#koziołek | Kingfisher.page

Z koziołkami widzę się od początku wiosny do późnej jesieni. Zgodnie z rytmem moich wyjazdów do Sieniawki.

Wczesną wiosną odłączają się od stada. Błąkają się leniwie w zaciszu budzących się gęstych krzewów przy potoku. Często ignorują moją obecność. Wtedy mogę podejść bliżej i ukradkiem spojrzeć w ich dzikie oczy. Dostrajam się do ich rytmu. Chłonę spokój z ich zielonej czasoprzestrzeni. Czuję zapach pierwiosnków i młodej mięty. Czas zwalnia. Klatka po klatce wydłuża się oddech. Spotkanie przyjemnie się wydłuża. Czujemy swoją obecność. Nie przerywamy sobie. Myśli uwalniają się z ciasnej klatki. Zaczynają płynąć swobodnym nurtem jak ten mały potok pod moimi stopami. Zapach sierści i odgłos racic zapadających się w błotnej masie wyostrza mój przytępiony miastem słuch. Telefon milczy. Betony za mną nie płaczą. Las mnie znowu przytulił.