu przestraszyli mnie wychodzący fotografowie z długimi tubami. Czyżby już koniec dobrego światła? Pieprzyć to. Jedziemy z koksem. Ciemno nie ciemno, damy radę. Zawsze wygrywa brak lustrzanki, z kolana, z ręki, w krótkich oknach słońca zawsze coś się uchwyci… Później zostaje chwilka na prawdziwy zachwyt. Jak dobrze, że jeszcze istnieje.

Człowiek o smutnym profilu froterował „podłogi” wąskich uliczek. Zmęczona wycieczka przy stolikach kawowych. Człowiek walczący z torsjami przed knajpą i kelner trzymający w ręce biała koszulę pędząc do pracy. Uliczki. To właśnie one są wyjątkowe. A te wznoszące się schodami w górę pomimo „Gry o tron” jednak w akompaniamencie sznurków z wiszącymi gaciami są najlepsze. Świat to człowiek nawet w globalnych miejscach. To piękne.

Wracaliśmy w słońcu.